Της Βιολέττας Μπούσιου:
«Αυτό το λίγο, λίγο, λίγο, λίγο είναι σου λέω μεγάλη πονηριά.» Αυτό το τραγούδι που ερμηνεύει εξαιρετικά ο Δημήτρης Μπάσης, σε στίχους Άρη Δαβαράκη, εκφράζει με λυρικό τρόπο την ηθική διάβρωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που -κατά τα άλλα- φιλοδοξεί να βγει από το τέλμα και να προσφέρει στην επόμενη γενιά το μέλλον που της αξίζει.
Όμως, για όσο χρόνο ακόμα, ο καθένας από τα μέλη της κοινωνίας μας επιμένει να είναι ανερυθρίαστα «λίγο ανέντιμος, λίγο έντιμος όπως όλοι οι άνθρωποι κι εγώ», αυτή η κοινωνία ή θα μπάζει νερά ή θα βρίσκει σε ξέρα.
Και ενώ σε προσωπικό επίπεδο «η ανεμελιά» αυτή επηρεάζει μόνο το άτομο, σε επίπεδο άσκησης διοικητικής εξουσίας οι συνέπειές της επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο, διαβρώνουν τα ήθη και – εν τέλει – συνιστούν παράβαση καθήκοντος με ποινικές και διοικητικές συνέπειες για τους δράστες.
Φτάνει όμως η κείμενη νομοθεσία στην Ελλάδα να προστατέψει από την αυθαιρεσία του εκάστοτε «λειτουργού» της εκτελεστικής εξουσίας την έννομη τάξη; Εκ του αποτελέσματος, αναμφίβολα όχι.
Απομένει λοιπόν στην παρεχόμενη -από το εκπαιδευτικό σύστημα- παιδεία να δημιουργήσει μια νέα γενιά πολιτών που θα σέβεται όλους τους νόμους -ανεξαιρέτως- και δεν θα προβαίνει στην εφαρμογή τους μόνον επιλεκτικά, ενώ -παράλληλα- θα προτάσσει την ικανοποίηση του συλλογικού συμφέροντος έναντι του ατομικού.
Γιατί, όπως πολύ σωστά μας επισημαίνει και ο Πλάτωνας στο έργο του « Μενέξενος», «πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται», που σημαίνει, «κάθε πνευματική επίδοση όταν χωρίζεται από την δικαιοσύνη και την άλλη αρετή, φαίνεται πανουργία και όχι σοφία.»
