Του Σταύρου Π. Καπλάνογλου:
Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου και αποτελεί ημέρα εορτασμού της άνοιξης για πολλές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου. Ο εορτασμός της έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος, με πολλά από τα αρχαία έθιμα να επιβιώνουν μέχρι και σήμερα.
Εορτάζεται επίσης και σαν μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης.
Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην εαρινή ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται και η μέρα των εργατών.
Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή. Το Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας
Η μέρα έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
Άραγε έτσι όπως παν τα πράγματα με την συνεχή απώλεια δικαιωμάτων των εργαζομένων θα έχουμε επάναληψη των γεγονότων του Σικάγου του 1886 , που και πότε ;
Λεβέντης
- Edit
Το ερώτημα είναι ρητορικό, να υποθέσω!
Αννίβας
- Edit
Μετά από οκτώ χρόνια πρωτοφανούς κρίσης και εξαθλίωσης, είμαστε ακόμη όμηροι και παγιδευμένοι στο σκοτεινό αδιέξοδο των επιλογών μας. Απλώς συνηθίσαμε τον εγκλεισμό και τα βασανιστήρια. Μάθαμε να τιθασεύουμε το συναίσθημα και να αγνοούμε τη λογική. Να καταστέλλουμε την αντανακλαστική αντίδραση πριν καν αυτή εκδηλωθεί, να θεωρούμε ως φυσικό και δικαιολογημένο αυτό που μας συμβαίνει. Να φοβόμαστε το φως.
Και είναι αυτό ακριβώς που μας συμβαίνει σε συλλογικό επίπεδο. Απλά συνηθίσαμε τον πόνο, το καθημερινό βάσανο και την αγωνία της επιβίωσης.
Δεν αντιμετωπίζουμε πια τον δυνάστη, τον βιαστή της συνειδήσεως μας και απαγωγέα των προσδοκιών και των ονείρων μας ως κοινό εγκληματία, ως παρανοϊκό θύτη, αλλά ως μέρος της ψυχολογίας μας, ως μια σκληρή και παραποιημένη εκδοχή της ύπαρξής μας. Έχουμε ταυτιστεί με τον δεσμώτη, προσφέρουμε οικειοθελώς τα χέρια μας στα δεσμά και σκύβουμε το κεφάλι στον απρόσωπο τύραννο αδιαμαρτύρητα.
Ζούμε ένα συλλογικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης, έχοντας καταλήξει σε εξοικείωση του υποδοχέα της κοινωνικής μας αντίδρασης, του αγώνα και της ανάγκης για ελευθερία και επιλογή.
Κατόπιν τούτου ξεχάστε επαναστάσεις η επανάληψη των γεγονότων του Σικάγου
δυστυχώς μόνο μια απόλυτη καταστροφή θα μπορούσε να μας επαναπρογραμματίση
κάτι που το γνωρίζουν και η δυνάστες και ενδεχομένως να το αποφεύγουν.