Διαβάστε τι αφηγείται ο Αριστοτέλης Καρακώστας
Κυριακή 7/7/13 μπήκα πλέον στη Σιβηρία. Αχανείς, επίπεδες κυρίως εκτάσεις με πολλά ποτάμια, ρυάκια και λίμνες. Ταξιδεύω για Barabinsk (650km) ένα μικρό χωριό που δεν έχει να δείξει τίποτα όπου θα διανυκτερεύσω για να συνεχίσω ως το Kemerovo.
Η μέρα ξεκίνησε με απαλή βροχή. Ότι πρέπει για βόλτα με μηχανή. Το τοπίο έγινε ποιο “ελληνικό”, όμορφα δάση με έλατα να περνούν από μπροστά μου λες και βρίσκομαι στην Πίνδο. Για πρώτη φόρα βλέπω διαδοχικά τόσους μηχανόβιους. Μετά από 450km φτάνω στο Kemerovo. Δυστυχώς η βροχή δε βοήθησε να δω την πόλη και να αποθανατίσω τα αξιοθέατα της. Παρά μονό την άλλη μέρα το παλιό τρένο στο σταθμό τρένων.
Επόμενος σταθμός το Krasnoyarsk. Η διαδρομή μου άρεσε παρά πολύ αλλά το κρύο για την εποχή ήταν αρκετό. Είχε συννεφιά και η θερμοκρασία πρέπει να ήταν από 15 έως 18 βαθμούς κελσίου. Έχω φορεμένα τα ισοθερμικά και τρέμω ολόκληρος. Περνώ μερικά όμορφα σιβηρικά χωριά. Οι ρώσοι τα αποκαλούν “τζιρέβνια” που σημαίνει ξύλινα. Πραγματικά, τα σπίτια σε όλα τα χωριά που είδα μέχρι τώρα, είναι κατασκευασμένα από ξύλο και τα φτιάχνουν μόνοι τους.
Μετά από 500km φτάνω στην όμορφη πόλη Krasnoyask. Μεγάλη πόλη που τη χωρίζει ένας μεγάλος ποταμός, ο Yenisei.
1080km χωρίζουν το Krasnoyask από το Irkutsk την πόλη του φωτός της Σιβηρίας. Με ενδιάμεση διανυκτέρευση σε μια κωμόπολη το Nizhneudinsk. Έγραψα τα χιλιόμετρα χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία. Αν εξαιρέσω μερικά κομμάτια του Μ53 που είναι ακόμα υπό κατασκευή, όλη η υπόλοιπη διαδρομή ήταν αρκετά προσεγμένη για μηχανή. Βρισκόμουν συνέχεια παραπλεύρως με τις ράγες του υπερσιβηρικού τρένου, πότε από δεξιά και πότε από αριστερά. Να σημειώσω πως τα τρένα που κινούνται είναι πάρα πολλά προς κάθε κατεύθυνση.
Με μεγαλύτερη συχνότητα περνούν τα τρένα μεταφορών που μεταφέρουν κυρίως υγρά καύσιμα, αέριο, κάρβουνο, αυτοκίνητα και containers από και προς το λιμάνι του Vladivostok. Έχω μετρήσει μια αμαξοστοιχία να έχει 74 βαγόνια. Ανά τόσο περνούν επιβατικά που είναι μεγάλα με καμπίνες και η κάθε αμαξοστοιχία αριθμεί πάνω κάτω στα 30 βαγόνια.
Σε όσους δεν αρέσει το road trip μπορείτε να πάρετε τον Υπερσιβηρικό συρμό απο Moscow – Vladivostok. Η εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη.
Έφτασα απόγευμα στο Irkutsk, μια μεγάλη ιστορική πόλη με πολλά αξιοθέατα. Την επόμενη θα είχα όλη τη μέρα δική μου για να περιηγηθώ. Άμεσο μέλημα μου ήταν να βρω εξουσιοδοτημένο συνεργείο μηχανών, έπρεπε να αλλάξω την αλυσίδα και τα γρανάζια της μηχανής.
Το μόνο εξουσιοδοτημένο ήταν της Kawasaki και το βρήκα κλειστό. Πήγα την άλλη μέρα το πρωί στο συνεργείο μέσα σε καταρρακτώδες βροχή. Με πολλά παρακάλια λόγο και καλά φόρτου εργασίας με δεχτήκαν. Σε λιγότερο από ώρα ήταν όλα έτοιμα. Στο τέλος δε δεχτήκαν να τους πληρώσω. Τους ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση.
Η βροχή συνέχιζε να πέφτει οπότε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δω την πόλη. Έμεινα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση μέχρι το απόγευμα όπου και σταμάτησε η βροχή. Βγήκα έξω μπήκα σε ένα τραμ και πήγα από άκρη σε άκρη μήπως και προλάβω να δω κάτι από την όμορφη αύτη πόλη.
Ωραίο το Irkutsk αλλά πρέπει να συνεχίσω για τη λίμνη Baikal και τον επόμενο σταθμό μου την πόλη Ulan Ude. Η λίμνη είναι τεράστια και πολύ όμορφη. Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος, ήθελα πάρα πολύ να κάνω ένα μπάνιο στη Βαϊκάλη.
450km από Irkutsk και έφτασα στην πόλη Ulan-Ude.
Μια μικρή όμορφη αναπτυσσόμενη πόλη κοντά στη Βαϊκάλη με κυριότερο αξιοθέατο το κεφάλι του Λένιν στη κεντρική πλατειά της πόλης που είναι το μεγαλύτερο της Ρωσίας.
Την άλλη μέρα Κυριακή 14-7-13 μετά από 680km έφτασα στη πόλη Chita, η όποια δεν έχει να δείξει τίποτα το αξιόλογο…
Το είδαμε στο vetonews.gr
