Πίστη και Απιστία – Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

 

Έχει επικρατήσει η χρήση της φράσης «ο άπιστος Θωμάς» για τον καθένα, που αμφισβητεί την αλήθεια των λεγομένων άλλου προσώπου. Ο Θωμάς ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού Χριστού, ο οποίος αμφισβήτησε, παρά τη διαβεβαίωση των άλλων Αποστόλων, την ανάσταση του Χριστού, ζητώντας να καταστεί και ο ίδιος μάρτυρας αυτής.  Βέβαια το να θεωρείται άπιστος αποκλειστικά ο Απόστολος Θωμάς τον αδικεί καθώς κανένας δεν πίστεψε πριν εμφανισθεί ενώπιόν του ο αναστημένος Χριστός.

Με την πάροδο των αιώνων η λέξη πίστη στις διάφορες γλώσσες συνδέθηκε άρρηκτα με τον Θεό, ώστε να εξυπακούεται ότι πίστη εκδηλώνουν μόνον όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν. Κατά την εποχή της λεγόμενης Αναγέννησης εκδηλώθηκε στην Ευρώπη επανάσταση κατά πάσης, μέχρι τότε, επί γης αυθεντίας. Κατά τη νεωτερικότητα, που άρχισε με τον λεγόμενο Διαφωτισμό, η επανάσταση επεκτάθηκε και κατά του Θεού, ο οποίος, αρχικά, απωθήθηκε από το προσκήνιο της ιστορίας (δεϊσμός) και, τελικά, διακηρύχθηκε η ανυπαρξία Του. Μάλιστα ερμηνεύθηκε η πίστη σε θεούς ή θεό ως αναγκαία στις προεπιστημονικές κοινωνίες, οπότε οι άνθρωποι ήσαν παντελώς ανήμποροι να ερμηνεύσουν τα φυσικά φαινόμενα.

Εμμέσως πλην σαφώς η άκρως απλοϊκή, αν μη αφελής εξήγηση του θρησκευτικού συναισθήματος, το οποίο χαρακτήριζε όλους τους λαούς της λεγόμενης προεπιστημονικής εποχής, οδηγεί στην παραπλανητική και άκρως εσφαλμένη εντύπωση ότι η Επιστήμη απέδειξε ότι δεν υπάρχει Θεός. Ίσως αυτή να υπήρξε η μεγαλύτερη απάτη στη νεότερη ιστορία, καθώς απόδειξη ανυπαρξίας Θεού δεν είναι δυνατή. Εντίμως σκεπτόμενοι οφείλουμε να αποδεχθούμε, ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας, ότι η Επιστήμη είναι αναρμόδια να αποφανθεί επί του θέματος. Αποφάνθηκαν και συνεχίζουν να αποφαίνονται άνθρωποι, φιλόσοφοι και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές αναρμοδίως. Αποφάνθηκαν και αποφαίνονται «ειστημονικώ δικαιώματι» και επιστήμονες. Αυτοί επιβαρύνονται με την εξαπάτηση του κοινού, που τους θαυμάζει για την ευφυΐα τους και, κατά κανόνα, είναι ανήμπορο να κάνει διάκριση μεταξύ επιστημονικής γνώσης και προσωπικής άποψης επιστήμονα, ακόμη και κορυφαίου. Κάποιοι κατάντησαν να υποστηρίζουν ότι η επιστημονική αλήθεια κατοχυρώνεται με την άποψη της πλειοψηφίας. Αν και δεν έχουν διεξαχθεί δημοσκοπήσεις, ας δεχθούμε ότι το υλιστικό κοσμοείδωλο έχει γίνει αποδεκτό από την πλειοψηφία των επιστημόνων, μάλιστα από τη μεγάλη πλειοψηφία. Αλλοίμονο αν καταντήσουμε να αποδεχόμαστε ως επιστημονική αλήθεια τη γνώμη της πλειοψηφίας, παραβλέποντας τις βασικές αρχές της θετικής Επιστήμης: Παρατήρηση, πείραμα και  μαθηματικός λογισμός.

Με βάση τα προγραφέντα, συνάγεται με σαφήνεια, αλλά εσφαλμένα, ότι πίστη δεν χαρακτηρίζει ουδόλως τους αρνητές ύπαρξης Θεού. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος και ευρύτατα διαδεδομένος μύθος, κατά την νεωτερικότητα. Από πίστη εμφορούνται όλοι οι άνθρωποι. Διακρίνονται αυτοί στους αποδεχόμενους ότι πιστεύουν και στους άλλους, που αλαζονικά ισχυρίζονται ότι αποδέχονται μόνο εκείνα, που υπαγορεύει το λογικό και τα πορίσματα της Επιστήμης! Αλλά η Επιστήμη αποφαίνεται επί της φύσεως και του βιολογικού μέρους του ανθρώπου. Επ’ αυτών δεν υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ πιστών στον Θεό και πιστών στη μη ύπαρξη Θεού. Το φαιδρό επιχείρημα του 19^ου αιώνα ότι οι ανατόμοι δεν εντόπισαν την ψυχή, που, κατά τους πιστούς στον Θεό της Αποκάλυψης, διαφοροποιεί τρομακτικά τον άνθρωπο από τα λοιπά ζώα, ακόμη και τα πρωτεύοντα, ευτυχώς έχασε μεγάλο μέρος της ισχύος του. Βέβαια υπάρχουν ακόμη πολλοί ασχολούμενοι όχι βέβαια με την ψυχή, αλλά με τα παράγωγα της λέξης στην ελληνική γλώσσα, ψυχολογία, ψυχική νόσος, ψυχοθεραπεία. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο βιολογικό όν και δεν περιορίζεται η ύπαρξή του στην έρευνα αυτών, που είναι δυνατόν να μετρηθούν ως φυσικά, χημικά ή βιολογικά μεγέθη. Κάποιοι αρνητές του Θεού έχασαν από τον ορίζοντά τους τον συναισθηματικό κόσμο, καθώς αδυνατούν να βρουν μονάδες μέτρησης της αγάπης και του μίσους, της θυσίας του εαυτού και της θυσίας του άλλου, των άκρων ανιδιοτέλειας και ιδιοτέλειας!

Ορθή λογική, όρος σε πλήρη κατάχρηση, κενός περιεχομένου. Ποια είναι άραγε αυτή. Μ’ αυτήν ως βάση, ο Ντε Κάρτ, Καρτέσιος εξελληνισμένα, απέδειξε, πλανεμένος από τη σχολαστική δυτική θεολογία, με «λογικά» επιχειρήματα ότι υπάρχει Θεός και ψυχή! Ακόμη και σήμερα στη Δύση θεωρείται ο θεμελιωτής του ορθολογισμού! Μέσα σε δύο αιώνες, η δύση πέρασε στον αντίποδα, στην άρνηση. Τότε, άλλοι με «λογικά» επιχειρήματα απέδειξαν ότι δεν υπάρχει Θεός. Κατά τη νεωτερικότητα το μάθημα της «λογικής» ήταν εισαγωγικό του μαθήματος της φιλοσοφίας, που ακολουθούσε στη διδασκαλία. Απλό συμπέρασμα: Υπάρχουν τόσες λογικές, όσες οι πίστεις και οι φιλοσοφίες. Και όλες αναφέρονται στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Διαφέρουν ουσιωδώς από την επιστημονική λογική, η οποία διδάσκεται όχι διαφοροτρόπως, αλλά ταυτόσημα σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Η πορεία του αυτονομημένου ανθρώπου, κατά τη νεωτερικότητα, οδήγησε κάποιους φιλοσόφους να αποφανθούν ότι ο άνθρωπος είναι παράλογο ον! Ο 20^ος αιώνας έκλεισε με έντονο το ενδιαφέρον περί την φιλοσοφία του παραλόγου. Αρνούμενοι τη θεία Αποκάλυψη αδυνατούν να αναλύσουν τις ανθρώπινες ενέργειες με βάση τις αρετές και τα πάθη, που χαρακτηρίζουν τους πρωταγωνιστές της ιστορίας! Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό λογικός, γι’ αυτό και υπεύθυνος για τις πράξεις και παραλήψεις του. Δεν είναι προϊόν τυχαίων διεργασιών της φύσης, όπως με άμετρη ένταση πίστης αποφαίνονται οι αρνούμενοι τον Δημιουργό μας, άλογο, όπως οι λοιπές ζωικές μορφές, ή παράλογο. Η άκρως επικίνδυνη αυτή πίστη στοχεύει στη χορήγηση αμνηστείας για όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά μίμηση της αθλιότητας του Βατικανού, που αντιπροσέφερε αθρόα, έναντι οικονομικής εισφοράς, συγχωροχάρτια.

Στην άρνηση ύπαρξης του Θεού μας στηρίζουν υπέρμετρα τα πάθη μας. Μας είναι δύσκολο να διακηρύξουμε ότι προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, καθώς, αυτοελεγχόμενοι, διαπιστώνουμε ότι δεν πληρούμε τα κριτήρια εισόδου στη Βασιλεία του Θεού. Είναι προτιμότερο λοιπόν για μας να μην υπάρχει Θεός! Και αφού κορυφαίοι επιστήμονες και στοχαστές μας διαβεβαιώνουν, ενισχύουν κατά πολύ την πίστη αυτή, η οποία μάλιστα έχει τον μανδύα του ανθρώπου, του απελευθερωμένου από τις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος, του εδραζομένου επί της «ορθής» λογικής και των πορισμάτων της Επιστήμης.

Αλλά η υπάρχουσα εντός μας ψυχή, η οδηγηθείσα στην «ανυπαρξία» μαζί με τον Πλάστη της, λιμοκτονεί. Και καθώς η πίστη στον Θεό στις δυτικές κοινωνίες είναι απαγορευμένη, στο όνομα της «κοινής» λογικής, αναζητά αυτή υποκατάστατα πίστης, τα οποία της προσφέρονται αφειδώς χωρίς να ενοχλούνται από αυτά επιστήμονες, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, κοινωνικοί αναλυτές και πολιτικοί. Αστρολογία, μαντεία, μαγεία, ανατολικός μυστικισμός ακόμη και σατανολατρεία άνθησαν στις δυτικές κοινωνίες και ήδη αποδίδουν καρπούς. Ο άνθρωπος, «απελευθερωμένος» από τον Θεό έχει υποταγεί σε πλήθος κακοδοξιών και παθών. Έχοντας μάλιστα στερηθεί την ελπίδα στον Θεό, εναποθέτει αυτή σε ενδοκοσμικούς «σωτήρες», οι οποίοι, εμπαθείς όντες, τον θυσιάζουν, αντί να θυσιαστούν γι’ αυτόν, όπως ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.

            Χριστός ανέστη

                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»