«Άδεια καταστροφής της ζωής που δεν αξίζει να ζει» – Της Ελένης Δεληβοριά

Γράφει η Ελένη Δεληβοριά:

… Πώς σου φαίνεται αυτό για τίτλος βιβλίου; Κι όμως έχει υπάρξει βιβλίο που να φέρει τον τίτλο που ίσως τώρα δυσκολεύεσαι να πιστέψεις και μάλιστα εκδόθηκε το 1920, με συγγραφείς δύο φημισμένους επιστήμονες της εποχής, έναν δικαστή, τον Καρλ Μπίντινγκ κι έναν ψυχίατρο, τον Άλφρεντ Χόχε.

Η Γερμανική Εταιρία Ευγονικής είχε ήδη ιδρυθεί μερικά χρόνια πριν τη έκδοση του βιβλίου από τον Άλφρεντ Πλετς, όμως φαίνεται πως το «έργο» αυτό έδωσε περισσότερη ώθηση στην ανάπτυξη του Γερμανικού κινήματος της ευγονικής και κυρίως αποτέλεσε το κλειδί για τη διαμόρφωση της Ναζιστικής ιδεολογίας.

Στο περιεχόμενο του βιβλίου συναντάς έννοιες όπως «άχρηστη ζωή», «άχρηστοι άνθρωποι», «ζωή που δεν αξίζει να ζει» και οι συγγραφείς όχι μόνο ζητούν την εξόντωση όλων εκείνων που θεωρούν άχρηστους και υποδεέστερους από τα ζώα, αλλά κρίνουν ως επιτακτική ανάγκη τον θάνατό τους καθώς σύμφωνα με εκείνους αποτελούν ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία.

Περίπου είκοσι χρόνια μετά, ξεκίνησε ένας πρωτόγνωρου μίσους στραγγαλισμός της ανθρώπινης ζωής και η παγκόσμια Ιστορία γέμισε σελίδες με τις πιο ντροπιαστικές στιγμές απροκάλυπτης και «νομιμοποιημένης» βίας. Το Ολοκαύτωμα αποτέλεσε ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των «κατώτερων πλασμάτων», όσων δηλαδή θεωρούνταν ακατάλληλοι, ώστε με την εξαφάνισή τους να γεννηθεί μια ανώτερη φυλή ανθρώπων που θα ήταν άξιοι να κυριαρχήσουν.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ως γνωστόν, ξεκίνησε ο συστηματικός κρατικός μηχανισμός δίωξης και εξόντωσης ομάδων «άχρηστων» ανθρώπων, οι οποίες συμπεριλάμβαναν πάσης φύσεως «απροσάρμοστους» με κριτήρια εθνικά, κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά. Εκτός από τα εκατομμύρια Εβραίων που θανατώθηκαν και άλλες ομάδες που φαίνεται πως δεν πληρούσαν συγκεκριμένα κριτήρια, αποτέλεσαν στόχο των Ναζί. Ανάμεσά τους τσιγγάνοι, σωματικά ανάπηροι, άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες, ομοφυλόφιλοι.

Τρόμος, μίσος και εξευτελισμός του ανθρώπινου είδους. Από τη μία τα θύματα, οι «υπάνθρωποι», τα σκουπίδια της γης που δεν άξιζαν να ζουν και από την άλλη οι θύτες, οι «υπεράνθρωποι» που ως άγγελοι θανάτου «ελευθέρωναν» από τη μάταιη ζωή τους όσους δεν ταίριαζαν στο πρότυπό τους. Ποιοι ήταν άραγε στην πραγματικότητα «υπάνθρωποι», τα θύματα ή οι θύτες;

Κι όμως, όπως και σήμερα έτσι και τότε κάποιοι όρισαν τους κρατικούς μηχανισμούς, κάποιοι ανέδειξαν τους κυβερνώντες και κυρίως κάποιοι νομιμοποίησαν του θύτες και τις επαίσχυντες πράξεις τους που όση ανθρωπιά στερούνταν τόση ευρηματικότητα τους περίσσευε στις δολοφονικές τους ενέργειες. Δεν θα ήθελα καν να σχηματίσω τις λέξεις που περιγράφουν τα φρικαλέα εγκλήματα και τις μεθόδους μαζικών δολοφονιών. Δε θα ήθελα επίσης καν να σχηματίσω τις λέξεις που περιγράφουν σαδιστικά και θανατηφόρα πειράματα που έγιναν σε κρατούμενους συμπεριλαμβανομένων και παιδιών, κάτω από το πρόσχημα της επιστημονικής έρευνας. Θα ήθελα μόνο να ευχηθώ η ιστορική μνήμη να μας διδάξει τουλάχιστον πως το μίσος οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή και τέτοια κατάντια του ανθρώπινου είδους να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα στους αιώνες των αιώνων.

«Άδεια καταστροφής της ζωής που δεν αξίζει να ζει» να μην ξαναδοθεί ποτέ από κανέναν σε κανέναν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει ζωή που δεν αξίζει να ζει και πάνω από όλα δεν υπάρχει ανθρώπινη βούληση που να ορίζει την αξία της ζωής του άλλου. Το κρεβάτι του Προκρούστη μπορεί να ανήκει στη μυθολογία, το επιβεβλημένο στερεότυπο όμως που συμβολίζει, με το βίαιο τέντωμα ή πετσόκομμα του «διαφορετικού» για να επιτευχθεί το ίδιο καλούπι, δυστυχώς ανήκει στην όχι και τόσο μακρινή Ιστορία της Ευρώπης.