Αν και οι φλόγες είχαν τυλίξει το δεύτερο βαγόνι, εκείνος παρέμεινε μέσα για 20 ολόκληρα λεπτά. Τα χρονικά περιθώρια είχαν εξαντληθεί, όμως προτίμησε να βγει τελευταίος, με άλμα από το παράθυρο. Σε δευτερόλεπτα βρέθηκε στο χαντάκι. Προηγήθηκε, ωστόσο, το ένστικτο της επιβίωσης, και η ανάγκη να παραμείνει ζωντανός με έναν και μοναδικό σκοπό: Να απεγκλωβίσει όσο το δυνατόν περισσότερους επιβάτες, ελαφρά, ή βαριά τραυματισμένους. Και να κρατήσει τη συνείδησή του, καθαρή.
Το όνομα του 21 ετών -πλέον- φοιτητή στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, Ανδρέα Αλικανιώτη ζήτησαν και κάλεσαν δεκάδες συγγενείς και φίλοι θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Στα μάτια τους βλέπουν έναν από τους «ήρωες» του σιδηροδρομικού δυστυχήματος που με αυταπάρνηση πήρε στα χέρια του δεκάδες άτομα τραυματίζοντας το κορμί του, χαράσσοντας ανεξίτηλα σωματικά, αλλά και ψυχικά σημάδια. Τον Οκτώβριο διακρίθηκε με τον τίτλο «Ευρωπαίος Πολίτης της Χρονιάς», με την ιστορία του να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια ιστορία που ξεκινά με πόνο και οργή και τελειώνει με το αιώνιο «γιατί».
Ένα χρόνο μετά και με κατάθεση ψυχής, ο Ανδρέας Αλικανιώτης περιγράφει στο ThessToday.gr τις κρίσιμες στιγμές στα βαγόνια του θανάτου, όταν οι παλμοί αυξήθηκαν κατακόρυφα από την αγωνία. Όμως εκείνος, ήλεγξε απόλυτα τους σφυγμούς του. «Μια εικόνα που δεν μπορώ να ξεχάσω και σκέφτομαι μέχρι και σήμερα είναι η στιγμή που μόλις είχα πηδήξει από το παράθυρο και βγήκα από το βαγόνι. Είναι η πιο σκληρή εικόνα που έχω δει ποτέ: Εκτροχιασμένα τρένα, παντού φωτιές, ουρλιαχτά και βαριά τραυματισμένους ανθρώπους. Μόλις είχα γλιτώσει τη ζωή μου και η πρώτη μου καθαρή σκέψη ήταν ότι είχε γίνει κάτι, πολύ μεγαλύτερο από ό,τι περίμενα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Όταν η άμμος στην κλεψύδρα άδειαζε, εκείνος έπαιρνε ανάσες από το παράθυρο και συνέχισε να απεγκλωβίζει επιβάτες. «Είχε πλαγιάσει το βαγόνι και το παράθυρο προς τα πάνω ήταν η μόνη διέξοδος. Προσπαθήσαμε μαζί με άλλα άτομα της ηλικίας μου να βοηθήσουμε τον κόσμο να ανέβει. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον με πίεση προς τα πάνω ώστε να ανέβει και να πηδήξει έξω από το τρένο. Λόγω της αποπνικτικής ατμόσφαιρας έπρεπε να παίρνω κάποιες ανάσες από το παράθυρο. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να βοηθήσω επειδή ήμουν αρτιμελής. Η συνείδησή μου δεν θα ήταν διαφορετικά καθαρή, αν δεν έβγαιναν όλοι από το βαγόνι, τουλάχιστον στο σημείο που είχα πρόσβαση. Έπρεπε να ανέβουμε εκεί για να πηδήξουμε από κάτω. Το βαγόνι ήταν περικυκλωμένο από φωτιά, οπότε η μόνη διέξοδος ήταν το παράθυρο», τονίζει, ανασύροντας στη μνήμη του τα δραματικά λεπτά μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων.
“Το σημείο από όπου πηδήξαμε ήταν σε αρκετά μεγάλο ύψος από το χαντάκι και αρκετά επικίνδυνο να τραυματιστούν περισσότερο τα άτομα που είχαν ήδη χτυπήσει. Μαζί με ένα ακόμη παιδί μέσα σε δευτερόλεπτα φωνάξαμε ώστε να πετάξουμε κάτω τις βαλίτσες και να πέσουμε σε πιο μαλακό έδαφος. Τελικά έτσι έγινε. Πηδήξαμε ένας-ένας, όλοι στο ίδιο σημείο”, δήλωσε.
Μετά από ένα χρόνο και αρκετά βραβεία, η ευχή του ήταν και παραμένει να μην μετρούσαμε ποτέ θύματα στην Κοιλάδα των Τεμπών. «Μακάρι να μην είχαν χαθεί αθώες ψυχές, παιδιά που ήταν στην ηλικία μου. Ειδικά στο 1ο και στο 2ο βαγόνι, ήταν φοιτητές που επέστρεφαν στα σπίτια τους, στους ανθρώπους τους, στους φίλους τους, στις Σχολές τους. Και δεν πρόλαβαν να πραγματοποιήσουν τίποτα».
Με τη διαδικασία της Εξεταστικής Επιτροπής να πυροδοτεί έντονες αντιδράσεις για τον τρόπο διεξαγωγής, οι οικογένειες των 57 θυμάτων και των τραυματιών, ψάχνουν ακόμη δικαίωση. «Θέλουμε και ελπίζουμε όλοι μας να αποδοθεί δικαιοσύνη. Είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία από το αποτέλεσμα της οποίας θα προκύψουν και αρκετά συμπεράσματα», κατέληξε ο Ανδρέας Αλικανιώτης.
www.thesstoday.gr
