Του Σταύρου Π.Καπλάνογλου:
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τα Αλάτσατα (τουρκικά: Alaçatı, Αλατσάτι) είναι πόλη στη Χερσόνησο της Ερυθραίας της επαρχίας της Σμύρνης στη Μικρά Ασία, σημερινή Τουρκία
Χτισμένη ανάμεσα σε λόφους (Καράνταης, Πρ. Ηλίας κλπ) ήταν πολύ γραφική και φαίνεται ότι χτίστηκε τον 16ο αιώνα…
Το Alaçatı είναι σήμερα μία από τις πιο παραδοσιακές πόλεις της Τουρκίας με πέτρινες κατοικίες, στενά δρομάκια, μπουτίκ ξενοδοχεία και εστιατόρια με τραπέζια στους δρόμους. Η περιοχή φιλοξενεί επίσης τη μαρίνα γιοτ Alaçatı
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ
Βρίσκεται στο δρόμο προς τη Σμύρνη,με έντονα διατηρημένα τα χαρακτηριστικά του Αιγαίου. Οι αποστάσεις σήμερα είναι:
ΑΛΑΤΣΑΤΑ – ΚΡΗΝΗ (Alaçatı – Çeşme) 7.7 km
ΑΛΑΤΣΑΤΑ -ΣΜΥΡΝΗ (Alaçatı-izmir ) 97 km
ΑΛΑΤΣΑΤΑ -ΒΟΥΡΛΑ (Alaçatı – Urla,) 54 Km
.ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1922
Το 1889 τα Αλάτσατα είχαν 10.000 κατοίκους (Ημερολόγιο και οδηγός της Σμύρνης ) .
Το 1895 πληθυσμό 13.845 με ελάχιστους Τούρκους.
Το 1904 υπήρχαν περίπου 15.000 κάτοικοι, όλοι τους ήταν Έλληνες. (Idex Anatilicus )
Τον ίδιο σχεδόν αριθμό κατοίκων δίνει για τον Δεκέμβριο του 1904 το περιοδικό Ξενοφάνης γράφει ότι ο πληθυσμός ανερχόταν σε 15.500 Έλληνες και 50 Τούρκους
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Ανωτάτης Επιτροπής της Σμύρνης τον Μάιο του 1914, ο αριθμός των Ελλήνων κατοίκων στα Αλατσάτα που αναγκάστηκαν από τους Τούρκους να επαναπατριστούν ήταν 14.000.
Η πόλη πριν από το 1922 είχε σχεδόν αμιγώς Ελληνικό Ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό.
Σμύρνης ο πληθυσμός των Αλατσάτων κατά το χρονικό διάστημα 1921-1922 ανερχόταν σε 9.950 Έλληνες, 50 Τούρκους και 20 Αθίγγανους , ο διπλανός μικρός οικισμός και επίνειον Αγριλιά. κάτοικοι 400 Έλληνες
Από ότι φαίνεται υπήρχαν δυο ξεχωριστοί οικισμοί το Άνω χωριό ή Ανωχώρι και το Κάτω Χωρίο που η ενοποίηση έγινε με την ανέγερση της εκκλησίας των Εισοδίων της Θεοτόκου στο χώρο που υπήρχε ανάμεσα τους το 1803
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ & Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ
Με βάσει της πληροφορίες του αξιόπιστου Idex Anatolicuς
To 1525 μ.Χ στου χάρτες του Πίρι Ρεις είναι καταγεγραμμένη η περιοχή με το όνομα Αlacat
To 1890 μ.Χ εμφανίζεται στα Ελληνικά ο οικισμός Αλάτσατα
Και το 1928 μ.Χ μετά την απομάκρυνση των Ελλήνων το Τουρκικό Alacati
.– Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ερμηνεία του ονόματος
1.Το όνομα της πόλης προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη αλς και άλας – άλατα»
Αλάτσατα = ‘’Aλατότοποι’’
Στα αβαθή νερά στο βάθος του όρμου της Αγριλιάς υπάρχει πηγμένο αλάτι που παρέμενε και κάλυπτε σε έκταση τριών περίπου χιλιομέτρων το έδαφος
2.« Ο αλατσάτικος » φόρος που εισέπρατταν για το αλάτι. Η παλαιότερη προφορά και γραφή της ονομασίας ως « Αλάτζατα » φαίνεται να εκλείπει κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
3.Alaca At = κοκκινωπό άλογο . Σύμφωνα με ένα θρύλο η περιοχή πήρε το όνομά της είτε από ένα αλατζά ατ (τουρκ. Alaca At) δηλαδή « κοκκινωπό άλογο » είτε από ένα άλογο της σελτζούκικης ράτσας Αλατζά (τουρκ. Alaca) με το οποίο κάποιος κάλπαζε στην περιοχή
4.Το επίνειο της πόλης των Αλατσάτων ήταν η Αγριλιά (σήμερα Agrilia). Η ονομασία της Αγριλιάς (άγρια ελιά) δόθηκε πολύ αργότερα από τους ίδιους τους κατοίκους των Αλατσάτων από ένα αιωνόβιο δέντρο άγριας ελιάς στη δυτική πλευρά του κόλπου όπου ιδρύθηκε και ο ομώνυμος οικισμός το 1850. Η Αγριλιά είχε 500 Έλληνες κατοίκους, εμπορικές αποθήκες, σχολείο και εκκλησία. Επίσης γύρω από την Αγριλιά υπήρχαν «αγιάσματα», πηγές με κρύο και ιαματικό νερό.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο διάσημος διάσημος Οθωμανός ναυτικός, ναύαρχος και συγγραφέας μιας λεπτομερειακής μελέτης για τη Μεσόγειο ο Πίρι Ρέις ( περ.1470-1554 μ.Χ ) στους χάρτες του εμφανίζει τον οικισμό για πρώτη φορά το 1520 μ.Χ. με το όνομα Alacat
Γύρω στο 1650 μ.Χ. η περιοχή στα Αλάτσατα ανήκει σε 2 τσιφλικάδες που παίρνουν στην δούλεψη τους Ελληνόφωνες σκλάβους που συνελήφθησαν από πειρατές που είχαν επιτεθεί στα σκάφη τους
Δημιουργείτε έτσι οικισμός με αποκλειστικά κατοίκους αυτούς τους σκλάβους που κάνουν αγροτικές εργασίες
Στην πορεία αυτοί οι σκλάβοι απελευθερώνονται και γίνονται ιδιοκτήτες μικρών αγροτεμαχίων που καλλιεργούν
Το 1668 μετά την ήττα του Μοροζίνη ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Κύμη και την Κάρυστο κατέφυγε στα Αλάτσατα
Μέσα σε αυτόν τον αιώνα Έλληνες μετανάστες κυρίως από την Μάνη που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους λόγο της τουρκοκρατίας. έρχονται και εγκαθίστανται στο Αλατσατ
Ενώ μεταξύ μετά το 1774 κατέφυγαν εκεί Ηπειρώτες, Μοραΐτες, Κρητικοί, Χιώτες, Ψαριανοί, Ευβοιώτες και Κυκλαδίτες.
Το 1830, όταν ήρθαν νέοι μετανάστες εργάτες αποστράγγισης της γης που ήταν τα χρόνια που η ελονοσία θέριζε τους πληθυσμούς
Οι επόμενοι κάτοικοι του οικισμού είναι Χιώτες που έρχονται στην περιοχή να εργασθούν στα χωράφια μια και υπήρχε έλλειψη αγροτικών εργατικών χεριών
Δημιουργήθηκαν δυο οικισμοί ένας με τους πρώην δούλους και ένας δεύτερος με τους Χιώτες που κάποια στιγμή ενοποιήθηκαν
Στη « Στατιστική Κρήνης και Ανέων » κατά τον Αντώνιο Γ. Πουλάκη ο πληθυσμός της πόλης το 1821 ήταν 6.000. σε αυτούς με την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης θα προστεθούν 200 οικογένειες Πελοποννήσιοι Ελληνόφωνοι που είχαν γίνει Μουσουλμάνοι που έρχονται και εγκαθίστανται στον οικισμό
Κατά τα έτη 1881 και 1883 καταστροφικοί σεισμοί ανακόπτουν την οικονομική εξέλιξη της πόλης
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Χριστιανική κοινότητα των Αλάτσατων το 1806 όταν ιδρύθηκε η Επισκοπή Κρήνης και Ανέων υπό την Μητρόπολη Εφέσου. εντάχθηκε σε αυτή Αργότερα ανήκε στην Μητρόπολη Κρήνης όπου
εμφανίζεται 3η ως Αλάτσατα (Alaçatı) και το επίνειον της 4ο ως Αγρελιά (νοτίως των Αλατσάτων )
Οι ανέγερση εκκλησιών εμφανίζεται από τον 17ο αιώνα
Με το όνομα Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στη θέση Άνω Χωριό (ανέγερση το 1670 ) και
2 Ο Άγιος Νικόλαος το 1685 στο Κάτω Χωριό
Εντυπωσιακής κατασκευής ήταν η κεντρική εκκλησία της Παναγιάς Στο σημείο ακριβώς της ένωσης του Πάνω με το Κάτω Χωριό χτίστηκε το 1803-1804 ο πρώτος ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου ή εκκλησία της Παναγιάς.
Η εκκλησία της Παναγιάς,έμεινε απείραχτη από την εποχή των Ελλήνων και στέκει στην κεντρική πλατεία ανέγγιχτη, όπως την άφησαν οι Έλληνες και με σεβασμό συντηρημένη, πέρα από την προσθήκη του μιναρέ, τόσο εξωτερικά όσο και στον εσωτερικό της χώρο. Πρόσφατα ανακαινίσθηκε και έγινε τελετή από την Πατριάρχη
Στο χωρίο Αγριλιά (που ήταν το επίνειον )το 1848 χτίστηκε ο ναός του Αγίου Γεωργίου
Το 1861 μπήκε ο θεμέλιος λίθος για την ανέγερση του ναού της Αγίας Τριάδας στο Πάνω Χωριό
Και το 1901ο θεμέλιος λίθος του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου στη θέση μιας παράγκας που χρησιμοποιούσαν οι Κατωχωριανοί για να εκκλησιάζονται στη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Η εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου και η Αγία Τριάδα είχαν μαρμάρινα επιχρυσωμένα τέμπλα εξαιρετικής τέχνης, έργα Τηνιακών μαρμαρογλυπτών. μεταξύ των όποιων της οικογενείας Χαλέπα για τους οποίους κάνουμε μια μικρή αναφορά λίγο πιο κάτω.
Το χωρίο είχε άλλα και 85 παρεκκλήσια, και 1 μοναστήρι. Το γυναικείο μοναστήρι του Άη-Νικόλα, ιδρυμένο το 1862
ΠΑΙΔΕΙΑ
Το πρώτο μεγάλο σχολείο χτίστηκε το 1840., Υπήρχαν όμως κι άλλα
δημοτικά, παρθεναγωγεία και νηπιαγωγεία,
Μέχρι το 1922 στ’ Αλάτσατα λειτουργούσαν , δύο δημοτικά σχολεία και ένα ημιγυμνάσιο με 18 δασκάλους και 1.072 μαθητές.
Το 1914 στα σχολεία των Αλατσάτων φοιτούσαν συνολικά 1.570 μαθητές και μαθήτριες, από τους οποίους 660 στη σχολή αρρένων, 560 στο Παρθεναγωγείο και 350 στα νηπιαγωγεία
Από το 1887 στην πόλη λειτουργούσαν και νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους μαθητές
Σχολείο υπήρχε και στο επίνειο την Αγριλία .
επειδή δεν υπήρχαν ανώτερες γυμνασιακές τάξεις στα Αλάτσατα, είχαν σταλεί σε γυμνάσια της Χίου, της Σμύρνης, της Αθήνας, της Σάμου, της Πόλης κ.α
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ
Το 1884 ιδρύθηκε « Σύλλογος Αλατσάτων η Ερυθραία » και η λειτουργία του μετά από μεγάλη δράση σταμάτησε το 1893 γιατί από τις Τουρκικές αρχές που τον διέλυσαν, θεώρησαν ότι ,η δράση με την συγκέντρωση 700 βιβλίων ,τις θεατρικές παραστάσεις η προσπάθεια του για την δημιουργία σχολείων και την ανάπτυξη του πνευματικού επίπεδου των Ελληνοπαίδων ήταν επικίνδυνη για τους κατακτητές
Το(1900-1922) ιδρύθηκε και έδρασε η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών με κύριο σκοπό την ανακούφιση των πασχόντων, την οικονομική βοήθεια, την εξεύρεση εργασίας σε άπορες γυναίκες, τη δωρεάν παροχή βιβλίων και γραφικής ύλης σε άπορους μαθητές και την οργάνωση μορφωτικών ομιλιών σε γυναίκες
Το 1914 έγινε μία κίνηση για ίδρυση ποδοσφαιρικής ομάδας που παρέμεινε σε ερασιτεχνικό επίπεδο και τελικά διακόπηκε λόγω του πρώτου διωγμού
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Η περιοχή ήταν πολύ γόνιμη και μεγάλο μέρος των κατοίκων ασχολείτο με την γεωργία, η καλλιέργεια των σιτηρών και η αλευροποίηση τους είναι φανερή και σήμερα με παρουσία των πέτρινων ανεμόμυλων που διασώθηκαν βρίσκονται στην είσοδο στα Αλατίσματα και αποτελούν πόλο έλξης στο τουρισμό που είναι αναπτυγμένος στην περιοχή
Ακόμη οι Αλατσιτινοί ασχολούνταν με την αμπελουργία και μάλιστα με την παραγωγή σταφίδας που σε μεγάλες ποσότητες προωθούσαν για εξαγωγή από το επίνειο της Αγριλιάς
Σημαντική ήταν και η παραγωγή λαδιού , παράγονταν επίσης γλυκάνισο, τυριά, αμύγδαλα, όσπρια,
Για την στήριξη της γεωργίας και της προώθησης τής υπήρχε το σινάφι των γεωργών ,ένα είδος συνεταιρισμού η συνδέσμου που ρύθμιζε τις μεταξύ τους συνεργασίες
Αντίστοιχα σινάφια υπήρχαν και στους τεχνίτες και τους επαγγελματίες που προωθούσαν τα αντίστοιχα συμφέροντα μια και ο αριθμός τους ήταν σημαντικός
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε για τα βαμβακερά υφάσματα καθημερινής χρήσης που παρήγαγαν όπως και για την ύφανση από προικιά,έως κιλίμια και αλατζάδες,
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Γεώργιος Διλβόης
Ο Γεώργιος Διλβόης ήταν Ελληνοαμερικανός στρατιώτης και θεωρείται ο πρώτος Ελληνοαμερικανός που τιμήθηκε μετά θάνατον με το ανώτατο στρατιωτικό Μετάλλιο της Τιμής από το κογκρέσο των ΗΠΑ για τη γενναιότητα και την ανδρεία του «πάνω και πέρα από την πρόσκληση του καθήκοντος» στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Γεώργιος Διλβόης παρέμεινε ενταφιασμένος στο συμμαχικό νεκροταφείο της Αργκόν στη Γαλλία μέχρι το 1922.
Η οικογένειά του, που είχε ήδη επανεγκατασταθεί στα Αλάτσατα με την παλιννόστηση, ζήτησε το 1921 από την αμερικανική κυβέρνηση τη μεταφορά των οστών του από τη Γαλλία, προκειμένου να ταφεί στα Αλάτσατα. Όπως και έγινε με παρουσία 17000 Αλατσιατών και όχι μόνον
Το Σεπτέμβριο του 1922 ο τάφος βανδαλίστηκε υπήρχε ηχηρή παρέμβαση από τις ΗΠΑ
Εξανάγκασαν τους Τούρκους να ζητήσουν συγγνώμη και στις 12η Νοεμβρίου 1923 με πρωτοβουλία των Αμερικάνων το φέρετρο θα ενταφιαστεί με τιμές ήρωα στο εθνικό νεκροταφείο του Άρλιγκτον πόλη στην κομητεία Τάρραντ, Τέξας, στις USA
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΑ ΑΛΑΤΣΑΤΑ
Εμμανουήλ Καλονάρης
Αρχιτέκτονας του νέου ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου, που οικοδομήθηκε το 1832, ήταν ο γνωστός Σμυρνιός
Ιωάννης Χαλεπάς ,Χαλαπάς ( πατέρας του Γιαννούλη) το 1874,
Το θαυμάσιο μαρμάρινο τέμπλο που κοσμεί το ναό κατασκεύασε ο Τηνιακός Ιωάννης Χαλαπάς ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου
. Οι μαρμαρικές εργασίες έγιναν από το συνεργείο του Ιωάννη Χαλεπά με επικεφαλής το δεύτερο γιο του Νικόλα. Ο Γιαννούλης εκείνη την εποχή ήταν στα Αλάτσατα αλλά δεν έλαβε μέρος στις εργασίας λόγω της κακής ψυχικής του υγείας που τον οδήγησε και σε μία απόπειρα αυτοκτονίας
Πραξιτέλης Χαλεπάς
Το 1901 σχεδίασε τον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης .ο Πραξιτέλης Χαλεπάς, τέταρτος γιος του Ιωάννη και μικρότερος κατά 20 χρόνια του Γιαννούλη. Ο Πραξιτέλης αναλαμβάνει την επιστασία των οικοδομικών εργασιών και εγκαθίστανται μόνιμα στα Αλάτσατα. Το 1901 πέθανε ο Ιωάννης Χαλεπάς και θάφτηκε στα Αλάτσατα.
Εμμανουήλ Καλονάρης, & Μάρκος Λαμπαδίτης
Το 1861 κατατίθεται ο θεμέλιος λίθος για την ανέγερση του ναού της Αγίας Τριάδας
Στο αρχικό σχέδιο του ναού αρχιτέκτονας είναι ο Εμμανουήλ Καλονάρης, πατέρας του Ευστρατίου, ο οποίος στο μεταξύ πεθαίνει και αναλαμβάνει ο Τηνιακός Μάρκος Λαμπαδίτης.
ΔΙΩΞΕΙΣ
Η επόμενη σημαντική τομή στην ιστορία της πόλης ήταν ο πρώτος διωγμός το Μάιο του 1914. Μετά την ήτα της Τουρκίας στους βαλκανικούς πολέμους, ελληνικός πληθυσμός του Alacati δολοφονήθηκε, ξυλοκοπήθηκε, βιάστηκε και αναγκάστηκε να φύγει το 1914 και το χωριό άδειασε. στα σπίτια τους εγκαθίστανται μουσουλμάνοι πρόσφυγες των Βαλκανίων.
Όσοι από τον ελληνικό πληθυσμό που επέζησαν , επέστρεψαν το 1919 κατά τη διάρκεια της ελληνικής διοίκησης της Σμύρνης (1919-1922) όταν ο Ελληνικός Στρατός κατέλαβε την περιοχή της Σμύρνης.
Μετά την ήττα της Ελλάδας ΤΟ 1922 οι Αλατσατιανοί διέφυγαν βιαστικά με τον αποχωρούντα Ελληνικό στρατό για να διασωθούν
Εν μεταξύ αλλεπάλληλες ήταν οι επιδρομές ατάκτων (Τσέτες ) σε όλη την Ερυθραία όπως και στα Αλάτσατα
Το μαρτύριο της επιδρομής των τσετών, με τους ξυλοδαρμούς, τις λεηλασίες και τους βιασμούς , κράτησε πέντε ολόκληρα μερόνυχτα
Έφυγαν οι τσέτες, ήρθε ο τουρκικός στρατός και η αιχμαλωσία
Ο Οθωμανικός στρατός κατέλαβε τα Αλάτσατα Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου1922.
Όσοι δεν πρόφτασαν να απομακρυνθούν άντρες ηλικίας 18-45 ετών κλήθηκαν να παρουσιαστούν ενώπιον των τουρκικών αρχών ως στρατεύσιμοι και οδηγήθηκαν σε τάγματα εργασίας. Από αυτούς οι περισσότεροι βρήκαν το θάνατο σε τραγικές συνθήκες. Λίγοι ήρθαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο της Ανταλλαγής των πληθυσμών. Ο υπόλοιπος πληθυσμός, οι επιζήσαντες των αιματηρών γεγονότων εκείνων των ημερών, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, οδηγήθηκαν πεζοί στο λιμάνι του Τσεσμέ και μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα με ελληνικά πλοία υπό την επιστασία του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού.
Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
Οι Αλατσατιανοί πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην πλειονότητά τους στην Ελλάδα
Περιοχές με οικισμούς που φέρουν την ονομασία ‘’Νέα Αλάτσατα’’ υπάρχουν στο Δήμο Βύρωνα στην Αθήνα, στο Ηράκλειο της Κρήτης και στην Εύβοια στη Χαλκίδα.στη Χίο, στη Λέσβο, στη Σάμο,στη Θεσσαλονίκη καθώς και στο Aγρίνιο.,
Εκτός Ελλάδας μετανάστευσαν σε όλες της ηπείρους με μεγαλύτερο ποσοστό στις Η.Π.Α όπου ίδρυσαν στο Σόμερβιλ(Somerville,) και την Βοστόνη ( Boston ) της Μασαχουσέτης αλλά και στο Μπρίσμπαν στην Αυστραλία. τα «Μικρά Αλάτσατα»
ΤΑ ΑΛΑΤΣΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ
Πληθυσμός (2017) • Σύνολο 9.745 [1]
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και την εφαρμογή της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών στην πόλη των Αλατσάτων εγκαταστάθηκαν μουσουλμάνοι της Κρήτης, της Θράκης, της Μακεδονίας και των Δωδεκανήσων. ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στα σπίτια των Ελλήνων πολλοί μουσουλμάνοι από την Ελλάδα με καταγωγή κυρίως από τη Β. Ελλάδα, Θεσσαλονίκη, Θράκη, αλλά και Κρήτη, όπως και από τη Βέροια,
Οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες από την Ελλάδα εγκαταστάθηκαν εδώ και από τότε το όνομα Alaçatı υιοθετήθηκε τόσο για την πόλη όσο και για την περιοχή του λιμανιού. Η περιοχή του λιμανιού ονομαζόταν «Αγριλιά» («Αγριλιά», «άγρια ελιά») και ήταν το λιμάνι εξαγωγής της Σμύρνης μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, η χρήση του λιμανιού μειώθηκε και ο κόλπος, στον οποίο ήταν το λιμάνι, είναι πλέον δημοφιλής μεταξύ των αθλητών ιστιοσανίδων
ΜΑΣΤΙΧΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΣΤΑ NEA ΑΛΑΤΣΑΤΑ
Το Τουρκικό Ίδρυμα για την Καταπολέμηση της Διάβρωσης του Εδάφους για Αναδάσωση και την Προστασία των Φυσικών Ενδιαιτημάτων, έχει αναλάβει ε ένα έργο για την προστασία των εγχώριων μαστιχόδενδρων και για τη δημιουργία νέων στη χερσόνησο της Ερυθραίας , φυτεύτηκαν πάνω από 3.000 φυτά μαστιχόδενδρων από το 2008 έως τον Οκτώβριο του 2011
