Η Εθελοντική Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας Κοζάνης (μέλος του Πανελλήνιου δικτύου ομάδων Μητρικού Θηλασμού), σας προσκαλεί σε μία έκτακτη συνάντηση του ΣΘΕ-LLL, το Σάββατο 11 Μαρτίου στις 6:15 μ.μ.
Θέμα συζήτησης “Μητρικός θηλασμός από το Α έως το Ω”.
Τη συζήτηση θα συντονίσει η πιστοποιημένη σύμβουλος θηλασμού LLL Ιnternational Άσπα Ματσανιώτη.
Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου Αγ. Αθανασίου Κοζάνης, Παπαφλέσσα 22Α.
Είσοδος Δωρεάν.
Σας περιμένουμε!
Σ.ΥΠ.ΟΤΑ Ν. ΚΟΖΑΝΗΣ: Και φυσικά οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες
«Και φυσικά οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες, γιατί είναι πιο αδύναμες, είναι μικρότερες, είναι λιγότερο έξυπνες και πρέπει να κερδίζουν λιγότερα! Αυτό είναι όλο»
Όχι, δεν είναι μια ρήση που ειπώθηκε τον 18ο ή 19ο αιώνα. Είναι μια φράση που ειπώθηκε πριν λίγες ημέρες, μέσα στο ευρωκοινοβούλιο από τον ακροδεξιό Πολωνό ευρωβουλευτή Γιάνους Κόρβιν-Μίκε.
Το «άλλο μισό του ουρανό» ακόμα υφίσταται θεσμικές ανισότητες σε όλο τον πλανήτη, προερχόμενες από πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις. Θεωρούσαμε ότι στην πολιτισμένη Ευρώπη αυτές οι ανισότητες και οι προκαταλήψεις έχουν ξεπεραστεί.
Η επιστροφή όμως του φασισμού και του ρατσισμού, ακόμα και με κυβερνητική μορφή σε κάποιες χώρες, μας φέρνει αιώνες πίσω. Ο ρατσισμός ως γνωστόν στοχεύει πάντα τα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας. Πρώτα οι αλλόφυλοι, οι αλλόθρησκοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες, στο τέλος οι γυναίκες.
Ακόμα και σήμερα στον «ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο» οι γυναίκες αποτελούν θύματα κοινωνικών προκαταλήψεων. Στον επαγγελματικό στίβο του δημόσιου τομέα τα επαγγελματικά δικαιώματα των γυναικών είναι κατοχυρωμένα. Στον ιδιωτικό τομέα όμως, όπως και στην κοινωνία ακόμα έχουμε δρόμο να διανύσουμε. Πολύ συχνά οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με την «γυάλινη οροφή*».
Εμείς το μόνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως φύλου/ θρησκείας/ ηλικίας/ χρώματος και πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να αποτυπωθεί αυτό στην κοινωνίας μας.
*μεταφορικά , σαν «γυάλινη οροφή» υποδηλώνονται τα εμπόδια που θέτουν οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών ή των μειονοτήτων στην άνοδό τους στις φαινομενικά προσβάσιμες υψηλότερες βαθμίδες της κοινωνικής ή/και επαγγελματικής ή /και πολιτικής ιεραρχίας.
Σ.Υπ.ΟΤΑ Ν. Κοζάνης
ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Μήνυμα για την 8η Μάρτη, παγκόσμια μέρα της Γυναίκας
«Μπροστά στην 8η Μάρτη, η ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει τις γυναίκες του λαού στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, έχοντας τη σκέψη της στο δρόμο που άνοιξε για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας η επικράτηση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, σχεδόν πριν από 100 χρόνια. Μετά την πρώτη “έφοδο” της εργατικής τάξης με στόχο την κατάκτηση της δικής της εξουσίας στην Κομμούνα του Παρισιού (1871), ο Οκτώβρης του 1917 ήταν ο επόμενος ιστορικός σταθμός της επαναστατικής δράσης των εργατριών και εργατών. Η Οκτωβριανή επανάσταση έβγαλε τις γυναίκες στο προσκήνιο της Ιστορίας και της κοινωνικής δράσης, καταρρίπτοντας κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές διακρίσεις και προκαταλήψεις αιώνων σε βάρος τους.
Το νεαρό σοβιετικό κράτος, μαζί με το τσάκισμα του κρατικού μηχανισμού του τσαρισμού και της αστικής τάξης, κατήργησε και όλους εκείνους τους νόμους που διατηρούσαν και ενίσχυαν -εντός και εκτός οικογένειας- την ανισότητα των δύο φύλων. Δεν άφησε «πέτρα πάνω στην πέτρα». Μεταξύ άλλων, το εργατικό κράτος έδωσε στην εργαζόμενη γυναίκα το δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται, το δικαίωμα του διαζυγίου, την κοινωνική αναγνώριση και εξασφάλιση των παιδιών εκτός γάμου.
Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και η πορεία οικοδόμησης των σοσιαλιστικών -δηλαδή των πρώιμων κομμουνιστικών- σχέσεων παραγωγής, έδωσαν τη δυνατότητα καθολικής αξιοποίησης της γυναικείας εργασίας με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο για την κοινωνία, σε συνδυασμό με γενικευμένα μέτρα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού. Παρά τη σημαντική προκαπιταλιστική καθυστέρηση που κληρονόμησε η σοβιετική εξουσία, πρωτοπόρησε πριν από έναν αιώνα σε κοινωνικές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες για την απαλλαγή της γυναίκας από τις βαριές και άχαρες δουλειές του ατομικού νοικοκυριού. Πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη δικτύου κρατικών παιδικών σταθμών, κατασκηνώσεων, υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας, στην εξασφάλιση των επισιτιστικών, στεγαστικών αναγκών της εργατικής τάξης, του λαού.
Δημιούργησε τις προϋποθέσεις ώστε οι γυναίκες να συμμετέχουν ισότιμα με τους άντρες στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα.
Ανεξίτηλο θα παραμείνει στο πέρασμα του χρόνου το κοινωνικό αποτύπωμα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία. Τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ είχαν ως αποτέλεσμα τη ριζική αλλαγή στη θέση των γυναικών, ακόμα και σε τμήματα της ΕΣΣΔ με έντονη προκαπιταλιστική καθυστέρηση. Συστατικό μέρος αυτού του αποτυπώματος αποτελεί και η επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης σε μία σειρά εξεγέρσεις που οδήγησαν άλλες κοινωνίες (στην Ασία και την Κούβα) να εγκαταλείψουν το δρόμο της καπιταλιστικής οικονομίας, με όσα θετικά αυτό συνεπάγεται μεταξύ άλλων και για τη θέση της γυναίκας σε αυτές.
Η σοσιαλιστική εξουσία άνοιξε το δρόμο για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Τα σπουδαία επαναστατικά άλματα, που πραγματοποίησε στην οικονομική και κοινωνική ζωή αλλά και στη νομοθεσία, αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη του γεγονότος ότι η ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας βρίσκεται στην ατομική-καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ότι η απελευθέρωση των γυναικών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη για την κατάργησή της.
Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, κυρίως την υποτίμηση των νέων μορφών συνέχισης της ταξικής πάλης μέχρι την οριστική επικράτηση των κομμουνιστικών σχέσεων, η θέση της γυναίκας υπήρξε ασύγκριτα ανώτερη και από την πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία σήμερα.
Αυτές οι κατακτήσεις έδωσαν ώθηση για ορισμένες παραχωρήσεις και στις καπιταλιστικές κοινωνίες, ιδιαίτερα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αποτέλεσμα ορισμένων δυνατοτήτων που είχε το κεφάλαιο για ενσωμάτωση εργατικών, λαϊκών μαζών και ενός πιο ευνοϊκού συσχετισμού δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται άλλωστε για μία περίοδο κατά την οποία η επίδραση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ενέπνεε την ανάπτυξη αγώνων, την αγωνιστική διάθεση, τη γυναικεία συμμετοχή.
Σήμερα οι κατακτήσεις των γυναικών δέχονται αλλεπάλληλα κύματα επίθεσης. Στο όνομα της «ισότητας των δύο φύλων», την οποία διακηρύσσει η διακρατική καπιταλιστική ΕΕ, η κυβέρνηση και γενικά τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, καταργούνται όσες θετικές ρυθμίσεις υπήρχαν υπέρ των γυναικών. Προβάλλεται μαζικά ως πρότυπο στάσης ζωής η αναζήτηση ατομικής διεξόδου στα προβλήματα της καθημερινής επιβίωσης, οδηγώντας στη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση των γυναικών στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Επιβεβαιώνεται όσο ποτέ άλλοτε η θέση του Κόμματος των μπολσεβίκων στη Ρωσία, με πρωτοπόρα τη συμβολή του Λένιν, ότι η «ισότητα μπροστά στο νόμο δεν σημαίνει και ισότητα στη ζωή».
Η ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνεται στις νέες γυναίκες, τις μαθήτριες, σπουδάστριες, φοιτήτριες εργατικής-λαϊκής καταγωγής ή ένταξης, στις μισθωτές και αυτοαπασχολούμενες, στις άνεργες, στις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να εργαστούν ή που εργάζονταν περιστασιακά, στις συνταξιούχους και τις καλεί να σηκώσουν κεφάλι. Να μην παραδοθούν στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία που καλλιεργεί το αστικό πολιτικό σύστημα, στα αλλεπάλληλα χτυπήματα της αντεπανάστασης που ξετυλίχτηκε τα τελευταία 30 χρόνια, στην αναπαλαιωμένη αντιδραστικοποίηση που αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής επηρεάζοντας αρνητικά -πέρα από την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης- και τις ιδέες, τις συμπεριφορές, τις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, την αποτύπωσή τους στην τέχνη, γενικότερα στον πολιτισμό, την προβολή τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και προπαγάνδας.
Τις καλούμε να εμπνευστούν από τις υπάρχουσες εστίες αντίστασης, ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής δημιουργίας, σκέψης και δράσης, οι οποίες ανοίγουν δρόμο ακόμα και μέσα από τα χαλάσματα και τις καταστροφές, τις αδικίες, τα βάσανα που προκαλεί η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και υποχώρησης του κινήματος.
Στην κοινωνική εξέλιξη -η οποία συνίσταται στην πορεία της ανθρωπότητας από τη ζωώδη αγριότητα στη βαρβαρότητα και από αυτή στον πολιτισμό- καμιά μάχη των υποδουλωμένων, των εκμεταλλευομένων, γυναικών και ανδρών δεν πήγε χαμένη, ακόμα και αυτή που ηττήθηκε. Όλες οι μάχες έβαλαν την παρακαταθήκη τους στη γνώση και στην ικανότητα για πιο αποτελεσματικές ταξικές μάχες, γενικότερα άφησαν το αποτύπωμά τους στην ανθρώπινη πάλη με τις δυνάμεις της φύσης, με τις κοινωνικές καθυστερήσεις, το σκοταδισμό, την εκμετάλλευση και καταπίεση. Το ΚΚΕ βεβαιώνει τις γυναίκες εργατικής – λαϊκής ένταξης ότι σήμερα είναι περισσότερο έμπειρο, ώριμο, θεωρητικά και πολιτικά εξοπλισμένο για αλλεπάλληλες καθημερινές μάχες στην πορεία της αποφασιστικής μάχης για την ανατροπή του γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος.
Βασικά στοιχεία της κοινωνίας για την οποία παλεύει το ΚΚΕ είναι η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών που κατανέμει αντίστοιχα το εργατικό δυναμικό με κίνητρο την ικανοποίηση των ολοένα διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. Αυτές οι συνθήκες εξασφαλίζουν την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, της επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης, όλων των επιτευγμάτων της ανθρώπινης δραστηριότητας προς όφελος των γυναικών και των ανδρών της εργατικής τάξης, του λαού.
Το εργατικό κράτος εξασφαλίζει σε όλες και όλους εργασία αντίστοιχη με την ειδίκευση ή επανειδίκευσή τους. Σε αυτό, οι γυναίκες και οι άντρες συμβάλλουν με την ατομική τους εργασία στη συνολική κοινωνική εργασία, χωρίς το άγχος της ανεργίας, της ανασφάλειας. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας αξιοποιείται για να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος και να μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι να παίρνουν μέρος στα όργανα της εργατικής εξουσίας, να ασκούν ουσιαστικό έλεγχο σε διοικήσεις παραγωγικών μονάδων, κοινωνικών υπηρεσιών.
Δίνεται η δυνατότητα να αξιοποιείται πολύπλευρα και δημιουργικά ο μη εργάσιμος χρόνος των εργαζομένων. Η εργατική εξουσία θεμελιώνεται στην παραγωγική μονάδα, την κοινωνική υπηρεσία, τη διοικητική μονάδα, αλλά και στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των αγροτών, για όσο θα υπάρχουν. Στη συνέλευση των εργαζομένων συμμετέχουν όλες και όλοι οι εργαζόμενοι. Εξασφαλίζεται επίσης η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος στις μη εργαζόμενες γυναίκες που είναι κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης. Ταυτόχρονα, ο αρμονικός συνδυασμός της οικογενειακής και κοινωνικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, που στηρίζεται σε δίκτυο δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στη σχέση της μητέρας με το παιδί, εξασφαλίζοντας γενικευμένα μέτρα για την κοινωνική προστασία του γυναικείου οργανισμού, της μητρότητας.
Το ΚΚΕ, με το 20ό Συνέδριό του, τον προσδιορισμό των καθηκόντων του και εν όψει της 100χρονης επετείου του, διδάσκεται από το παρελθόν του, από τη δράση πρωτοπόρων κομμουνιστριών που έγραψαν λαμπρές ηρωικές σελίδες στην ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Εξάγει συμπεράσματα από την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα για να αποκτήσει πιο αποφασιστικούς, αγωνιστικούς δεσμούς με τις εργαζόμενες και άνεργες, τις νέες γυναίκες που βρίσκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Αντλεί τη δύναμή του από τη δύναμη της δικής τους συμμετοχής στον αγώνα για μια κοινωνία με οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, με κοινωνική ισοτιμία των δύο φύλων και χειραφέτηση των σχέσεών τους από οποιαδήποτε καταπίεση και οικονομική εξάρτηση. Γνωρίζει ότι οι νέες αξίες και αντιλήψεις αποκρυσταλλώνονται σταδιακά στο βαθμό που αναπτύσσεται το κομμουνιστικό κίνημα, πολύ περισσότερο όταν διαμορφώνονται κι εδραιώνονται οι κομμουνιστικές σχέσεις. Σε αυτή τη βάση επαναστατικοποιούνται οι απόψεις για τις σχέσεις των δύο φύλων, όπως και γενικά οι ιδέες των ανθρώπων, ενώ παρεμβάλλονται νέοι κανόνες ανάμεσα στις υποχρεώσεις του ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία που οδηγούν στην επαναστατικοποίηση των σχέσεων και μέσα στην οικογένεια.
Γυναίκες,
Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας. Σε αυτό το δρόμο είναι δυνατό: Να μπουν εμπόδια στα νέα μέτρα, να διεκδικηθεί η ανάκληση των απωλειών και η υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων. Να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση με άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στο ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους αγροτικούς συλλόγους και τις ενώσεις αυτοαπασχολούμενων της πόλης σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στις ανάλογες αγωνιστικές συσπειρώσεις στα σχολεία και στις σχολές.
Από τη δική σας θέληση και δράση εξαρτάται η πραγματοποίηση της κοινωνίας που θα ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες σας, θα σας απαλλάξει από τη μιζέρια, την εργασιακή περιπλάνηση, την ανεργία, την εντατικοποίηση της εργασίας, το άγχος, τη ζωή με υποχρεώσεις αλλά χωρίς δικαιώματα, θα δώσει πολύπλευρη διέξοδο στις προσδοκίες και στη δράση σας.
Συμπορευτείτε με το ΚΚΕ, την ΚΝΕ, για να γίνει το σοσιαλιστικό μέλλον η δική σας κοινωνική πραγματικότητα».
Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ τιμά την Παγκόσμια Ημέρας της Γυναίκας και τους αγώνες των γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο για τα εργατικά δικαιώματα.
Οι εργαζόμενες γυναίκες με τους αγώνες τους διεκδίκησαν ισότητα ευκαιριών και καλύτερες συνθήκες εργασίας και συνέβαλαν αποφασιστικά στις κατακτήσεις του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος ήδη από την πρώτη απεργία εργαζομένων γυναικών στον Πειραιά το 1892, όταν οι εργάτριες «στου Ρετσίνα» αντέδρασαν με απεργία στη μείωση του ημερομισθίου τους.
Για τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ η συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες του Εργατικού Κινήματος είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από ποτέ καθώς η οικονομική κρίση και οι δυσμενείς μεταβολές στα εργασιακά δικαιώματα καθιστούν πιο ευάλωτους τους εργαζόμενους και ειδικά τις γυναίκες.
8 Mάρτη, Μέρα της Γυναίκας: δε γιορτάζουμε, διεκδικούμε!
Της Γιώτας Δημάκη, μέλους της «Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό» Πτολεμαΐδας
Στη σημερινή κοινωνία που συνήθως το ατομικό συμφέρον μπαίνει πάνω από το συλλογικό και το προσωπικό όφελος επικρατεί του κοινωνικού, τείνουμε να ξεχάσουμε πολλούς σημαντικούς αγώνες του παρελθόντος… Σαν να τους έχουμε θάψει βαθιά μέσα μας κι έχουμε συμβιβαστεί σε μια καθημερινότητα που έχει κάνει εμάς τις γυναίκες, ιδιαίτερα τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, μαριονέτες του ίδιου μας του εαυτού. Μας έχει κάνει να ξεχάσουμε πως πριν από μας υπήρξαν γυναίκες που πάλεψαν όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλες τις επόμενες γενιές γυναικών.
Ας θυμηθούμε λίγα πράγματα από την ιστορία…
Στις 8 Μάρτη 1857 οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν σε μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και ίσες αμοιβές με τους άντρες. Αυτή η εξέγερση ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος, θέτοντας επί τα τάπητος την πάλη κατά της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων με βάση το φύλο. Λίγα χρόνια αργότερα στην Αγγλία ένα νέο γυναικείο κίνημα δημιουργήθηκε που οι δημοσιογράφοι το ονόμασαν «σουφραζέτες». Οι σουφραζέτες προέρχονταν συνήθως από τα τμήματα της μεσαίας τάξης με επισφαλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση, οι οποίες επιθυμούσαν να βελτιώσουν τις ζωές τους. Ο αγώνας για κοινωνική αλλαγή, σε συνδυασμό με το έργο υπέρμαχων των δικαιωμάτων των γυναικών όπως ο Τζον Στιούαρτ Μιλ , προετοίμασαν την εμφάνιση ενός κινήματος, στο οποίο συσπειρώθηκαν μαζικά γυναίκες που διεκδικούσαν το δικαίωμα ψήφου. Ο Μιλ εισήγαγε πρώτη φορά την ιδέα του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες σε σχετική προκήρυξη που παρουσίασε στο βρετανικό εκλογικό σώμα το 1865. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Μίλισεντ Φόσετ ηγήθηκε του γυναικείου κινήματος με έκδοση φυλλαδίων, οργάνωση συναντήσεων και παρουσίαση αιτημάτων. Ωστόσο, η εκστρατεία αυτή δεν απέδωσε και πολλά. Το 1903 η Έμελιν Πάνκχερστ ίδρυσε μια νέα οργάνωση, πιο ριζοσπαστική και αγωνιστική. Το 1912 οι σουφραζέτες γίνονται πιο «επιθετικές» : αλυσοδένονται σε κιγκλιδώματα, βάζουν φωτιά σε γραμματοκιβώτια, σπάνε παράθυρα και σε ορισμένες περιπτώσεις τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς. Ο τότε πρωθυπουργός, Χ. Χ. Άσκουιθ ήταν έτοιμος να υπογράψει ένα νομοσχέδιο που εκχωρούσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες άνω των 30, με τον όρο να είναι παντρεμένες με σύζυγο που είχε περιουσιακά στοιχεία ή να έχουν οι ίδιες περιουσιακά στοιχεία. Όμως έκανε πίσω την τελευταία στιγμή, ανησυχώντας πως οι γυναίκες θα τον καταψήφιζαν στις επόμενες γενικές εκλογές και θα εμπόδιζαν το κόμμα του να μπει στη Βουλή.
Στις 5 Ιουλίου 1913 σκοτώνεται μια σουφραζέτα στην προσπάθειά της να πετάξει ένα πανό πάνω στο άλογο του βασιλιά. Σε εκείνη την κινητοποίηση πολλές από τις συντρόφισσές της συνελήφθησαν και έκαναν απεργία πείνας, σε μια προσπάθεια να ασκήσουν πίεση προς την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αντέδρασε με τη Νομοθετική Πράξη «της Γάτας και του Ποντικιού»: επιτρεπόταν λοιπόν πλέον στις κρατούμενες να προχωρούν σε απεργία πείνας, χωρίς να τους παρέχεται τροφή διά της βίας, αλλά αφήνονταν ελεύθερες όταν η κατάσταση της υγείας τους κρινόταν κρίσιμη. Ωστόσο, λίγο καιρό μετά συλλαμβάνονταν εκ νέου για ασήμαντους λόγους. Παρ’ όλα αυτά οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν.Η «Εθνική Ένωση των Εταιρειών του Δικαιώματος Ψήφου στις Γυναίκες» συνέχισε την εκστρατεία την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση συνασπισμού. Στις 6 Φεβρουαρίου 1918, πέρασε η Νομοθετική Πράξη της Εκπροσώπησης των Πολιτών, η οποία εκχωρούσε δικαίωμα ψήφου σε γυναίκες άνω των 30 που πληρούσαν τα ελάχιστα κριτήρια περιουσίας. 8,4 εκατ. γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου. Την ίδια χρονιά στις 8 Νοεμβρίου, πάλι με Νομοθετική Πράξη εκχωρήθηκε στις γυναίκες το δικαίωμα της εκλογής τους στη Βουλή. Το 1928 επεκτείνεται το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες άνω των 21, κι εξισώνεται οριστικά το δικαίωμα ψήφου ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες.
Στις ΗΠΑ στις 8 Μάρτη του 1909, 15000 γυναίκες διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη, απαιτώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερο μισθό, δικαίωμα ψήφου και να σταματήσουν να απασχολούν παιδιά σαν εργάτες. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Δυο χρόνια μετά υιοθετήθηκε ο εορτασμός αυτής της μέρας από τη Β’ Διεθνή. Στην Ουάσινγκτον η Άλις Πολ και η Λούσι Μπερνς ηγήθηκαν μιας σειράς διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης Γουίλσον, οργανώνοντας το 1913 τη μαζικότερη διαδήλωση που είχε γίνει ως τότε στις ΗΠΑ .
Η Νέα Ζηλανδία ήταν η πρώτη αυτοδιοικούμενη χώρα που εκχώρησε ψήφο στις γυναίκες.Το 1893 επιτράπηκε σε όλες τις γυναίκες άνω των 21 να ψηφίσουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές.
Αξίζει να θυμίζουμε, ότι ο πιο ουσιαστικός γιορτασμός της μέρας της Γυναίκας έγινε το 1917 στη Pωσία, όταν οι διαδηλώσεις των γυναικών σηματοδότησαν την επανάσταση του Φλεβάρη. Εκείνη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο), οι γυναίκες της Πετρούπολης κατέβηκαν σε απεργία στις βιοτεχνίες της κλωστοϋφαντουργίας, διεκδικώντας «ψωμί και ειρήνη» και βελτίωση της ζωής των γυναικών. Μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), με τις γυναίκες εργάτριες να παίζουν καθοριστικό ρόλο, η ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε για πρώτη φορά ως αργία, θεσμός που επεκτάθηκε αργότερα και στις υπόλοιπες χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ.
Με τη δύναμη της επανάστασης όλη η παλιά νομοθεσία που είχε χρησιμεύσει για την καταπίεση των γυναικών ανατράπηκε. Οι ίσες αμοιβές καθιερώθηκαν με νόμο. Kατακτήθηκε το δικαίωμα να εκλέγουν ΚΑΙ να εκλέγονται, καταργήθηκε η πατρική και ανδρική εξουσία, αναγνωρίστηκε το αυτόματο διαζύγιο, οι εκτρώσεις έγιναν ελεύθερες και δωρεάν, η παροχή αντισύλληψης ήταν δωρεάν. Ταυτόχρονα αποποινικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία όπως και κάθε σεξουαλική προτίμηση ή πρακτική –«εφόσον δεν βλάπτονταν κανένας». Οργανώθηκαν κοινοτικά εστιατόρια, παιδικοί σταθμοί, πλυντήρια για να μειωθεί η εξάρτηση των γυναικών από τις «οικογενειακές δουλειές» που τις καθηλώνουν στο σπίτι. Μέσα σε μήνες πάρθηκαν μέτρα και αναγνωρίστηκαν δικαιώματα και αιτήματα, που για δεκάδες χρόνια ο καπιταλισμός αρνείται –ακόμα και σήμερα- στις γυναίκες. Αυτές οι κατακτήσεις έδιναν τη δυνατότητα στη γυναίκα της εργατικής τάξης να αποβάλει τα βάρη του νοικοκυριού και να «μπορεί να κυβερνά» μέσα από τη συμμετοχή της στα εργατικά συμβούλια. Tο ζήτημα πια για τις γυναίκες δεν ήταν η κατάκτηση της ψήφου σε μια αστική κοινωνία, αλλά ήταν η απελευθέρωσή τους σε μια νέα κοινωνία χωρίς καταπίεση. Σύμφωνα με τον Βρετανό συγγραφέα Κόλιν Γουίλσον, «οι αγρότισσες τραγουδούσαν τραγούδια που μιλούσαν για το πώς θα χώριζαν τους συζύγους τους αν τις χτυπούσαν».
Το πιο σημαντικό, το 1919 ιδρύθηκε ειδικό γυναικείο τμήμα, το Τσένοτντελ, τη μεγαλύτερη γυναικεία οργάνωση στην ιστορία, που απλώθηκε σε όλη τη χώρα με σκοπό να οργανώσει και να πολιτικοποιήσει τις γυναίκες και να σπάσει τις ίδιες τις προκαταλήψεις και τις συνήθειές τους. Το έργο αυτής της οργάνωσης, ήταν να κάνει πράξη τους νόμους που είχαν ψηφιστεί από την επαναστατική κυβέρνηση αλλά δυσκολεύονταν στην εφαρμογή τους λόγω των ιδεοληψιών και των συντηρητικών αρχών του λαού, αντρών και γυναικών, την εποχή εκείνη: νόμους για πλήρη ισότητα, για ψυχαγωγία, για την απαλλαγή από τον φόρτο του νοικοκυριού, για την ενεργή συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή σε όλα τα επίπεδα. Δείχνοντας πως η πραγματική αλλαγή, ακόμα και η εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, δεν έρχεται με τους «θεσμούς», με την ψήφο , με την ανάθεση στην καλή θέληση κάποιων τρίτων, αλλά με την επανάσταση, την κίνηση, με την ίδια την καθημερινή συμμετοχή και την οργάνωσή μας. Όταν παύουμε να πιστεύουμε στων τυράννων μας τη δύναμη και πάρουμε οι ίδιοι και οι ίδιες την ζωή μας και την κοινωνία στα χέρια μας…
Στην Ελλάδα ήταν το 1887 η χρονιά που για πρώτη φορά ακούστηκε στην Ελλάδα το σύνθημα «Ψήφος στη Γυναίκα» και η πρώτη απεργία γυναικών έγινε στις 14 Απρίλη 1892 στη κλωστοϋφαντουργία των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Οι γυναίκες ήταν βασικό κομμάτι της επιτυχίας του αντιφασιστικού-αντικατοχικού αγώνα (1940-44) και ψήφισαν πρώτη φορά το 1944 στην αντάρτικη «Κυβέρνηση του Βουνού». Το ελληνικό κράτος έμμεσα αναγνώρισε τον πολιτικά καθοριστικό τους ρόλο στη ζωή της χώρας, παύοντας επιτέλους να τις αντιμετωπίζει ως «πρόβατα» και δίνει πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου στις Ελληνίδες το 1952.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ’60 αναζωογόνησε την Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με σκοπό την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων. Σε πολλές δυτικές χώρες, μετά το διεθνές κίνημα του «Μάη του 68» με τους αγώνες των εργατών, της νεολαίας, των γυναικών και των μαύρων, τη δεκαετία του ’70 -’80 κατακτήθηκαν σημαντικά πράγματα από το γυναικείο κίνημα, και έγινε εφικτό να μειωθούν σημαντικά (χωρίς βεβαίως ποτέ να εξαλειφθούν) οι ανισότητες , φτάνοντας στα επίπεδα που γνωρίσαμε πριν μπει η κρίση του 2008 στη ζωή μας.
Και σήμερα; Έχει νόημα η 8 Μάρτη;
Τις τελευταίες δεκαετίες κυριάρχησε μια επανάπαυση , ατόνησαν οι αγώνες για τα γυναικεία δικαιώματα και την ισότητα των δυο φύλων και παράλληλα η πολιτική και ιστορική σημασία του εορτασμού ξεθώριασε και έγινε απλά μια ημέρα με προσφορά λουλουδιών και δώρων από τις γυναίκες στους άντρες. Τα προτάγματα όμως των γυναικών της Νέας Υόρκης 160 χρόνια μετά είναι ξανά επίκαιρα, προσαρμοσμένα βέβαια στις σύγχρονες ανάγκες.
Σε πολλά μέρη της γης ακόμα και σήμερα οι γυναίκες και τα κορίτσια δέχονται σκληρή καταπίεση και στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εκπαίδευσης, της φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, εξαναγκάζονται σε σκληρή εργασία που δεν αμείβεται.
Ακόμα και στις πιο σύγχρονες κοινωνίες, υπάρχει οι καταπιεστικοί κώδικες εμφάνισης και συμπεριφοράς «μόνο για γυναίκες», η σεξουαλική καταπίεση και παρενόχληση, ο εξαναγκασμός στην πορνεία και το “εμπόριο σαρκός”, η εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος για εμπορικούς σκοπούς , φαινόμενα που δεν γνωρίζουν σύνορα.
Στην Ελλάδα των μνημονίων, η ανεργία στις γυναίκες έφτασε σε πολύ πιο υψηλά ποσοστά από ό,τι στους άνδρες. Παράλληλα εξασθένισαν τα μέτρα προστασίας της μητρότητας. Οι εργαζόμενες γυναίκες στην Ελλάδα της λιτότητας πλήττονται διπλά καθώς, πέρα από την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, επιβαρύνονται με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Έτσι το επιπλέον βάρος που συνήθως πέφτει όλο πάνω στις πλάτες τους (δουλειές του σπιτιού, ανατροφή και φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, ψυχολογική υποστήριξη όλης της οικογένειας) γίνεται ακόμα πιο δυσβάσταχτο.
Η 8 Μάρτη λοιπόν είναι μια ημέρα με μεγάλη σημασία για τις γυναίκες όλης της υφηλίου, για ισότητα, αξιοπρέπεια, σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ελευθερία. Γι αυτό σήμερα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να σταματήσουμε να τη δεχόμαστε σαν μια ημέρα προσφοράς δώρων και λουλουδιών και να επιστρέψουμε στο πραγματικό νόημά της, αρχίζοντας να διεκδικούμε πάλι τα δικαιώματά μας όπως έκαναν πριν από εμάς όλες εκείνες οι γυναίκες. Πρέπει να ξαναβγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν, αυτά που οι «από πάνω» μας κλέβουν μέρα με τη μέρα . Μαζί με όλους τους εργαζόμενους, φτωχούς και καταπιεσμένους απέναντι στους κοινούς εκμεταλλευτές και καταπιεστές μας, αλλά και με το γυναικείο κίνημα και τα ιδιαίτερα δικά μας αιτήματα. Μόνο έτσι, με σκληρούς αγώνες, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στο παρόν και στο μέλλον, να βελτιώσουμε τον κόσμο και τη θέση των γυναικών σε αυτόν.
ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης: «ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ»
Η 8 Μάρτη είναι ημέρα αγώνων και υπενθύμισης των διεκδικήσεων του γυναικείου κινήματος . Υπενθύμισης των πολλών και δίκαιων αιτημάτων των γυναικών για ισότητα, δικαιοσύνη, ουσιαστική ισοτιμία σε όλους τους τομείς της Δημόσιας ζωής.
Οι γυναίκες κοινωνικά είναι υπεύθυνες και προορισμένες για τον τομέα της ιδιωτικής ζωής και της αναπαραγωγής συνολικότερα. Έτσι είναι υποχρεωμένες να επωμίζονται πολλαπλούς και δύσκολους ρόλους, (όπως της εργαζόμενης, της μητέρας, της συζύγου, της νοσοκόμας, της δασκάλας των παιδιών τους, της καθαρίστριας ….) με αποτέλεσμα η συμμετοχή τους στον δημόσιο χώρο, στα κοινά, στην πολιτική ζωή και στον εργασιακό τομέα, να είναι ελλιπής και ως εκ τούτου να επηρεάζουν λιγότερο τις αποφάσεις στα κέντρα λήψης τους, για όσα τις αφορούν.
Επίσης ακόμη και σήμερα οι γυναίκες είναι θύματα σωματικής, ψυχολογικής, οικονομικής και πολλών άλλων μορφών βίας από το ενδοοικογενειακό περιβάλλον τους και κυρίως από τους συζύγους ή συντρόφους τους. Το φαινόμενο της βίας αφορά όλες τις γυναίκες, και οι διαστάσεις του είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές και επικίνδυνες:
Προκειμένου να γίνει αντιληπτή η έκταση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική η ανάγνωση των επίσημων στατιστικών στοιχείων που προκύπτουν από τις έρευνες των διεθνών οργανισμών. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη σύγχρονη Ευρώπη 13 εκατομμύρια γυναίκες ηλικίας 18 – 74 ετών έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας, ενώ περίπου 3,7 εκατομμύρια γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική βία, κατά τους 12 μήνες που προηγήθηκαν των συνεντεύξεων της έρευνας. Σε εξίσου ανησυχητικό τόνο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταλήγει σε ένα δραματικό απολογισμό, αποκαλύπτοντας σε έρευνά του ότι μία στις τρεις γυναίκες στον κόσμο έχει δεχθεί βία από σύντροφο ή άγνωστο σε αυτή πρόσωπο και αναγνωρίζοντας ότι η βία κατά των γυναικών συνιστά τόσο κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών όσο και μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας.
Όσον αφορά στη χώρα μας, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA), κάθε μέρα κακοποιούνται σωματικά 762 γυναίκες στην Ελλάδα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη στους υπολογισμούς αυτούς οι γυναίκες που για διάφορους λόγους (π.χ. φόβος, έλλειψη ενημέρωσης, απειλές συντρόφου, οικονομικές δυσκολίες κ.λπ) δεν κατήγγειλαν ότι ήταν θύματα βίας.
Επίσης πρέπει να αναγνωρίσουμε, να καταγγείλουμε, ώστε να σταματήσουμε το ειδεχθές φαινόμενο του βιασμού σε γυναίκες και κορίτσια, που συχνότερα πέφτουν θύματα βιασμού και άλλων ασελγών πράξεων, από το οικείο και συγγενικό περιβάλλον τους, καθιστώντας το ακόμη δυσκολότερο στο να καταγγελθεί.
Οι γυναίκες επίσης είναι τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Γιατί αυτές οδηγούνται πρώτα στην ανεργία ή στις περικοπές, αυτές επωμίζονται της ανάγκης περίθαλψης των παιδιών, των αρρώστων και των ηλικιωμένων. Τα στατιστικά στοιχεία για την ανεργία των γυναικών είναι συντριπτικά και βαίνουν αυξανόμενα όπου υπάρχει κρίση και λιτότητα.
Η Πολιτεία σήμερα μέσω της ΓΓΙ κάνει σημαντικά βήματα στα θέματα ισότητας και της καταπολέμησης των έμφυλων διακρίσεων.
Πρόσφατα λοιπόν ένα σημαντικό βήμα είναι η σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής (ΦΕΚ Β’ 617/28-2-2017) προκειμένου να εντοπίσει τα σημεία διάστασης μεταξύ εσωτερικού δικαίου και της «Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης» και να υλοποιήσει τις διατάξεις της . Επίσης είναι σημαντική η δουλειά που γίνεται από την SOS τηλεφωνική γραμμή της ΓΓΙ, από τα Κέντρα Συμβουλευτικής Γυναικών Θυμάτων Βίας, από τους Ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες.
Όμως είναι ακόμη μακρύς ο κατάλογος των διακρίσεων λόγω φύλου κατά των γυναικών και πολλοί οι τομείς που το γυναικείο κίνημα θα πρέπει να αγωνιστεί. Τα αιτήματα για ουσιαστική ισότητα, είναι πάντα επίκαιρα και πρέπει να μας παρακινούν για περαιτέρω αγώνες. Ο δρόμος όμως αυτός δεν είναι μοναχικός. Συναντά τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονται και διεκδικούν.
Συνεχίζουμε ασυμβίβαστα στο δρόμο των αγώνων των γυναικών παγκόσμια.
Δεν αποσιωπούμε τις γυναικείες κατακτήσεις
Παλεύουμε για ισοτιμία και αξιοπρέπεια ΟΛΩΝ των γυναικών
ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ μαζί θα τα καταφέρουμε
ΤΜΗΜΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ/ΦΥΛΛΟΥ
ΝΕ ΠΕ Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ