Της Πένυ Ροντογιάννη:
Στην Κοζάνη χάθηκε μια σημαντική πρόκριση, αυτή στο Euro2017. Χάθηκε ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία για τη «μεγάλη στιγμή» που τόσο προσδοκούμε όλοι στο ελληνικό βόλεϊ… όμως όπως έχει πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ «η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις».
Και το να σηκώνεις κεφάλι και να συνεχίζεις, και να πεισμώνεις, και να δουλεύεις είναι η μεγαλύτερη μαγκιά που μπορεί να κάνει ΑΥΤΗ Η ΕΘΝΙΚΗ, καθώς έχει όλα τα φόντα να παλέψει και να φέρει την επιτυχία.
Η κλήση στην Εθνική σε κάθε χώρα θεωρείται ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή/τρια σε οποιοδήποτε άθλημα. Δεν υπάρχει ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ που να μην έχει στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του τη συμμετοχή του και κατ’επέκταση τις επιτυχίες του (μαζί με τις αποτυχίες του αφού όλα είναι μέρος του παιχνιδιού) με τα εθνικά συγκροτήματα της χώρας του. Χάρη στις Εθνικές ομάδες, πολλοί διεθνείς έκαναν καριέρα στο εξωτερικό, άλλοι αύξησαν το κασέ τους και άλλοι που ήταν ήδη μεγάλοι παίκτες ουδέποτε αρνήθηκαν κλήσεις, γράφοντας «χρυσές» σελίδες με τις χώρες τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα και είναι μια κατάσταση «take it or leave it».
Λόγοι ή δικαιολογίες μπορεί να βρεθούν και σίγουρα υπάρχουν, αλλά θα παραμείνουν λόγοι και δικαιολογίες για τον απλό κόσμο που δεν ξέρει, ούτε θέλει να γνωρίζει τι συμβαίνει. Για τον απλό κόσμο που απλά παρακολουθεί και περιμένει το αποτέλεσμα γιατί στον αθλητισμό το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Παραθέτω δε και ένα σχόλιο αναγνώστη από κορυφαία αθλητική σελίδα που γράφει «τι εννοεί με το “αντίξοες συνθήκες”, γιατί έχει γίνει μόδα να χρησιμοποιείται αυτή η φράση αόριστα στις αποτυχίες;», θέλοντας έτσι να υπερθεματίσω ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει εύκολα τέτοιες δηλώσεις κυρίως όταν δεν αποσαφηνίζονται, δεν τις επαινεί σε τέτοιες εποχές που όλοι περνάνε δύσκολα ενώ και το ίδιο το άθλημα δεν «κερδίζει» κάτι.
Ρωτώντας δε τους Ισπανούς για τις δικές τους συνθήκες, διαπίστωνε κανείς ότι η Ομοσπονδία τους –επίσης- ήταν σε δεινή κατάσταση -εδώ δεν είχε ούτε κανονική παραγωγή για την τηλεόραση-, ότι ξεκίνησαν προετοιμασία την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, ότι έδωσαν ίδιο αριθμό φιλικών με την Εθνική μας, ότι η κούρασή τους τη δεδομένη στιγμή ήταν –επίσης- τεράστια, ότι η προετοιμασία τους έγινε σε μέρος όπου βρέθηκαν χρήματα-χορηγοί (σ.σ στα Κανάρια Νησιά) και ότι τέλος πάντων αφού έφτασαν μέχρι το τέλος, το παλεύουν ή αλλιώς την… παλεύουν!
Οι διεθνείς που ήταν παρόντες σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, παιδιά που ήταν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα για την Εθνική ή και που δεν έφτασαν μέχρι τέλους και φυσικά όσοι έμειναν μέχρι το τελευταίο σφύριγμα στο κλειστό της Λευκόβρυσης, αξίζουν το ΣΕΒΑΣΜΟ και το ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ. Προπονητικό τιμ, παίκτες και όλα τα παιδιά γύρω από την ομάδα (φυσικοθεραπευτές, στατιστικολόγοι, φροντιστής κ.α) τα έδωσαν όλα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι αυτό, και φυσικά δεν έπαιζαν μόνοι τους, είχαν απέναντί τους έναν ανταγωνιστικό αντίπαλο που είχε τον ίδιο στόχο.
Και επειδή η στεναχώρια είναι μεγάλη, όπως και το «σκάσιμο» που αυτή η Εθνική έπρεπε να βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2017, θέλω να κλείσω με την πιο όμορφη και αισιόδοξη νότα αυτών των αγώνων στην Κοζάνη.
Λέμε συχνά στα πρωταθλήματα ότι ομάδα χωρίς έδρα δεν πάει πουθενά! Ε, στην Εθνική μας αυτό το καλοκαίρι δημιουργήθηκε μια μεγάλη σχέση με τον κόσμο της Κοζάνης και την γαλανόλευκη. Το Σάββατο (8/10) το βράδυ το κλειστό ήταν κατάμεστο.
Το κλειστό της Λευκόβρυσης είναι πλέον ΕΔΡΑ και οι άνθρωποι της Κοζάνης με τέτοια παρακαταθήκη μπορούν και ΘΑ μεγαλουργήσουν. Η Εθνική έχει σίγουρα ένα «σπίτι» και επειδή «το σπίτι κάθε ανθρώπου είναι το ΚΑΣΤΡΟ του», το σίγουρο είναι ότι από εκεί μπορεί να «χτίσει» ξανά…
ΥΓ. Ορμώμενη από την ατάκα του Ομοσπονδιακού προπονητή, Σωτήρη Δρίκου στη συνέντευξη Τύπου για τις θυσίες των αθλητών που πρέπει να προβάλλονται… δεν μπορώ να μη σταθώ στην παρουσία του Ανδρέα Ανδρεάδη στο ματς με την Ισπανία. Με πρόβλημα στη μέση, με ενέσεις, ο Έλληνας μπλοκέρ δυο μέρες πριν τον αγώνα έλεγε στον Έλληνα τεχνικό “Κόουτς θα είμαι καλά, θα παίξω”! Μια μέρα πριν τον αγώνα δήλωνε στο Volleyplanet ετοιμοπόλεμος και λίγες ώρες πριν τον αγώνα δείχνοντας το εθνόσημο ήταν απόλυτος “όλα γι αυτό”! Και όντως το είπε και το έκανε. Αυτή είναι μια μικρή ιστορία (υπάρχουν άπειρες για την ελληνική ομάδα) που έχει το δικό της νόημα και αν θέλετε και τη δική της συνέπεια…
Της Πένυ Ροντογιάννη από το volleyplanet.gr
