Οι Ταξιδευτές του Θεάτρου σας προσκαλούν στη μουσική- Θεατρική παράσταση:
«Τρία ατίθασα παιδιά που έφυγαν νωρίς: Νικόλας Ασιμος, Κατερίνα Γώγου (δραματοποιημένα ποιήματα) και Παύλος Σιδηρoπουλος»,
την Κυριακή 29 Ιουνίου και ώρα 9μ.μ. στην Aίθουσα τέχνης.
Είσοδος: προαιρετική για φιλανθρωπικό σκοπό.
Ταξιδευτές του θεάτρου
Το σύστημα φταίει για όλα
Επάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Από παντού μας την έχουνε στημένη. Το άτιμο το σύστημα φταίει για όλα. Δουλεύει συστηματικά και μεθοδικά και προπαντός αδιαλείπτως. Αλλάζει μόνο τα εργαλεία, εκσυγχρονίζεται πρωτίστως και μας χειρίζεται ανάλογα.
Και τι είναι το σύστημα; Ένα τέρας που μας πολτοποιεί. Ένα τεράστιο χταπόδι που μας τυλίγει στα πλοκάμια του μικρά και μεγάλα. Σκόπευσε και τύλιξε όλους τους κοινωνικούς χώρους: την εκπαίδευση, τον πολιτισμό ( star system) , τη δικαιοσύνη, τον εργασιακό χώρο. Την κοινωνική και την πολιτική ζωή. Έθεσε τους κανόνες και τους όρους του παιχνιδιού και παγίδεψε άτομα και κοινωνικές ομάδες.
Η κεφαλή του το διεθνές οικονομικό περιβάλλον, με αόρατο πρόσωπο, ή μάλλον με πολλά κεφάλια ( Δ.Ν.Τ., Οίκοι αξιολόγησης, λόμπυ, Οικονομικοί οργανισμοί) – μια λερναία ύδρα -. Τα μεγάλα του χέρια οι τράπεζες και τα πόδια του οι κυβερνήσεις. Ο εγκέφαλός του ηλεκτρονικός επεξεργάζεται και σχεδιάζει ταχύτατα.
Μια σειρά υπηρέτες προστρέχουν να πραγματοποιήσουν τις εντολές του: Μ.Μ.Ε. και ηλεκτρονικά μέσα πυροβολούν στο μυαλό, παραλύει το αμυντικό σύστημα και σαν μαγνητισμένοι σπεύδουμε να παίξουμε με τους όρους και τους κανόνες του, όπου όλα είναι προγραμματισμένα και υπολογισμένα και οι δόσεις και τα αντίδοτα.
Κι εμείς;
Τρέχουμε να εκτελέσουμε τις εντολές τους, να μη μας βγάλουν στο περιθώριο, να μη θεωρηθούμε απροσάρμοστοι, γιατί τότε έρχεται αναπότρεπτα η καταδίκη: κοινωνική απομόνωση.
Τίποτα λοιπόν δεν φοβάται το τέρας που λέγεται σύστημα;
Και όμως, κάτι φοβάται. Ποιο είναι αυτό; Η ελεύθερη σκέψη, τα όνειρα.
Άτομα με υψηλό δείκτη ευφυΐας και ευαισθησίας όπως ο Νικόλας Ασιμος, η Κατερίνα Γώγου και ο Παύλος Σιδηρόπουλος, τόλμησαν το ακατόρθωτο: Αναμετρήθηκαν με το σύστημα. Και φυσικά αυτό τους πάταξε. Τους εξώθησε στην κοινωνική απομόνωση και είπαν: δεν έχει νόημα η ζωή μας. Και θυσίασαν το σώμα τους. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο.
Η θυσία τους άφησε το σημάδι της στην ιστορία της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας μας.
40 χρόνια μετά, η στάση ζωής τους, η έμπνευση, η ελεύθερη ψυχή και ο προφητικός τους λόγος για το σήμερα συγκινούν ακόμα τους ευαίσθητους και ενοχλούν το σύστημα, που δεν μπορεί να τους σβήσει.
Εμείς, οι «Ταξιδευτές του θεάτρου», ξαναγράφουμε στον τοίχο τη δική τους ελεύθερη σκέψη:
Νικόλας Ασιμος : Ρε μπαγάσα….
Κατερίνα Γώγου: Στο μυαλό πυροβολούν. Το νου σου ε;
Παύλος Σιδηρόπουλος: Να μ’ αγαπάς…
Και τότε υπάρχει ελπίδα, γιατί η λαϊκή ρήση το λέει: Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.
Κι εμείς λέμε: Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ’ όλα αυτά.
Κοζάνη 23-6-2014
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
