Ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ της Π.Ε. Κοζάνης Πάρις Κουκουλόπουλος στις 4 Νοεμβρίου 2012 στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για το νέο προϋπολογισμό, είπε τα εξής:
«Θα αναφερθώ κατ’ ουσίαν σε ένα ζήτημα, αυτό που νομίζω ότι περιμένει ο Έλληνας πολίτης να ακούσει από όλους εμάς. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα το πω καλύτερα από άλλους, θα ήθελα όμως να πω τη δική μου αλήθεια.
Θέλω να συνεχίσω, απαντώντας σε μια εξαιρετική ανάλυση της κατάστασης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, που έγινε από τον Εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ, τον συνάδελφο Τσακαλώτο. Ανέλυσε με εξαιρετική ακρίβεια τις αιτίες απονομιμοποίησης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Μίλησε για τρία μοντέλα και για το πελατειακό κράτος της Ελλάδας. Θα ήθελα να κάναμε ένα πραγματικά ειλικρινή και παραγωγικό διάλογο, γιατί ο επώδυνος και όχι απλά δυσάρεστος – άκρως επώδυνος – χαρακτήρας των μέτρων, κατ ουσίαν μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα ερώτημα: μπορούμε να εγγυηθούμε στους συμπατριώτες μας ότι αυτά τα μέτρα πράγματι είναι τα τελευταία και αν είναι τα τελευταία από την επόμενη μέρα τι γίνεται; Αυτό νομίζω ότι περιμένουν να ακούσουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, δεν θέλουν να ακούσουν κάτι άλλο από εμάς. Περιγράφοντας με τα πιο μελανά χρώματα, με τις πιο ζωηρές εκφράσεις το πρόβλημα, δε νομίζω ότι συμβάλουμε στην επίλυσή του. Καλές οι αναλύσεις αλλά πρέπει να καταλήγουν στο δια ταύτα , σε καθαρές προτάσεις.
Αυτή είναι η ένστασή μου στην εισήγηση του κ. Τσακαλώτου, ότι στερείται πρότασης.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι πραγματικά η κατάρρευση και απονομιμοποίηση του πελατειακού κράτους. Συμφωνώ απόλυτα. Οι επιλογές τις οποίες πληρώνει σήμερα η Ελλάδα είναι από τη μία το ότι στα μέσα της δεκαετίας του ’90, χωρίς να υπάρχει αντίθετη φωνή αποφασίσαμε να γίνουμε χώρα παροχής υπηρεσιών και από την άλλη να διοργανώσουμε την Ολυμπιάδα, χωρίς σοβαρή συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά αυτής της επιλογής. Κυρίως όμως φταίει η αμεριμνησία που μας εμπόδισε να καταλάβουμε ότι οι συνέπειες των πρακτικών μέχρι το 2000 δεν διπλασιάζονταν απλά, αλλά υψωνόταν στο τετράγωνο από την είσοδο της χώρας στο ευρώ και μετά, γιατί εξ αντικειμένου είναι για όλες τις χώρες του νότου και ειδικότερα για την Ελλάδα σκληρό το κοινό μας νόμισμα.
Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε σ’ αυτό το απίστευτο χρέος με το οποίο η χώρα δεν μπορεί να περπατήσει. Για να είμαστε ειλικρινείς με τους πολίτες, πρέπει να πούμε αν μπορούμε να γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Η απάντηση είναι όχι.
Μπορούμε να γυρίσουμε στο 2009 με τα 36 δις έλλειμμα ή τα 24,5 δις πρωτογενές έλλειμμα; Αδύνατον. Να είμαστε καθαροί. Επειδή όλη αυτή η περιπέτεια εξελίσσεται σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, θέλω να θυμίσω ότι η Ευρώπη στο οικοδόμημα της οποίας προσπαθούμε να βρούμε λύσεις είναι η Ευρώπη που δημιουργήθηκε το 1993 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Συνθήκη που στη Βουλή των Ελλήνων ψηφίστηκε και από τον πυρήνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο Συνασπισμός. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ επιβεβαιώθηκε και με ψήφους του Συνασπισμού, θυμίζω τότε στη Βουλή. Εν γνώσει μας, λοιπόν, μπήκαμε σ’ αυτό το περιβάλλον και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον διαχειριζόμαστε την κρίση με δεδομένους συσχετισμούς.
Στο ερώτημα, όμως, το οποίο θέλω να μείνουμε είναι αυτό που έθεσα από την αρχή: υπάρχει ή δεν υπάρχει προοπτική και ελπίδα;
Εγώ πιστεύω, κύριε Πρόεδρε και κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι για την Ελλάδα υπάρχει ελπίδα και προοπτική για ένα πολύ απλό λόγο. Γιατί η Ελλάδα μπορεί να προτάξει ως κυρίαρχο κεντρικό της στόχο το σύγχρονο κράτος, προσδοκώντας να προσκομίσει οφέλη από αυτή τη διαδικασία που έχουν αποκομίσει άλλοι πριν από εμάς. Να βαδίσουμε το δρόμο που βάδισαν άλλοι πριν από εμάς, να καταστήσουμε την Ελλάδα μια κανονική χώρα, γιατί δεν είναι κανονική χώρα. Αυτό αποτελεί ένα παράδοξο σύμφωνα με όλους τους επιστήμονες και οικονομολόγους και το ξεπέρασμα από μόνο του απελευθερώνει δυνάμεις και κοινωνικές και παραγωγικές και οικονομικές. Αν μάλιστα το κράτος το εννοήσουμε όπως το όρισε ο αείμνηστος συμπατριώτης μας Νίκος Πουλατζάς, δηλαδή ως ένα πεδίο συσχετισμού δυνάμεων, τότε τα περιλαμβάνει όλα. Δεν μιλάμε στενά για τις δομές, μιλάμε όντως για όλα. Μιλάμε για το παραγωγικό μοντέλο, μιλάμε για τη δικαιοσύνη, μιλάμε για όλα.
Τι σημαίνει σύγχρονο κράτος; Ένα παράδειγμα, η παγκόσμια τράπεζα λέει ότι το 50% του προβλήματος ανάπτυξης στη χώρα οφείλεται στην αργή απονομή δικαιοσύνης που υπάρχει στην πατρίδα μας. Ξέρουν όλοι, ότι αν κάνουμε μια βαθιά τομή σε αυτό τον τομέα θα επιφέρουμε μια σειρά σεισμικές δονήσεις σε συγκεκριμένους κλάδους και έδωσα επαρκή παραδείγματα γύρω από τη διαδικασία πολεοδόμησης, την οποία τυχαίνει λόγω προηγούμενης ιδιότητάς μου να την γνωρίζω. Είναι πολύ συγκεκριμένος ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει η πατρίδα μας και αυτόν τον δρόμο πρέπει να επιλέξουμε.
Θέλω να πω πώς βλέπω τα πράγματα να εξελίσσονται από τη δική μου οπτική γωνία, στο δρόμο που ξεκίνησε με την ιστορική και επώδυνη απόφαση της 12ης Φεβρουαρίου, που γέννησε και το πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή. Είχαμε το πρώτο μεγάλο κούρεμα του χρέους και μια μεγάλη δανειακή σύμβαση, πάμε με μια νέα απόφαση να κλείσουμε πακέτο. Εγώ τα μέτρα και τον Προϋπολογισμό θα τα ψηφίσω, γιατί θέλω να δώσω εντολή στον Πρωθυπουργό να δώσει τη μάχη τις επόμενες μέρες και εβδομάδες για το κρισιμότερο θέμα της ελληνικής οικονομίας, που είναι η βιωσιμότητα του χρέους. Μόνο η νίκη σ΄ αυτή τη μάχη θα μας δώσει τη δυνατότητα να μιλάμε με ειλικρίνεια πως δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα. Να κρατήσουμε μέσα από τα μέτρα της επόμενης Τετάρτης όρθιο το φορολογικό σύστημα και να ολοκληρωθεί η κεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Με σταθερούς κανόνες χρηματοδότησης και σταθερούς φορολογικούς κανόνες πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο των μεγάλων αλλαγών που οδηγούν στο σύγχρονο κράτος που έχω περιγράψει. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε.
Θέλω να κλείσω κ. Πρόεδρε, λέγοντας το ότι σε αυτή τη διαδικασία θα πρέπει ο καθένας μας να κάνει τη δική του αποτίμηση και με τη δική του αξιολόγηση για την ιστορική εξέλιξη που υπήρξε τα τελευταία 3,5 χρόνια της κρίσης. Βλέπω μια πολυσήμαντη εξέλιξη, η νέα γενιά ακούγεται σε όλη την Ελλάδα ότι ετοιμάζεται να μεταναστεύσει. Γιατί δεν αξιολογούμε νωρίτερα κάτι πιο προφανές, ότι η νέα γενιά έχει αποσυνδέσει τα όνειρά της από το κράτος και αυτό είναι ιστορική τομή για την Ελλάδα που μέχρι και τρεις προηγούμενες γενιές περνούσε στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα τα όνειρά της αποκλειστικά μέσα από το κράτος. Δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε αυτό το πολύτιμο πραγματικά γεγονός, αυτή την εξέλιξη της κρίσης που έχουμε μπροστά μας; Δεν μπορούμε να κάνουμε κατανοητή αυτή την εξέλιξη που αφορά την νοοτροπία της νέας γενιάς και να την κάνουμε αφετηρία εξελίξεων; Αν έτσι θέλουμε να δούμε τα πράγματα, υπάρχει προοπτική. Αν θέλουμε να ψάξουμε να την βρούμε μέσα από την γκρίζα λογική των αριθμών, δύσκολα θα την βρούμε. Δεν μιλάω θεωρητικά, σε αυτά που λέω πιστεύω. Με αυτή την ματιά δεν θέλω να μείνω στους αριθμούς του Προϋπολογισμού, όχι ότι τους υποτιμώ, το εναντίον, αλλά πιστεύω ότι στα χέρια μας έχουμε μια μεγάλη δυνατότητα και μια μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να κάνουμε την Ελλάδα μια κανονική χώρα, γι’ αυτό και ψηφίζω τον Προϋπολογισμό».
