Η ανθρώπινη οντολογία και η πορνεία – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου:

Μιας και την Μεγάλη Τετάρτη θυμόμαστε την πόρνη γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Χριστό σκέφθηκα να ακούσω μια ομιλία του π. Νικολάου Λουδοβίκου που έγινε πριν πέντε χρόνια στην Ιερά Μονή αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο με θέμα «Ανθρώπινη οντολογία και η πορνεία». Ο π. Νικόλαος παρουσιάζει όχι ηθικιστικά αλλά οντολογικά ποια ακριβώς αστοχία γίνεται με την πράξη της πορνείας.

Η παραβολή του ασώτου κάνει λόγο για την πορνεία «κατέφαγε τον βίο μετά πορνών». Τον κακό ο Θεός τον βλέπει σαν πάσχοντα, δεν του φορτώνει την κακία του. Ακόμα και ελάχιστη κίνηση να κάνει ο αμαρτωλός προς τον Θεό, το δέχεται ο Θεός σαν να είναι κάτι πάρα πολύ σπουδαίο. Ακόμα και όταν μετανοούμε τον εαυτό μας σκεφτόμαστε τις περισσότερες φορές, όχι τον Θεό. Το θέμα της πορνείας κατάντησε σοβαρό σήμερα «πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει». Όλα μπορώ να τα κάνω αλλά δεν με συμφέρουν όλα. Να τα κάνεις όλα μπορείς, δεν θα σε εμποδίσει ο Θεός, και γονατιστός να Τον παρακαλάς, εμπόδισέ με, δεν θα σε εμποδίσει, γιατί είναι άρχοντας. Είναι άρχοντας και δεν τραβάει τον άνθρωπο με το ζόρι, ιδίως στην αρετή. Η αρετή είναι αδέσποτο, είναι ελεύθερη η αρετή, δεν μπορεί να σου πει ο Θεός θα γίνεις ενάρετος οπωσδήποτε, κι αν δε γίνεις εγώ … Είναι πολύ κακό αυτό και να το λέμε σε άλλους, θα σε τιμωρήσει ο Θεός. Δεν τιμωρεί ο Θεός, 99,99 % ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται. Προχθές μου λέει μια κυρία έμπλεξαν τα παιδιά μου με τα ναρκωτικά, τι να κάνω, προσευχή; Την κοίταγα, και ήταν τα παιδιά της νέα. Την κοίταγα γιατί μου φαινόταν περίεργο το πρόσωπό της. Της λέω ότι κάνουν οι γονείς πάει στα παιδιά. Και μου λέει ότι στα νιάτα της πούλαγε ναρκωτικά. Βέβαια αν έκανες ότι έκανες και μετανοήσεις δεν περνάει, αλλά καμιά φορά επιτρέπει ο Θεός να περάσει για να καταλάβεις τι έκαμνες, να αποκτήσεις συναίσθηση του τι έκαμνες. Τώρα που βλέπεις να το κάμνουν τα παιδιά σου συγκλονίζεσαι, όταν το έκαμνες εσύ έλεγες ας πρόσεχαν τα θύματά σου. 

Ο άνθρωπος συνήθως πάσχει από αυτά που ο ίδιος ετοιμάζει και προετοιμάζει. Γι αυτό οι Πατέρες συνιστούν μετάνοια για πράγματα που ξέρουμε, για πράγματα που δεν βλέπουμε, για να μη περάσει ο άνθρωπος σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο. «Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει».  Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις αλλά δεν σε συμφέρουν όλα. «Πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινός». Όλα μπορείτε να τα κάνετε αλλά προσέχετε μη σας εξουσιάσει τίποτα. Αυτά που ονομάζουμε με ένα όνομα πάθη έχουν ένα κοινό ιδίωμα, δημιουργούν έξεις. Το καλό και η πίστη δεν δημιουργούν εθισμό. Είναι ελεύθερος πάντα ο άνθρωπος. Αλλά τα άλλα δημιουργούν εθισμό. Θυμηθείτε στα πακέτα τσιγάρων τις αποτρόπαιες εικόνες που έχουν απέξω, τερατώδη σώματα, κομματιασμένα, σπλάχνα ανοιγμένα, παιδιά κατεστραμμένα. Και πάνε και τα αγοράζουν και καπνίζουν. Φοβερό πράγμα. Τα πρόσεξα λίγο χθες και τρομοκρατήθηκα. Σαν να έχεις ένα βιβλίο παθολογίας με εικόνες. Τα καπνίζουν όμως γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έχει τόσο μεγάλη δύναμη αυτή η έξη πάνω μας, που πρέπει να πάρει ειδικές προφυλάξεις ο άνθρωπος ώστε να μην βρεθεί καν ο πειρασμός μπροστά του. Διαβάστε το έργο του Ντοστογιέφσκι «Ο παίκτης» και θα καταλάβετε. Μόνο η Χάρις μπορεί να το πάρει αυτό ή ένας μεγάλος εξευτελισμός. Μια φορά ένας συγγενής μου που ζει στην Αμερική μου έλεγε πως έκοψε το τσιγάρο. Ένα βράδυ για να βρει τσιγάρα έκανε 250 χιλιόμετρα και 250 να γυρίσει. Και τότε κατάλαβε ότι είναι άρρωστος και είπε ή θα πεθάνει ή θα το κόψει. Δεν ξανακάπνισε από τότε. Εξευτελισμός έσχατος. Αλλά δυστυχώς οι συνέπειες είχαν προχωρήσει και δεν μπόρεσε να επανέλθει. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο διάβολος, τα πάθη και όλα αυτά δημιουργούνε σκλαβιά την οποία δεν μπορεί κανείς εύκολα να ξεφύγει. Ακούει κανείς παιδιά που λένε θα κάνω χρήση ναρκωτικών για λίγο και μετά θα βγω. Αν βγεις, που δεν θα βγεις, θα είσαι ένα κατεστραμμένο, διαλυμένο πλάσμα. Αν βγεις. Βλέπετε που εδώ το Πνεύμα το άγιο λέει δια του στόματος του Αποστόλου Παύλου τα πράγματα όπως είναι. 

Και μετά μπαίνει στο θέμα μας ο Απόστολος Παύλος «το δε σώμα ου τη πορνεία αλλά τω Κυρίω και ο Κύριος τω σώματι». Το σώμα δεν ανήκει στην πορνεία αλλά στον Κύριο και ο Κύριος θα κατοικεί στο σώμα. Και το σώμα του Κυρίου αναστήθηκε γι αυτό θα σας αναστήσει και σας από την πορνεία. Βλέπετε δεν έχει ψευδαισθήσεις, ξέρει ότι ανθρώπινα δεν βγαίνει κανείς από αυτό τον φαύλο κύκλο. Διότι υπάρχει ένα είδος καθήλωσης, κάθειρξης το λένε οι ψυχολόγοι, από το κατέχω. Κατέχεται ο άνθρωπος. Και κατεχόμενος ταλαιπωρείται. Το ότι κατέχεται βέβαια, δεν είναι κάτι που τον απαλλάσσει της ευθύνης της κατοχής, διότι οι πρώτες πράξεις εθισμού είναι δικές μας. Όμως ο άνθρωπος οφείλει να μηχανεύεται τρόπους να αποκολληθεί από τέτοιους εθισμούς. Όλη η διαδικασία αυτή είναι, εκεί οικοδομεί ο Θεός. Να μην το αποδέχεται κανείς. Να μην πει καλά είναι έτσι. Προχθές μου έστειλε μια κυρία μήνυμα και μου λέει εσείς που ξέρετε τόσα, μη μου πείτε να μην έχω σχέσεις με όποιον θέλω. Δεν της απάντησα καν. Λίγο μυαλό να έχουμε στο κεφάλι μας. Ακόμα και τον καφέ που πίνουμε στο Όνομα του Θεού το κάνουμε και λέμε δόξα Σοι ο Θεός. Ότι δεν μπορώ να κάνω στο Όνομα του Θεού, ακόμα κι αν ο Θεός μου το συγχωρεί, έχει νόημα ; Κάποτε ο άγιος Σιλουανός ταξίδευε με τραίνο κι επέμενε ένας να του δώσει να καπνίσει ένα τσιγάρο. Με τα πολλά υποχώρησε ο άγιος και πριν το καπνίσει έκανε τον σταυρό του. Ε πάτερ, του λέει ο άλλος, δεν ταιριάζει να κάμνεις τον σταυρό σου για να καπνίσεις. Αν δεν ταιριάζει, απαντάει ο άγιος, δεν θέλω να καπνίσω, και του επέστρεψε το τσιγάρο. 

Προσέξτε τώρα, βλέπετε το αντρόγυνο συνέρχεται σε σχέση και μπορεί μετά να κάνει προσευχή. Δεν υπάρχει στην ψυχή βάρος, να πεις ότι κάτι έγινε. Γιατί υπάρχει ο Θεός από πίσω. Χωρίς τον Θεό να κάνεις κάτι, αμέσως η ψυχή βαραίνει. Γιατί άραγε ; Ψυχολογικά βαραίνει ; Όχι. Συστέλλεται η χάρις. Γι αυτό οι μοναχοί βάζουν την υπακοή μπροστά σε ότι κάνουν. Έχει ευλογία να το κάνω ; Γιατί είναι καλό να έχει ευλογία αυτό που κάμνεις. Είχα πριν χρόνια ένα φοιτητή που ήθελε να γίνει παπάς και μετά τον έχασα. Όταν τον βρήκα τον ρώτησα τι κάμνει και μου είπε ότι και στρατό είχε πάει και δουλειά είχε βρει και ψάχνει παπαδιά και γι αυτό δοκιμάζει κοπέλες. Πως τις δοκιμάζεις, τον ρώτησα. Μου λέει με ολοκληρωτικές σεξουαλικές σχέσεις. Δοκίμασε μέχρι τώρα έξι αλλά δεν βρήκε αυτή που ψάχνει. Δεν σου δίνω συμμαρτυρία για να γίνεις παπάς, του είπα. Γιατί μου λέει, εσείς με το λαμπρό το μυαλό ; Δεν κατάλαβα, του λέω, πες ότι βρήκες μια και την παντρεύτηκες, γιατί μετά να μην συνεχίσεις τις δοκιμές ; Γιατί που να τελειώσει αυτό ; Σήμερα δοκιμάζουν και οι κοπέλες τους άντρες, δοκιμάζουν όλοι όλους και στο τέλος είναι και δυσαρεστημένοι γιατί δεν βρήκαν αυτό που ήθελαν. Λες και ο άλλος βρήκε σε σένα αυτό που ήθελε. Μόνο εσύ δεν βρήκες αυτό που ήθελες. Σήμερα στα παιδιά αυτό είναι η φυσική κατάσταση. Και στο τέλος τα παιδιά είναι μέσα τους πονεμένα και αδιέξοδα. Γιατί έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να αγαπάς. 

Να αγαπάς σημαίνει να οικοδομείς τον άλλο. Σημαίνει να τον φτιάχνεις τον άλλο. Όπως η αγάπη της μητέρας οικοδομεί το παιδί. Η αγάπη σε παίρνει απ’ αυτό που είσαι και σε κάμνει καλύτερο. Αυτό έχει ξεχαστεί σήμερα. Δηλαδή το ότι ξεκινάει κανείς μια τέτοια σχέση αγαπητική, δεν σημαίνει ότι η αγάπη θα έρθει από μόνη της κι ας έχουμε καλές διαθέσεις μέσα μας. Ποιος είναι τόσο διεστραμμένος που από την αρχή να μην θέλει την αγάπη ; Τι θα γεννηθεί από την αγάπη ; Η προσωπικότητα του άλλου. Γι αυτό η Εκκλησία υπερασπίζεται τον γάμο. Διότι μόνο μέσα σε μια τέτοιου είδους ωριμότητα μπορεί να γεννηθεί το πρόσωπο, το δικό μου και του άλλου. Είναι από τις ατέλειες που δημιουργείται η τελειότητα. Διότι υπάρχουν οι ατέλειες. ΟΙ τέλειες υπάρξεις είναι υπάρξεις που είναι βουτηγμένες στον ναρκισσισμό και δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους. Ενώ οι άλλοι, όλοι εμείς, δουλεύουν με το υλικό που έχουν. Αν αρνηθούμε να το κάνουμε αυτό, αρνούμαστε την διαδικασία της ωριμότητας. Επομένως σε τι χρησιμεύει όλο αυτό το πράγμα; Και γι αυτό ακριβώς θέλει ο Θεός και σ’ αυτό το θέμα να μας δώσει μια κατεύθυνση η οποία να οικοδομεί. Και δεν οικοδομεί η πολλή διάσπαση. Η μονογαμία ξέρετε δεν είναι εφεύρημα χριστιανικό. Είναι εφεύρημα όλων των ανώτερων πολιτισμών. Γιατί σ’ αυτούς υπάρχει ισχυρή εξατομίσκευση. Όταν είμαι ισχυρά εξατομικευμένος δηλαδή όταν έχω προσωπικότητα, χρειάζομαι έναν άνθρωπο μοναδικό απέναντί μου. Γι αυτό στο Ισλάμ δεν έχει κάποιος αυτή την δυνατότητα. 

Αν έχουμε δέκα σχέσεις, σε κάθε μια ο καθένας έχει πάρει ένα κομμάτι μου, και εγώ ο ίδιος είμαι πολυδιασπασμένος γιατί με κανέναν δε μπορώ να βρω τον ολόκληρο εαυτό. Κανένας απ’ αυτούς ή απ’ αυτές δεν έχει όλον εμένα. Δεν υπάρχει αυτό το ενώπιος ενωπίω που είναι πολύ σημαντικό για ένα πνευματικό άνθρωπο. Αυτό το κομμάτιασμα λέγεται πορνεία. Μόνο έτσι λέγεται. Ένα κομμάτιασμα. Κομματιάζουμε ο ένας τον άλλο και παίρνουμε κατά το δοκούν. Έτσι θέλει εκείνη τη στιγμή το χρησιμοποιεί και τελειώνει. Και αυτό το πράγμα αφήνει τον άνθρωπο ανάπηρο. Μετά από λίγο δεν ξέρει πώς να προχωρήσει σε σχέση με ένα άλλο άνθρωπο. Παλιά οι ταινίες του σινεμά παρουσιάζανε ένα ζευγάρι που είχε σχέση η οποία μάλιστα οικοδομούνταν μέσα από δυσκολίες και ο ένας γινόταν άξιος του άλλου και είχαν και μια αγνότητα μεταξύ τους. Αυτό παρουσιαζότανε. Τώρα τι βλέπετε ; Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς, κι αμέσως ακολουθεί κάτι πολύ συγκεκριμένο εκείνη τη στιγμή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκφραστούνε. Δεν υπάρχει τίποτα βαθύτερο που να προλογίσει κάτι το οποίο θα διαρκέσει. Και αυτό το πράγμα εν δυνάμει είναι μια κατάσταση πορνείας. Δεν διαφέρει ουσιαστικά από την πορνεία. Γιατί δεν λαμβάνει μέρος ολόκληρη η προσωπικότητα του ανθρώπου. Για να γνωρίσω έναν άνθρωπο πρέπει να γνωρίσω την προσωπικότητά του ολόκληρη. Οπότε και οι ερωτικές σχέσεις είναι έκφραση αυτής της γνώσης, προάγουν αυτή την γνώση. Αν δεν το κάνω αυτό, ο άλλος είναι ίδιος με πολλά δισεκατομμύρια άλλους του ίδιου φύλου και της ίδιας ηλικίας. Δεν προλαβαίνω να γνωρίσω τίποτα. Καθώς κολοβώνεται η επιθυμία αυτής της βαθύτερης σχέσης το πράγμα γίνεται τελικά όμοιο με την πορνεία. Δεν διαφέρει σε τίποτα. 

Συνεχίζει ο Απόστολος «ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστί ;». Δεν βλέπετε ότι τα σώματα με την Θεία Κοινωνία είναι μέλη του σώματος του Χριστού ; Είναι ιερά τα σώματά σας, είναι άγια, πρέπει να τα σέβεστε και το σώμα του άλλου βέβαια. «Άρα ουν τα μέλη του Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη ; Μη γένοιτο. Ή ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη πόρνη εν σώμα εστίν ; Έσονται γαρ φησί εις σάρκα μία». Είναι σήμερα δύσκολο να εξηγήσουμε στα παιδιά, αλλά και στον εαυτό μας, ότι αυτή η εύκολη συσχέτιση ουσιαστικά ρίχνει την προσωπικότητα, την μειώνει. Την μειώνει για τον λόγο που είπα προηγουμένως. Δεν προλαβαίνει κανείς να μπει μέσα στον άλλο. Δεν προλαβαίνει να δημιουργήσει φιλία, κοινωνία, προγεφύρωμα, σχέση, εκτίμηση. Και για τον λόγο αυτό το μέλος του Χριστού γίνεται μέλος πόρνης. Γίνεται ένα εξάρτημα μιας συγκεκριμένης πράξης η οποία έγινε και τέλειωσε. Σε συμφέρει ; Δεν σε συμφέρει. Διότι ουσιαστικά είναι μια περίεργη άρνηση της ταυτότητάς μας ως αιωνίων προσώπων, της αξιοπρέπειας και του επιπέδου στο οποίο μας ανάγει η αγάπη του Θεού. Αυτή την περιωπή που μας ανάγει ο Θεός όπως και την περιωπή του άλλου, εσύ νταλαβεριζόμενος έτσι με τον άλλο, την πετάς στα σκουπίδια. Η τιμή που έλεγαν παλιά. Ποιος μιλάει για τιμή σήμερα ; Θα τον κοροϊδέψουν. Ποια τιμή έχει ο άνθρωπος ; Είναι η αξία που του αποδίδει ο Θεός. Ότι είναι ένα χαρισματούχο μέλος του σώματός Του. Κι αυτή η τιμή πάει στα σκουπίδια. Και γίνεσαι εξάρτημα της πόρνης και αντιστρόφως. Με τέτοιους υπαρξιακούς όρους να το σκεφθεί κάποιος.

 Δεν είναι ηθικολογία αυτά. Είπα τίποτα για ηθική ; Η ηθική είναι κάτι τελείως δευτερεύον. Το πρώτο είναι η οντολογία, το πρόσωπο αυτό το οποίο ζούμε, το οποίο με προάγει ή δεν με προάγει. Αυτό όμως που γίνεται με φονεύει, θα με φονεύσει για τα καλά σε λίγο, δεν το βλέπω ακόμα. Όταν είναι κανείς 18, 20 χρονών δεν το βλέπει. Στα 25 αρχίζει και βλέπει. Στα 30 είναι σαν πεθαμένος. Τα ζω αυτά καθημερινά, τα βλέπω και τα ακούω. Όταν τελειώσει η στιγμή της ευφροσύνης, τι είναι αυτό που απομένει ; Πως αυτή η προσωπικότητα έγινε ισχυρότερη, καλύτερη, πως είναι καλύτερος, βαθύτερος ο άνθρωπος ; Πως είναι αληθέστερος ; Αυτό μ’ ενδιαφέρει εμένα ή δεν μας ενδιαφέρει ; Εκεί κρίνονται όλα. Είσαι μέλος του Χριστού ή είσαι μέλος … πόρνης, όπως λέει. Ο Απόστολος Παύλος όπως και οι Πατέρες λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι σεμνότυφοι. Σου λέει αυτό το πράγμα κι εκείνο το πράγμα. Έτσι είναι αυτό, έτσι είναι εκείνο. Εδώ είναι το στοίχημα. Πως θα μπει ο Θεός σε οτιδήποτε κάμνω. Ο Θεός δεν είναι φθονερός. Σε όλα τα πράγματα έχει δώσει χαρά, ανάπαυση, ευχαρίστηση. Δεν Τον πειράζει αυτό. Αυτός τα έχει κάνει έτσι. Αλλά θα ήθελε πάρα πολύ όλη αυτή η πορεία του ανθρώπου να περνάει μέσα από την ευδοκία Του, το θέλημά Του, από την προστασία Του … και εκεί κρίνονται όλα. Κι εκεί κρίνεται και ο γάμος. Διότι ο Θεός δεν είναι ηθικολόγος να κάτσει να σε μετρήσει, Τετάρτη βράδυ, η ώρα είναι 12.10 άλλαξε η μέρα … Είναι η διάθεσή μου, και η προσφορά της ψυχής μου ολόκληρης και η δοξολογία και μέσα απ’ αυτό το πράγμα η πορεία από βήμα σε βήμα σε κάνει όλο και καλύτερο, όλο και πιο οικείο του Θεού, δηλαδή όλο και πιο πολύ να γίνεται ο άνθρωπος μέλος του σώματος του Χριστού. Κι έτσι σιγά σιγά προχωρούμε. Γι αυτό νομίζω και οι Πνευματικοί έχουν κριτήρια πολλά γι αυτά τα πράγματα. Κριτήρια που αφορούν την κατάσταση, το επίπεδο, την ζωή, το βάσανο, τα τραύματα του καθενός …. Θυμάστε το περιστατικό από το Γεροντικό που παλιά πουλούσαν στο λιμάνι δυο κοριτσάκια και το ένα το αγόρασε μια μοναχή και το άλλο μια που είχε οίκο ανοχής. Και τι λέει ο ιερός συγγραφέας. Αν και τα δύο καταλήξουν στην πορνεία είναι εντελώς διαφορετικό γα την καθεμία. Θα κριθούν εντελώς διαφορετικά από τον Θεό.

 Σήμερα για να πολεμήσουμε δήθεν τον ηθικισμό έχουμε εισάγει έναν ανηθικισμό από την άλλη πλευρά. Μιλάω για τους θεολογικούς κύκλους όπου τίποτε δεν έχει σημασία. Υπάρχει μάλιστα και μια θεωρία περίεργη ότι η φύση είναι αναγκαιότητα, άρα στο όνομα της ελευθερίας κάμνω ότι θέλω. Άρα αν μου έρθει να σκοτώσω βγαίνω στον δρόμο και σκοτώνω. Της φύσεως δεν είναι όλα αυτά ; Της φύσεως δεν είναι να πεινάω και να θέλω να φάω ; Μπαίνω μέσα σε ένα εστιατόριο με το όπλο και τρώω ότι θέλω. Την όμορφη γυναίκα του γείτονα την παίρνω και την χαίρομαι κι εγώ. Μετά σου λέει αφήνουμε την φύση και πάμε στην εκκλησία και γινόμαστε πρόσωπα εκεί. Έλεγε ένας απ’ αυτούς, έχω σχέσεις με γυναίκες και κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω το άθλημα του γάμου. Για στάσου, γιατί να κάνεις το άθλημα του γάμου, τρελός είσαι, αφού υπάρχει η δυνατότητα και χωρίς αυτό. 

Δεν Του αρέσουν του Θεού αυτά τα πράγματα. Γιατί ο Θεός «αγαπά εν πάσι ενεργείσθαι το της ενσαρκώσεως Αυτού μυστήριον» λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Να τα βλέπει σαν δικά Του και να τα προσλαμβάνει. Αν εσύ Τον αφήνεις έξω απ’ όλα τότε κι Αυτός είναι απ’ έξω σου όχι γιατί θέλει αλλά επειδή εσύ Τον αφήνεις απ’ έξω σου. Το πρόβλημα αυτό σήμερα είναι τεράστιο. Όλες οι επιλογές μας έχουν πνευματικές συνέπειες. Όσα κάνετε θα τα βρείτε μπροστά σας όλα. Είναι πνευματικός νόμος. Και τα καλά θα τα βρίσκετε και τα κακά. Ιδίως τα κακά τα οποία τα θεωρείτε καλά και τα αφήνετε να αιωρούνται ότι είναι καλά. Οτιδήποτε κάνουμε αφήνοντας τον Θεό συνειδητά απ’ έξω. Κάθισε έξω εσύ Θεέ μου γιατί θα κάνω ότι μου αρέσει. Ναι κάνε ότι σου αρέσει αλλά θα υποστείς τους πνευματικούς νόμους. Δεν μπορούμε να τάχουμε όλα. Να ξέρετε όμως ότι του Θεού τα πράγματα έχουν πολλές δωρεές από πίσω. Και η δωρεά ενός καλού γάμου είναι καταπληκτική δωρεά. Αλλά πρέπει λίγο να το δουλέψεις το πράγμα. Ο νεαρός που δοκίμαζε τις κοπέλες δεν νομίζω ότι το δούλευε το πράγμα. Θέλει και λίγο υπομονή. Κάνουμε και λίγο προσευχή. Κόβουμε και δρόμο έτσι. Γιατί αυτό που θα σου δώσει ο Θεός είναι πολύ πιο κοντά σ’ αυτό που επιθυμείς και θέλεις. Και θα έχεις πολλά αγαθά πράγματα εκεί μέσα που δεν θα τα είχες με τις δοκιμές που έκαμνες. Επειδή εκεί δεν ευλογεί ο Θεός.

 «Ο δε κολλώμενος τω Κυρίω εν πνεύμα εστίν. Φεύγετε την πορνεία. Παν αμάρτημα ο εάν ποιήσει ο άνθρωπος εκτός του σώματος εστίν, ο δε πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει». Εκπορνεύουμε τελικά τον εαυτό μας. Δεν είναι ότι ο άλλος η άλλη είναι πόρνοι, είναι ότι εκπορνεύεις τον εαυτό σου. Ουσιαστικά αντικειμενοποιείς τον εαυτό σου. Πέφτεις από την περιωπή της αγάπης του Θεού. Παύεις να είσαι ένα αιώνιο, ανεπανάληπτο πρόσωπο, ένας άγιος. Κάμνεις πράγματα που απλώς σούρχονται και τα κάνεις. Σαν να είσαι αφώτιστος, σαν να είσαι άσχετος με την παρουσία και την χάρη του Θεού. «Φεύγετε την πορνεία» σου λέει. Δεν είναι απλό, είναι βαρύ πράγμα η πορνεία. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. «Ή ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του αγίου Πνεύματος εστίν και ουκ εστέ εαυτών». Το Άγιο Πνεύμα διεκδικεί το σώμα μας ζωοποιώντας το. Είχα φοιτητές εικοσάχρονους που από την κούραση των εμπειριών φαινόντουσαν πάνω από εξήντα. Και τους είπα μια μέρα, να με συγχωρείτε που σας μιλάω έτσι, επειδή είστε μεγαλύτεροι από μένα και με κοιτούσαν παράξενα. Σήμερα δυστυχώς αυτά έχουν γίνει κατάσταση. Είναι εξαίρεση να δεις ένα παιδί να λάμπει το προσωπάκι του. Τα περισσότερα παιδιά είναι πονεμένα, βαρεμένα, πεσμένα. Το Πνεύμα το Άγιο μας διεκδικεί. Και όταν κάνουμε το στραβό και σκοτεινιάζουμε, θυμόμαστε το παλιό και λέμε θα ξαναγυρίσω εκεί που ήμουν, στην ελαφράδα και στην χάρη θα ξαναγυρίσω. 

«Ηγοράσθητε γαρ τιμής». Ποια είναι η τιμή; Είναι η αγάπη Του. Για τον καθένα από μας υπάρχει ένα κεφάλαιο αγάπης που είναι μεγάλο. «Δοξάσατε λοιπόν τον Θεό εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών άτινα εστί του Θεού». Μας διεκδικεί η αγάπη του Θεού για να μας κάνει την ζωή πραγματικά όμορφη. Να Τον δοξάζουμε τον Θεό με την υπαρξιακή μας πραγματικότητα, με την αναφορά μας. Και σιγά σιγά ο άνθρωπος χωρίς να το καταλαβαίνει αγιάζει. Η αγιότητα είναι να έχεις τον Θεό, να ζεις αληθινά. Και το αντίθετο είναι μια κατάσταση θανατίλας που σήμερα έχει το θλιβερό προνόμιο η εποχή μας να το ζούμε σε όσες δόσεις θέλουμε. Όσο βουτάς στα προσφερόμενα αγαθά παίρνεις ανάλογο ποσό θανάτου. Όταν έρθει ο θάνατος θα στα πάρει όλα αυτά, και τι θα έχει μείνει ; Ενώ αν έχεις δοξολογία θα έχει μείνει η σχέση αγάπης με τον Θεό, αυτό σημαίνει δοξολογία. Οπότε στο θάνατο πάω επάνω ολόκληρος, δεν υπάρχει τότε θάνατος, γιατί ο Θεός μπαίνει και στον θάνατο αυτό και τον κάνει ζωή. Η δοξολογία είναι κατ’ εξοχήν σχέση. Εμείς όμως θέλουμε και με τον Θεό και να γευόμαστε και όλα τα άλλα και τότε μπαίνουμε στην σύγχυση και ξέρετε η σύγχυση είναι στην αναμπουμπούλα ο λύκος. Και όλο το πράγμα από την πολλή σύγχυση πάει κατά διαόλου, συνήθως. Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα κάθε φορά τι θα γίνει, αλλά συνήθως.

 Όλα αυτά ήταν ένα καλό συμπλήρωμα της παραβολής του ασώτου και ευλογημένοι όσοι τα καταλαβαίνουν αυτά. Με αγώνα πετυχαίνονται αυτά, όχι με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού. Πρέπει να επινοούμε, να κάνουμε κι εμείς κάτι και εκεί πάνω θα οικονομήσει ο Θεός μια γνώση και μέσα σ’ αυτή την γνώση θα οικοδομηθεί μια βαθύτερη σχέση.