Έτος 2013, τόπος Ελλάδα, παντού ζόφος,ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού δίχως χαμόγελο, χωρίς διάθεση, κλαίνε κρυμμένοι στα σπίτια τους (όσο έχουν ακόμα σπίτια), χωμένοι μες στα σκοτάδια αποφεύγουν το φως, τις παρέες, τους φίλους, μακριά από κάθε κοινωνική συναναστροφή, προσπαθούν να καταλάβουν τι τούς συνέβη.
Ένα άλλο σύνολο ανθρώπων περιφέρεται στους δρόμους, άσκοπα τις περισσότερες φορές, προσπαθώντας να βρει ελπίδα, κουράγιο και μια δουλειά του ποδαριού για να αντέξει λίγο ακόμα. Οι μαυραγορίτες κάνουν χρυσές δουλειές, μαζεύουν τα τιμαλφή και αφού τα καθαρίσουν από τα περιττά δάκρυα, τα λιώνουν και τα στοιβάζουν σε πλάκες για να πάρουν τον δρόμο τους. Στην αντίπερα όχθη ένα μικρό κομμάτι αυτής τις πατρίδας εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σα να μην συνέβη τίποτα. Βολεμένοι στην πολυτέλεια και το χρήμα που είχαν συγκεντρώσει τα προηγούμενα χρόνια (τις περισσότερες φορές χωρίς και τόσο έντιμο τρόπο), αισθάνονται ότι το θέμα δεν τούς αφορά. Συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, συνεστιάσεις, χορούς και πανηγύρια με ένα κακεντρεχή χαμόγελο στη σκέψη ότι επανήλθε η παλιά καλή εποχή, όπου ξεχώριζε η ήρα από το στάρι.
Χαμένη περισσότερο από όλους σε αυτή την συγκυρία η πολυπληθέστατη μεσαία τάξη και όσοι πίστεψαν ότι ανήκαν σε αυτή λόγω πρόσκαιρης βελτίωσης των οικονομικών τους τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή την τάξη ανήκω και εγώ, έχοντας πλέον περάσει το πεντηκοστό έκτο έτος της ηλικίας μου, σκέφτηκα να κάνω έναν απολογισμό, να ανατρέξω στη μνήμη μου, να εντοπίσω τα πιθανά αίτια του σήμερα και κατά πόσο έχουμε ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας.
Άραγε μπορούσαμε να έχουμε διαφορετική κατάληξη σαν κοινωνία αν δεν μπαίναμε στην λογική του περισσότερα έσοδα για μεγαλύτερή κατανάλωση και κατά πόσο αυτό είναι μεμπτό στην ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου όπου γεννιέται και πεθαίνει σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου το ερώτημα «δουλεύεις για να ζεις ή ζεις για να δουλεύεις» δεν έχει απάντηση, εφόσον δεν ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι είναι ζωή.
Χωρισμένη σήμερα σε δυο στρατόπεδα «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» έχουμε την απάντηση από τους πρώτους, που σαν επιχείρημα έχουν αν βγούμε από την ζώνη του ευρώ θα γίνουμε Βουλγαρία.
Άρα για αυτούς η ζωή δεν είναι μόνο οικογένεια, δουλειά, καλή παρέα, αλλά και ακριβό αυτοκίνητο, μεζονέτα, εξοχικό, κότερο, διασκέδαση, εκδρομές, και όλα τα ¨καλούδια¨του καπιταλιστικού συστήματος.
Θα μου πεις ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του, θα σου απαντήσω «και το τίμημα πιο?».
Μήπως αυτά δεν κάναμε και μάς οδήγησαν εδώ που είμαστε τώρα.
Από την αντίπερα όχθη φωνές για πίσω στην δραχμή, λαϊκά δικαστήρια, κρεμάλες στο σύνταγμα και εγώ ο αφελής ξαναρωτώ «και μετά τι?».
Έτσι δεν έγινε η γαλλική επανάσταση και η επικράτηση τον μπολσεβίκων στην Ρωσία. Δηλαδή αν βιάσεις και μετά αποκεφαλίσεις τις κόρες η τις γυναίκες των πλουσίων, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και όσων μας φέρανε στη σημερινή κατάσταση θα αποκαταστήσεις την δημοκρατία στην πατρίδα μας? και ποιος σου εγγυάται ότι οι «απελευθερωτές» δεν θα γίνουν χειρότεροι δυνάστες. Ποιος σου εξασφαλίζει ότι και αυτοί δεν θα είναι τσιράκια και εγκάθετοι της παγκόσμιας ελίτ που διαχειρίζοντας την λαϊκή αγανάκτηση θα σε φυτέψουν ψευτοηγέτες και θα σε μαντρώσουν στα Κολχόζ της δήθεν επαναστατικής κυβέρνησης για άλλα εκατό χρόνια?
Αγαπητοί συνέλληνες, πέρα από τα πολλά λάθη μας ευθυνόμαστε για το σήμερα όσο υποτίθεται ευθύνεται και η ανθρωπότητα για της κλιματικές αλλαγές του πλανήτη μας, οι διαχειριστές σου παρουσιάζουν διογκωμένες αλήθειες για να σε οδηγήσουν σε ένα αληθοφανές ψέμα, δυστυχώς είμαστε πολύ μικροί για να χρεωθούμε τόσο μεγάλα γεγονότα τα οποία είναι δρομολογημένα προ πολλού για τον ερχομό της νέας τάξης πραγμάτων που μετά από μια παγκόσμια γενοκτονία (Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος), θα έχουμε έναν κυβερνήτη, μια θρησκεία, ένα νόμισμα και την ανάμνηση ότι κάποτε σε αυτόν τον πλανήτη κατοικούσαν νοήμονα όντα που λεγόταν άνθρωποι.
Θα μπορούσα εδώ να παρουσιάσω πολλές προτάσεις για το πώς πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή να στήσουμε τον κόσμο γύρω μας, αλλά θεωρώ ότι τα γεγονότα μας έχουν προσπεράσει και δεν γίνεται πλέον τίποτα. Πέρα από μια ηρωική έξοδο όσων δεν θέλουν να ζούνε στην σκλαβιά, δυστυχώς δεν βλέπω άλλη λύση. Το μόνο που έχω να συμβουλεύσω από διαίσθηση είναι ότι για κάποιο λόγο αυτά τα κοράκια επιζητούν να εκπέμπουμε πόνο, μίσος, και φόβο. Ας μην τους κάνουμε την χάρη, αποβάλλετε όλα αυτά όσο και αν σας είναι δύσκολο, προσπαθήστε να έχετε μέχρι τέλους αγάπη σε κάθε ζωντανό αυτού του πλανήτη, ξαναρχίστε να μετράτε φίλους, στηρίξτε όσους έχουν ανάγκη, βοηθάτε όσο μπορείτε και πάνω από όλα παραμείνετε άνθρωποι.
Την στιγμή που αποδεδειγμένα οι «ελίτ»που διαφεντεύουν της τύχες μας έχουν παραδώσει την ψυχή τους στον μαμονά, η λύση δεν είναι πλέον στα χέρια των ανθρώπων.
Ελπίζω και εύχομαι να υπάρχει κάτι ανώτερο.
Καπλάνογλου Παν.
news.kozaninet.gr
