Ο κορωνοϊός, το «δικαίωμά μου» και το κουβαδάκι! Γράφει ο Χαρίτων Καρανάσιος

Γράφει ο Χαρίτων Καρανάσιος:

Ο κορωνοϊός καλά κρατεί, σκορπίζοντας τον θάνατο αλλά και διαλύοντας την απλή λογική. Υποτίθεται ότι η κοινωνία έχει διχασθεί, ότι οι κυβερνήσεις φάνηκαν αδύναμες, οι φαρμακοβιομηχανίες στυγνοί καπιταλιστές. Προφανώς, οι εταιρείες φαρμάκων κοιτάζουν το συμφέρον τους. Θα κατηγορήσω κάποιον καπιταλιστή ότι δεν είναι φιλάνθρωπος; Οι κυβερνήσεις έκαναν σε μεγάλο βαθμό ό,τι έπρεπε, για να προστατεύσουν τους πολίτες, εκτός όμως από το πιο βασικό: δεν κατήργησαν το μονοπώλιο των εμβολίων και φαρμάκων κατά του κορωνοϊού, δεν ελευθέρωσαν τις πατέντες για τα εμβόλια, ώστε να διατίθενται δωρεάν, και στις φτωχές χώρες. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι η κοινωνία και η λογική των πολιτών.

«Τι σε νοιάζει, αν θα πεθάνω εγώ;», τσύριζε μια αντιεμβολιάστρια. «Δικό μου είναι το σώμα, δική μου και η ζωή. Δικαίωμά μου να τα κάνω ό,τι θέλω»! Ναι, με νοιάζει και μας νοιάζει, αν θα πεθάνει κάποιος συμπολίτης, ακόμη και στην Αφρική. Για την Αφρική δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, αλλά αν δω κάποιον να προσπαθεί να αυτοκτονήσει, έχω ανθρώπινο καθήκον να τον σταματήσω. Ναι, με νοιάζει η ζωή του «άλλου», διότι η ζωή μου και η ζωή όλων εξαρτάται και από τη ζωή του «άλλου». Και κοινωνιολογικά και ψυχολογικά και θεολογικά, αλλά και οικονομικά και πολιτικά αν το δει κανείς, είμαστε όλη η ανθρωπότητα αλληλοεξαρτώμενοι. Έτσι το όρισε ο Δημιουργός. Γεννιόμαστε από τη θέληση δύο ανθρώπων και του θεού (ή της φύσης, αν θέλετε), ζούμε σε ένα περιβάλλον που δεν επιλέγουμε, ζούμε με άλλους, με διαφορετικά και ιδιαίτερα «θέλω».

Είμαστε «καταδικασμένοι» να ζούμε μαζί. Η ζωή καθενός δεν είναι μόνον δική του, αλλά και των «άλλων». Η ζωή δεν είναι ένα δώρο ατομικό, για να το χαίρεται καθένας θνητός μόνος του. Είναι δωρεά που πρέπει να δοθεί στους άλλους, ώστε να αποκτήσει νόημα και αξία. Αλλιώς είναι αυνανισμός και αυτισμός! Ζω μέσα από τους άλλους, ο χαρακτήρας μου διαμορφώνεται μέσα από τους άλλους, ζω να βάλω στην καρδιά μου τους άλλους, όλον τον κόσμο, αλλά και να μπω στην καρδιά των άλλων. Αλλιώς δεν έχει νόημα η ζωή μου, δεν έχει νόημα για κανέναν να υπάρχω. Και ο θεός δεν θα ενδιέφερε κανέναν, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι! Ή αντίστροφα: Αν ο θεός κοιτούσε μόνον τον εαυτό του, δεν θα έμπαινε σε φασαρίες να μας δημιουργήσει και να σταυρώσουμε και τον Χριστό!

Αλλά ούτε καν το σώμα μου ανήκει. Και αυτό μου δόθηκε, όπως η ζωή, για να κάνω κάτι εδώ στη γη και στην κοινωνία που βρέθηκα. Είναι οικτρό να λένε κάποιες γυναίκες ότι είναι «δικαίωμά μου» να κάνω έκτρωση, διότι το σώμα μου μού ανήκει. Ούτε το σώμα μας μάς ανήκει, πολλώ μάλλον η ζωή του εμβρύου αλλά και των άλλων. Με μια φράση: πώς μπορεί να σου ανήκει κάτι το οποίο δεν δημιούργησες, δεν κατασκεύασες, ούτε το ρύθμισες, ούτε καν το διανοήθηκες εσύ; Σου χαρίστηκε για κάποιον σκοπό: να απαλύνεις τον πόνο, να σηκώσεις και λίγο βάρος, να δείξεις λίγη αλληλεγγύη, να δώσεις λίγη χαρά, να ομορφύνεις τον κόσμο, όχι για να κακαρίζεις σαν κόκορας, να γκαρίζεις σαν γάιδαρος, να τρως σαν βόδι και να κοπρίζεις σαν χοίρος. Άλλο ζώο και άλλο ζωή, άλλο χώμα και άλλο πνεύμα, άλλο το Εγώ και άλλο το Εμείς, άλλο Νάρκισσος και άλλο κοινωνία, άλλο βλαμμένος ψυχικά και άλλο χαριτωμένος πνευματικά.

Η ζωή μου, λοιπόν, δεν μου ανήκει αποκλειστικά, δηλαδή, μου δόθηκε για να τη χρησιμοποιήσω για τους άλλους. Αλλιώς είμαι άχρηστος, μη χρήσιμος. Αν κάποιος «περνά καλά» μόνος του και χωρίς να σκέφτεται τους άλλους, τι έχει καταλάβει από τη ζωή του; Ποια επικοινωνία ουσιαστική έχει με τον διπλανό του; Χωρίς την επικοινωνία με τους «άλλους» πεθαίνουμε ψυχικά, πνευματικά. Ποιος θα μπορούσε να ζήσει μόνος του, απομονωμένος, έστω και αν είχε όλα τα αγαθά του κόσμου; Μόνον ένας ερημίτης μοναχός, αλλά αυτός είναι άλλο είδος: έχει παρέα τον θεό και τους αγίους και κάνει προσευχή για όλους. Αυτός δεν έχει τίποτε, αλλά «του φθάνει ο θεός». Αυτό σημαίνει και ο όρος «κοινωνία»: Δεν ζω απλώς ανάμεσα σε κάποιους, αλλά ενώνομαι με τους άλλους, κοινωνώ. Αλλιώς είμαι ακοινώνητος, «ασμπόρστος». Αυτό είναι η κόλαση: να μην έχω καμία επαφή ψυχική, πνευματική με κανέναν, να είμαι μόνος και να μη νοιάζομαι για κανέναν και τίποτε, παρά μόνον για το τομάρι μου. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να φροντίζω την υγεία μου, για να είμαι δυνατός για τους άλλους, την οικογένειά μου, τους συγγενείς, τους φίλους και όλους τους άλλους.

Ο ιός καλπάζει ακόμη. Ήδη μετράμε 5,6 εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως, 23 χιλιάδες στη χώρα και 600 διασωληνωμένους, πέρα από τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Ακόμη όμως, περίπου ένα τέταρτο του πληθυσμού παραμένει ανεμβολίαστο. Επιχειρήματα δεν υπάρχουν πλέον. Το πρόβλημα είναι βαθύ, ψυχολογικό, δομικό, οντολογικό, που αντανακλάται στη λογική και τη θέληση. Τον φόβο να τον καταλάβω (κι εγώ φοβάμαι μελλοντικές επιπλοκές), αλλά ο φόβος μόλυνσης είναι χειρότερος. «Από τη θρόμβωση γλυτώνεις, από τον ιό δεν γλυτώνεις», μου λέγει η αιματολόγος μου. Τη φανατική όμως άρνηση δεν τη δέχομαι. Απορώ: Δεν σκέφτονται οι φανατικοί αρνητές τόσους νεκρούς που πέθαναν; Απορώ, επίσης, με την άρνηση μολυσμένων ανεμβολίαστων να νοσηλευτούν. Απορώ όμως και πώς έχουν την αξίωση οι μολυσμένοι ανεμβολίαστοι να νοσηλεύονται με χρήματα όλων μας, από τη στιγμή που η Πολιτεία (δηλ. όλοι μας) πληρώνει για δωρεάν εμβόλιο.

Όσον αφορά τον διχασμό της κοινωνίας, αυτός προβάλλεται μόνον από τους φανατικούς αρνητές. Το 75% έχει εμβολιαστεί, ενώ από το υπόλοιπο τέταρτο δεν είναι όλοι φανατικοί. Δεν υπάρχει λοιπόν διχασμός, αλλά φανατική προβολή των θέσεων μιας μειονότητας. Προσωπικά, δεν έχω κόψει επαφή με κάποιους φίλους και συγγενείς ανεμβολίαστους. Αλλά έστω υπάρχει διχασμός. Σε αυτές τις περιπτώσεις το πρόβλημα πρέπει να κρίνεται με απλή λογική. Τη δική μου την εξέθεσα και παλαιότερα και με το παρόν. Την άλλη λογική δεν την είδα. Μόνον το «δικαίωμά μου» ακούω! Τότε, αν κάποιος νομίζει ότι είναι αυτοδημιούργητος, άτρωτος, αυτάρκης και ότι είναι «δικαίωμά του» να κάνει ό,τι θέλει, ας πάρει το κουβαδάκι του, το «δικαίωμά του», και ας πάει σε άλλη παραλία και ας παίζει μόνος του. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν νοσήσει όμως, να μην έχει την αξίωση και να τον πληρώνουμε! Εμείς τον αγαπάμε και θα τον πληρώνουμε, αλλά αντί για εμβόλιο, θα πάρει ισχυρά αντιβιοτικά! Quel bizarre…