Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου:
Πριν δέκα χρόνια ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος στο Μοναστήρι του αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο εμβάθυνε στον διάλογο του Χριστού με την Σαμαρείτιδα. Επειδή ο διάλογος αυτός με εντυπωσίαζε από τα φοιτητικά μου χρόνια, άκουσα τον π. Νικόλαο και ομολογώ ότι πολλά δεν τα είχα ξανακούσει από άλλους.
Ξεκινάει η μεγάλη πνευματική κουβέντα με την Σαμαρείτιδα με την φράση «δος μου να πιω». Ο τρόπος που μας καλεί ο Θεός είναι πολύ απλός, πάρα πολύ καθημερινός, φυσικός. Δεν μας καλεί να γίνουμε Απόστολοι, αν και εδώ έγινε Απόστολος, η αγία Φωτεινή. «Πως ζητάς να πιεις εσύ νερό από μένα, εσύ Ιουδαίος, εγώ Σαμαρείτιδα, αφού δεν έρχονται σε επικοινωνία Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες ;». Αυτές οι απαγορεύσεις εκείνη την εποχή ήταν ισχυρότερες και από τους δεσμούς της συγγένειας. Έχει ένα άνοιγμα η Σαμαρείτιδα, το «δός μοι πιείν» δεν το πετάει στα σκουπίδια, ψάχνει να βρει τι γίνεται, αφού αυτός ξέρει ότι απαγορεύεται, γιατί μου ζητάει να πιει νερό; Έχει κάνει ένα άνοιγμα εκείνη τη στιγμή. Καμιά φορά η επαφή μας με τον Θεό αρχίζει με ένα απλό τρόπο, τόσο απλό μου δεν μπορεί να φανταστεί κανείς που θα καταλήξει αυτό το πράγμα. Υπάρχουν άνθρωποι που με ένα τέτοιο απλό τρόπο μπήκανε πραγματικά στα βαθύτερα και στα περισσότερα και έφτασαν να καταλαβαίνουν πράγματα και να βλέπουν πράγματα τα οποία δεν ήταν δυνατόν να φανταστούν ότι θα τα έβλεπαν.
Της απάντησε ο Χριστός «Αν ήξερες την δωρεά του Θεού που βρίσκεται μπροστά σου αυτή την στιγμή και ποιος είναι αυτός που σου ζητά να του δώσεις να πιει νερό, θα του ζητούσες εσύ να σου δώσει ύδωρ ζων». Αμέσως τώρα αρχίζει η συζήτηση να περνάει σε άλλο επίπεδο, το νερό φαίνεται να έχει ξεχαστεί και αμέσως τίθεται το ερώτημα ενός άλλου νερού το οποίο ονομάζεται «ύδωρ ζων». Προφανώς το κοινό νερό δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αυτές τις βαθύτερες ιδιότητες που έχει το άλλο νερό. Η γυναίκα προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που ακούει και του απαντάει «ούτε έχεις τρόπο να το αντλήσεις, το πηγάδι είναι πολύ βαθύ» δεν μπορεί να αποσυνδέσει το ζωντανό νερό από το κοινό νερό. «Πως θα αντλήσεις αυτό το ζωντανό νερό, το ιδιαίτερο νερό ; Μήπως είσαι εσύ μεγαλύτερος από τον Ιακώβ που μας έδωσε αυτό το πηγάδι και ήπιε κι αυτός και όλοι οι δικοί του ; Ποια είναι η σχέση σου με αυτό το πηγάδι, με αυτό το νερό, τι είναι αυτά που μου λες ;» του λέει η γυναίκα η οποία βέβαια πιάστηκε για τα καλά σε αυτό το δίχτυ και μέσα της τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται καθώς βλέπει αυτόν τον παράξενο άνθρωπο να στέκει μπροστά της και να της λέει αυτά τα ακατανόητα πράγματα.
Της απάντησε ο Χριστός «αυτός που θα πιει απ’ αυτό το νερό θα ξαναδιψάσει, αν πιει κανείς από το νερό που δίνω εγώ ποτέ δεν θα ξαναδιψάσει. Το νερό που θα του δώσω θα γίνει πηγή, δεν είναι μόνο νερό είναι πηγή και έχει μια ιδιότητα, δεν τελειώνει ποτέ, όσο πίνει κανείς τόσο πολλαπλασιάζεται και αντί να τελειώσει αυξάνει και πληθαίνει. Αυτό είναι άλλο ξεδίψασμα, υπαρξιακό ξεδίψασμα, ξεδιψάει ψυχή και σώμα, όλο το είναι ξεδιψάει, βρίσκει δηλαδή ανάπαυση, βρίσκει ο άνθρωπος την ίδια του την ζωή». Του λέει η γυναίκα «Κύριε δός μου αυτό το νερό για να μη διψώ κι έρχομαι εδώ για νερό». Δεν κατάλαβε τίποτα ακόμα αυτή, σου λέει κάποιος μάγος θα είναι κι έχει να μου δώσει ένα νερό που δεν θα ξαναδιψάσω, υπάρχει καλύτερο ; Έκαμνε χιλιόμετρα για να έρθει στην πηγή, οπότε να η ευκαιρία. Κάποιος θαυματοποιός θα μου δώσει νερό και δεν θα ξαναδιψάσω ποτέ. Δός μου λοιπόν το νερό αυτό. Εκεί βάζει τα μεγάλα μέσα ο Χριστός, καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί μαζί της, κάνει αυτά που έκαμναν οι μεγάλοι Γεροντάδες που χρησιμοποιούσαν το χάρισμα που είχαν.
Της λέει «πήγαινε και φώναξε τον άντρα σου». Και του απαντάει η γυναίκα «δεν έχω άντρα». Της λέει ο Χριστός «καλά λές, γιατί πέντε είχες μέχρι τώρα, και αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άντρας σου». Μόλις το λέει αυτό η γυναίκα καταρρέει όπως γίνεται συνήθως. Από εδώ και πέρα φαίνεται ποια ήταν η γυναίκα, δεν είχε ανάπαυση. Να έχεις έξι άντρες και μάλιστα εκείνη την εποχή και τους ξαπέστειλε τον ένα μετά τον άλλο, τι πέρασαν αυτοί, τι πέρασε και αυτή. Πόσο ενέργεια, πόσο πάθος είχε αυτή η γυναίκα, πόσο ισχυρή προσωπικότητα ήταν. Γιατί εκείνη την εποχή ήθελε τσαγανό να έχεις πέντε άντρες δεν ήταν όπως σήμερα, που γίνεται από ανία ή από διάλυση, τότε ήθελε τόλμη αυτό. Τότε λοιπόν αλλάζει και η ίδια και αρχίζει να τον ρωτάει άλλα πράγματα, το οποίο δείχνει ότι μέσα της είχε ένα κόσμο ολόκληρο από αναπάντητα ερωτήματα που χρειαζόντουσαν έναν ιδιαίτερο άνθρωπο για να ρθουν στο φως. Αρχίζει λοιπόν. «Κύριε βλέπω ότι είσαι ένας προφήτης. Απάντησέ μου, εμείς έχουμε αυτό το όρος το Γαριζίν και εκεί πάνω πάμε και προσκυνούμε τον Θεό. Εσείς λέτε στα Ιεροσόλυμα είναι ο Ναός που πρέπει να προσκυνείται ο Θεός. Ποιο από τα δύο είναι αλήθεια ;».
Της απαντάει ο Χριστός «ο Θεός είναι Πνεύμα και εν πνεύματι και αληθεία θα προσκυνείτε από εδώ και πέρα». Πνεύμα ο Θεός σημαίνει ότι ο Θεός είναι τόσο διαφορετικής τάξης ώστε δεν υπάρχει κανένας τρόπος να τον προσεγγίσεις, ούτε στα Ιεροσόλυμα ούτε στο Γαριζίν, είναι απροσπέλαστος. Είναι απόμακρος. Είναι παντελώς υπερβατικός. Είναι παντελώς ξένος προς αυτό που μπορούμε να σκεφθούμε γι αυτόν. Είναι ένας Θεός ελεύθερος. Ελεύθερος με την απόλυτη έννοια, δηλαδή είναι ένας Θεός που ο ίδιος είναι η ελευθερία. Είναι ο ίδιος η απόλυτη ελευθερία από οποιοδήποτε προσδιορισμό. «Και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Και όσοι τον προσκυνούν θα μπουν στον χώρο αυτό της ελευθερίας από κάθε είδους φυλετικό ή ιστορικό ή οποιοδήποτε άλλο προσδιορισμό και θα περάσουν στον χώρο της αλήθειας. Η αλήθεια δεν είναι κάτι που κατέχεται, είναι κάτι το οποίο συμβαίνει. Υπάρχει στον Θεό, ο Θεός είναι αλήθεια και μπαίνω στον χώρο της αλήθειας εγκαταλείποντας τα πάντα όπως είπε στον Αβραάμ «βγες από την γη σου και από την συγγένειά σου και θα έρθω να σε βρω». Δεν μπορούσε να του πει μείνε εκεί που είσαι και εγώ θα έρθω να σε βρω. Γιατί ο Αβραάμ πρέπει να εγκαταλείψει χίλια πράγματα για να τον βρει, γιατί έκτοτε πρέπει πάντοτε να εγκαταλείψουμε πράγματα για να βρούμε τον Θεό ; Γιατί στο μοναστήρι να έρχονται καλόγεροι ; Δεν μπορούν να βρουν τον Θεό μέσα στον κόσμο όπως εμείς που αγωνιζόμαστε αλλά βέβαια δεν αγωνιζόμαστε αλλά λέμε ότι αυτοί θα μπορούσαν να αγωνίζονται. Ας πάνε στον κόσμο. Τι χρειάζεται ο Θεός ;
Την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα στο μοναστήρι της Κλεισούρας στην Καστοριά που γιόρταζαν για πρώτη φορά την αγιοκαταχθείσα αγία Σοφία. Αυτή έζησε στα χρόνια μας, πέθανε το 1974. Ήταν μια Πόντια, ο άντρας της πέθανε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, το παιδί της το έφαγε το γουρούνι που λύθηκε, στο χωράφι που το είχαν αφημένο και δούλευαν, όπως έκαμναν τότε, και αυτή μετά από λίγα χρόνια τα παράτησε όλα και ήρθε στην Ελλάδα και ζούσε με φοβερή άσκηση. Τέτοια άσκηση σε μοναστήρι που σταματάει ο νους του ανθρώπου, χωρίς φωτιά, θέρμανση, χωρίς ρούχα, νερό, φαγητό… Συχνά και τα απόλυτα αναγκαία έλειπαν. Και σας ρωτώ, γιατί το έκανε αυτό ; Θα μπορούσε να μείνει στον τόπο της ή στην Ελλάδα να ξαναπαντρευτεί, να ζήσει άνετα. Γιατί τα άφησε όλα αυτά ; Είχε μεγάλα χαρίσματα του αγίου πνεύματος, ήταν μια δια Χριστόν σαλή. Την Παναγία την συναντούσε κάθε μέρα. Και αξιώθηκε υπερφυών πραγμάτων. Κάποτε έπαθε μόλυνση από οξεία σκωληκοειδίτιδα και αξιώθηκε να της κάνει εγχείριση η ίδια η Παναγία. Φοβερό γιατί έδειχνε την ουλή από την εγχείριση, σήκωνε τα ρούχα της και την έδειχνε. Και φαινόταν πραγματική ουλή, ενώ δεν είχε βγει ποτέ από το μοναστήρι. Και πολλά άλλα θαυμαστά που τα διηγούνται πολλοί που ζουν ακόμα, ζει και ο παπάς που την κοινωνούσε και τον γνώρισα.
Αλλά γιατί χρειάζεται αυτό το πράγμα ; Εδώ είναι που θέλω να το σκεφθούμε όλοι μας. Τι είναι αυτό «το έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου», γιατί «εν πνεύματι και αληθεία» ; Γιατί να μην έχουμε ένα Θεό δικό μας, οικείο, να τον κάμνουμε ότι θέλουμε, να του κάνουμε ένα είδωλο ωραίο, να του καίμε πρόβατα και να μας βοηθάει, να μας φέρνει κυνήγια, να μας φέρνει λύσεις αυτόματες, φταίμε δε φταίμε να μην υπάρχει κρίση ούτε τίποτα, ένα Θεό ελληνικό … Γιατί αυτό το πράγμα; Γιατί να φοράμε εμείς αυτά τα μαύρα ρούχα που προβληματίζουν μερικούς και λένε τι έχετε πάθει και τα φοράτε ; Τι νόημα έχουν όλα ; Είναι μια άρνηση της δημιουργίας ; Όχι, γιατί ο Θεός κατεβαίνει μέσα στην δημιουργία. Τι είναι ; Είναι η ελευθερία την οποία ο Θεός έχει αποθέσει πάνω μας ως εικόνα δική του. Να ξέρετε όταν λέμε ότι είμαστε εικόνες του Θεού εννοούμε αυτό που κυρίως είναι ο Θεός, η απόλυτη ελευθερία. Ο Θεός είναι απόλυτα ελεύθερος με την έννοια ότι δεν τον έφτιαξε κανένας, με την έννοια ότι επέλεξε τον εαυτό του. Εμείς δεν έχουμε επιλέξει τον εαυτό μας. Ο καθένας από εμάς έχει μια σειρά από βιολογικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς περιορισμούς οι οποίοι μας κάνουν μερικές φορές και στενάζουμε. Γεννιόμαστε με δυσκολίες, με προβλήματα υγείας, γεννιόμαστε με ταλέντα, με κλίσεις, τίποτα από όλα αυτά δεν έχουμε διαλέξει. Και έχουμε και απορία μερικές φορές. Γιατί να είμαι έτσι ; Μου έλεγε μια κοπέλα γιατί να είμαι άσχημη και οι άλλες να είναι όμορφες ; Γιατί οι άλλοι γεννήθηκαν πλούσιοι, υγιείς ενώ εγώ όχι ; Γιατί ο ένας να είναι τόσο έξυπνος και ο άλλος τόσο μπούφος ; Δεν υπάρχει απάντηση. Προερχόμαστε από το μηδέν. Η ύπαρξή μας είναι ένα θαύμα και οτιδήποτε και το μυρμήγκι ακόμα είναι ένα θαύμα. Όλα είναι ένα θαύμα. Αλλά αυτό το θαύμα στον άνθρωπο που είναι εικόνα του Θεού σημαίνει ελευθερία.
Αλλά τι σημαίνει ελευθερία ; Σημαίνει ότι τα σκηνοθετώ όλα αυτά με ένα νέο τρόπο. Ελευθερία σημαίνει ότι όλα αυτά τα κατανοώ και τα εισπράττω και τα τοποθετώ με ένα τρόπο τόσο δημιουργικό που στην κυριολεξία από το ασήμαντο αυτό πράγμα που είμαι βγαίνει κάτι πολύ σημαντικό. Να, κοιτάξτε την αγία Σοφία που λέγαμε. Τι ήταν αυτή η Σοφία ; Ένα κοριτσάκι του λαού, τίποτα δεν ήτανε. Αυτό το τίποτα όμως αυτή την στιγμή είναι πρεσβευτής μεταξύ Θεού και κόσμου. Είναι ένα όν που του απευθύνεσαι και σου απαντά και σου ανοίγει την πόρτα του ουρανού και είναι ενεργός και είναι παρούσα τώρα αυτή την στιγμή που μιλάμε. Ξέρει αυτά που λέμε εν αγίω πνεύματι, ξέρει ότι την μνημονεύουμε. Αυτό το πράγμα είναι ελευθερία. Είναι το μεγαλύτερο πράγμα που έχει ο άνθρωπος, είναι εικόνα του Θεού. Ο τρόπος το ξαναλέω όλα αυτά που έχουμε, που κουβαλάμε, που κανείς δεν ξέρει γιατί τα κουβαλάει και κάπου κάπου υπάρχει και μια αδικία. Μια αδικία, ένας γεννιέται και είναι άρρωστος, άλλος χοντρός, άλλος αναιμικός, άλλος … Γιατί αυτά τα πράγματα ;
Όμως όλα αυτά τα πράγματα υπάρχει ένας τρόπος αν τα συνδέσεις με την ελευθερία του Θεού να τα φτιάξεις με τέτοιο τρόπο που να αποδίδουν αιώνια και να είναι δώρα του Θεού και χαρίσματα. Όλα αυτά να μεταβληθούν σε πραγματικά ένα προσωπικό τέλειο υπέροχο πλάσμα. Δεν τον ξέρουμε εμείς τον τρόπο. Δεν θα σας τον πουν οι ψυχολόγοι. Δεν τον ξέρουν και οι ίδιοι. Δεν θα σας τον πουν ούτε οι μεγάλοι φιλόσοφοι, αν και προσπάθησαν πολύ . Πολύ μου αρέσει ο Πλάτων που κατάλαβε ότι αν ο άνθρωπος δεν βρει την αλήθεια δεν θα βρει ειρήνη στην ζωή του. Αυτό είναι το «εν πνεύματι και αληθεία». Να το πούμε με άλλα λόγια είναι ελευθερία, που σημαίνει εκπλήρωση του κατ’ εικόνα «εν αγίω πνεύματι και αληθεία». Να αληθεύω τελικά, αυτό το συνοθύλευμα που είμαι να έχει να κάνει με την αλήθεια του Θεού, να είμαι αληθινός άνθρωπος. Αληθινός δεν είμαι επειδή είμαι μεγαλοφυής, επειδή είμαι κατά κόσμο σπουδαίος, αληθινός είμαι επειδή αληθεύω μέσα σ’ αυτήν την αγιοπνευματική ελευθερία του Θεού και είμαι ένα πραγματικό και πλήρες όν και ξαφνικά έχω τα πάντα, μέσα από την ατέλεια, έχω τα πάντα. «Εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισί». Και ενώ είσαι μάλλον μπούφος παρά ιδιοφυία, αυτό το πράγμα μπορεί να γίνει μια ουράνια απλότητα και να μπορεί να προσφέρει παρηγοριά και ανάπαυση στους άλλους. Όλα, και η ασχήμια και η ομορφιά και η ασθένεια και η υγεία. Ήταν στην Ρωσία ένας μοναχός τυφλός και κυκλοφορούσε στηριζόμενος με ραβδιά. Αυτά του τα προκάλεσαν οι υπέροχοι κομμουνιστές του Στάλιν που τους θαυμάζουν ακόμα κάποιοι στην Ελλάδα. Αυτός ο μοναχός έγινε άγιος και θαυματουργός. Αυτόν ο Θεός για όπου έπρεπε να πάει τον καθοδηγούσε με ένα ζεστό αεράκι που του έστελνε στο μέτωπο. Από όπου του ερχόταν προς τα εκεί πήγαινε και δεν σκόνταφτε ποτέ. Ενώ δεν είχε καθόλου μάτια και απορούσε ο κόσμος πως ήξερε και προχωρούσε μόνος του.
Αυτά δείχνουν την διαφορετική σχέση μετά του Θεού την οποία φέρνει ο Χριστός στον κόσμο. Είναι μια σχέση μου αναμοχλεύει το ανθρώπινο πλάσμα και του δίνει πραγματικά νέες διαστάσεις. Μη φανταστείτε όμως ότι αυτά γίνονται αμέσως. Η αγία Σοφία άγιασε με το που πήγε στο μοναστήρι ; Ή ο μοναχός στην Ρωσία που λέγαμε αμέσως μόλις τον τύφλωσαν πήρε το άγιο πνεύμα ; Αυτά γίνονται σταδιακά. Είναι μια πορεία που δεν την καταλαβαίνουμε, ούτε την μετρούμε. Αυτά είναι του Θεού πράγματα, είναι μυστήριο πως γίνονται. Αλλά πάντως γίνονται και θέλω να σας πω πόσο ασυνήθιστα είναι. Δεν είναι συνηθισμένη η συνάντηση με τον Θεό. Το ότι εμείς την κάνουμε συνηθισμένη έχει μια δικαιολογία, είμαστε δημιουργήματα και τείνουμε να τα κατεβάζουμε όλα τα μεγάλα πράγματα. Αλλά να ξέρετε δεν γινόμαστε όλοι ισαπόστολοι σαν την αγία Φωτεινή, την Σαμαρείτιδα. Παρά ταύτα όμως σε όλους μας περιμένει αυτή η έκπληξη, δεν ξέρω πότε, σε κάποιο σημείο, στο τέλος της ζωής μας ίσως. Αυτή η έκπληξη που είναι η συνάντηση με τον Θεό που μας βάζει σε άλλη σφαίρα, δεν είναι απλά έλα και βοήθησέ με, δεν είναι απλώς ένας οικείος Θεός, είναι κάτι που στην πραγματικότητα με γκρεμίζει και με ξαναφτιάχνει. Αλλά με φτιάχνει πολύ καλύτερο από ότι ήμουνα πριν.
Του λέγει η Σαμαρείτιδα «ξέρω ότι έρχεται ο Χριστός, ο Μεσσίας, και αυτός θα μας τα πει όλα». Της λέγει ο Χριστός «εγώ είμαι που σου μιλώ». Ξέρετε σε πολύ λίγους στο Ευαγγέλιο μέσα έχει αποκαλυφθεί έτσι ο Χριστός. Θυμάστε άλλη περίπτωση «εγώ είμαι που σου μιλώ» ; Ο Χριστός βλέπει ότι αυτή είναι Απόστολος, τέτοιες αποκαλύψεις γίνονται στους μεγάλους Αποστόλους και στους ανθρώπους που θα κάνουν έργο μετά. Δεν γίνεται εύκολα τέτοια αποκάλυψη. Εδώ μέσα που είμαστε τόσοι χριστιανοί σε ποιον από εμάς έκανε τέτοια αποκάλυψη ο Χριστός ; Σε όλους μας αποκαλύπτεται ο Χριστός με κάποιο μέτρο ίσα που να συνεχίζουμε την καθημερινή μας ζωή. Οπότε βάζουμε σε παρένθεση αυτή την αποκάλυψη του Χριστού και συνεχίζουμε να ζούμε. Δεν είναι εύκολο να σου γίνει τέτοια αποκάλυψη. Μη φανταστείτε ότι αυτή η αποκάλυψη έγινε μόνο με λόγια. Τη στιγμή που το έλεγε ο Χριστός ενεργούσε και το Πνεύμα το Άγιο. Δεν έλεγε απλώς «εγώ είμαι που σου μιλώ, χαίρω πολύ». Εκείνη την στιγμή της έδινε την αποκάλυψη εν αγίω πνεύματι ότι είναι Αυτός. Γι αυτό και σταματάει η συζήτηση. Η Σαμαρείτιδα εξαφανίζεται. Έγινε Απόστολος. Άλλαξε. Είναι η αγία Φωτεινή πλέον. Δεν είναι αυτή που ήταν πριν. Δεν συζητάει τίποτα από εκεί και πέρα.
Δεν της είπε απλώς «εγώ είμαι». Εκείνη τη στιγμή ήταν μια μεταμόρφωση αυτό που είδε αυτή. Δεν το λέει το Ευαγγέλιο αλλά δεν το βλέπουμε εμείς ; Εκείνη τη στιγμή τον είδε μεταμορφούμενο, τον είδε Αυτός που πραγματικά είναι. Και άλλαξε εντελώς. Και σταματάει η συζήτηση. Έφθασε σε μια πληρότητα γνώσης όσο αφορά τα ανθρώπινα. Άλλο δεν μπορεί ο άνθρωπος. Και σας είπα αυτή η αποκάλυψη γίνεται σε ελαχίστους. Γιατί ; Γιατί αν σου γίνει αυτή η αποκάλυψη θα πάρεις τα βουνά, δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσεις φυσιολογική ζωή. Δε μπορεί μετά την άλλη μέρα να συνεχίσεις να δουλεύεις στο δικηγορικό γραφείο και να κοροϊδεύεις ή να κάνεις τον πολιτικό και να κοροϊδεύεις συνέχεια και να κοροϊδεύεσαι. Να ανοίξεις το μαγαζί και να σου φέρει την επιταγή ο άλλος και να τον πας στα δικαστήρια. Είναι σαν ωρολογιακή βόμβα. Είναι κάτι που θα σε καταφάει στο τέλος. Το κανονίζει έτσι ο Θεός ώστε να πάει με την ζωή μας αυτό, να μας καταφάει προς το τέλος της ζωής μας. να μην γίνει η έκρηξη την ίδια στιγμή, γιατί αλλιώς θα τα παρατούσαμε όλα και θα πηγαίναμε στα βουνά. Στα βουνά εννοώ στα μοναστήρια, γιατί δεν θα μπορούσαμε να βαστάξουμε την αποκάλυψη.
Είναι πολύ μεγάλη αποκάλυψη. Είναι κάτι που αλλάζει τα πεπρωμένα της ζωής σου. Γι αυτό και όσοι έχουν τέτοιες αποκαλύψεις σπανίως μένουν μέσα στην ανθρώπινη παρεμβολή. Σπανίως μένουν. Όχι ότι για να γίνει κανείς καλόγερος χρειάζεται να έχει κάτι τέτοιο. Μπορεί να γίνει κανείς καλόγερος χωρίς να το έχει αυτό, με μικρότερη αιτία, πάντως αν το έχει δεν ξέρω αν θα πάει σε μοναστήρι, σε βουνό ή σε θάλασσα, πάντως δεν θα μπορέσει να ζήσει «φυσιολογικά». Θα κάνει πράγματα που είναι πέρα από τα συνηθισμένα. Δεν είναι δηλαδή καθημερινή μας εμπειρία αυτό το πράγμα. Η δική μας εμπειρία είναι περιορισμένη. Είναι μια εμπειρία όσο θέλουμε, όσο μπορούμε, όσο αντέχουμε, όπως ακριβώς έχεις ένα μωρό άρρωστο κιόλας, του ανοίγεις το στόμα του δίνεις λίγο γάλα. Δεν είναι κάτι πολύ. Κι αυτό ισχύει για πολλούς από εμάς κι έτσι γινόμαστε κι αρχιερείς και πατριάρχες και επίσκοποι και δεν τρέχει και τίποτα, γιατί αν καταλάβει κανείς τι κάνει εκείνη τη στιγμή θα του φύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια. Είναι μεγάλα πράγματα αυτά. Είναι η αποκάλυψη του ζώντος Θεού στο ασήμαντο, αλλά κατ’ εικόνα Θεού πλάσμα του.
Και ο επίλογος, φτάνουν οι μαθητές και θαυμάζουν ότι λαλεί μετά γυναικός ο Δάσκαλος και σκέφτονται τι μιλάει, τι μπορεί να λέει με μια γυναίκα και μάλιστα Σαμαρείτιδα. Η γυναίκα πετάει την στάμνα και τρέχει στην πόλη και λέει «τρέξτε αμέσως, ήρθε ο Μεσσίας, μου είπε τα πάντα, όσα έκανα και δεν έκανα, τρέξτε». Τρέχουν λοιπόν και έρχονται στον Χριστό και ενώ γίνονται αυτά του λένε οι μαθητές «Δάσκαλε φάγε». Οι μαθητές στον κόσμο τους, κάτι καταλαβαίνουν, δεν έγινε ακόμα η Αποκάλυψη, μισοκαταλαβαίνουν. «Έχω άλλο φαγητό που δεν το ξέρετε εσείς» τους λέει. «Μήπως του έφερε κάποιος να φάει» λένε οι μαθητές και καθόμαστε και κουβεντιάζουμε τζάμπα ; Τι διαφορά έ ; Το μηδέν και το άπειρο. Τους λέει ο Χριστός «η δική μου τροφή είναι να κάνω το θέλημα αυτού που με έστειλε και να τελειώσω αυτή την δουλειά την δική του. Εσείς δεν λέτε ότι σε λίγο έρχεται ο θερισμός ; Κοιτάξτε, τα χωράφια που είναι έτοιμα για τον θερισμό; Όλοι αυτοί που έρχονται θέλουν να μάθουν. Ξυπνάτε εσείς θα τους αναλάβετε αυτούς κάποια στιγμή. Εσείς θα θερίσετε, εγώ σπέρνω, αλλά και σεις θα λάβετε καρπό. Σπέρνω κι εσείς θα χαίρεστε που θα θερίσετε, θα χαίρομαι κι εγώ που έσπειρα. Σας έστειλα να θερίσετε εκεί που εσείς δεν κοπιάσατε, άλλοι κόπιασαν, εγώ, οι προφήτες οι πριν από μένα. Σας στέλνω για θερισμό όχι για σπορά». Η σπορά έχει γίνει και είναι η παρουσία του Χριστού στον κόσμο, παρουσία του ένα αγίω πνεύματι μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας. Εμείς τώρα οι διάδοχοι των Αποστόλων, γιατί αυτό είναι η ιεροσύνη, η διαδοχή στην Αποστολική Διακονία. Εμείς λοιπόν σήμερα απλώς θερίζουμε αυτό που υπάρχει και λειτουργεί μέσα στον κόσμο.
Έρχονταν λοιπόν οι Σαμαρείτες λόγω της γυναίκας που άρχισε αμέσως το αποστολικό έργο της. φαίνεται ότι είναι Απόστολος. Δεν κλείστηκε στον εαυτό της να πει ότι κάτι βρήκα. Αμέσως το χάρισμά της ήρθε στο φως και αμέσως έφερε όλη την πόλη εκεί. Του ζήτησαν να παραμείνει εκεί κι έμεινε δυο μέρες. Δυο μέρες για τον Χριστό είναι πολύς χρόνος. Και πολλοί περισσότεροι πίστεψαν από τον λόγο του. Εδώ ουσιαστικά έχουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα. Είναι σίγουρο ότι μετά την Ανάσταση πολλοί απ’ αυτούς θα προσχώρησαν στην πρώτη χριστιανική εκκλησία μετά από αυτό το φοβερό γεγονός της συναντήσεως με τον Χριστό.
Αν και είναι μεγάλο το κείμενο με τα λόγια του π. Νικολάου θα ήθελα να προσθέσω και κάτι δικό μου. Το 1984 ο Φρανκ Ατγουντ ήταν ένας 28χρονος νέος που ζούσε στην Αριζόνα των ΗΠΑ και είχε πάρει τον κατήφορο με ναρκωτικά, συμμορίες, διαρρήξεις, ληστείες… Ξέρετε τι δώρο του έκανε ο Θεός ; Επέτρεψε να καταδικαστεί σε θάνατο για ένα φόνο που δεν έκανε, να κλειστεί για 38 χρόνια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αριζόνα όπου σταδιακά έζησε αυτά που είπε ο π. Νικόλαος και στις 8 Ιουνίου 2022 στις 10 το πρωί ώρα Αριζόνας μετά από μια θανατηφόρα ένεση πέταξε η ψυχή του στην αιωνιότητα, αφού την προηγούμενη μέρα εκάρη ορθόδοξος μοναχός με το όνομα Εφραίμ. Ας έχουμε την ευχή του.
