Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1936 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, όπου είχαμε την πρώτη αφή στην Αρχαία Ολυμπία, μέχρι σήμερα για τη διοργάνωση του Λονδίνου.
Στο πέρασμά της μέσα από μικρά χωριουδάκια αλλά και μεγάλες πόλεις νέοι άνθρωποι και γέροι βγαίνουν στους δρόμους και περιμένουν υπομονετικά, με κάθε είδους καιρό, το ολυμπιακό φως σαν κάτι το μοναδικό, το ελληνικό, το σημαντικό, σαν μία δική τους κατάκτηση.
Και βέβαια συχνά πυκνά αντικρίζουν δικούς τους ανθρώπους να μεταφέρουν ως λαμπαδηδρόμοι την ολυμπιακή φλόγα.
Εμείς σήμερα θα σας διηγηθούμε μια παλιά ιστορία που φθάνει μέχρι τις ημέρες μας.
Η Νίτσα Μπάμπου από την Κοζάνη δεν παραλείπει ποτέ να εξέρχεται στους δρόμους σε κάθε πέρασμα από την πόλη της αυτού του ολυμπιακού συμβόλου με την πελώρια διεθνή απήχηση.
Ο πατέρας της Χαρίσης είχε τρέξει ως λαμπαδηδρόμος το 1936, όταν η ολυμπιακή φλόγα μόνον με πεζούς τότεα νέβαινε την Ελλάδα για το Βερολίνο.
Ηρθε από τα Σέρβια για αυτήν την τελετή στην Κοζάνη.
Και θυμούνται στην οικογένειά της πολύ καλά τις ιστορίες εκείνης της εποχής.
Θυμούνται σαν παραμύθι τη βίαιη είσοδο στο πατρικό της βλοσυρών και αγριεμένων Γερμανών στρατιωτών που αναζητούσαν αντάρτες.
Θυμούνται, επίσης, ότι ο επικεφαλής υπολοχαγός εξήλθε γρήγορα από το σπίτι, χαιρέτησε στρατιωτικά και όχι ναζιστικά και αποχώρησε με τους στρατιώτες του χωρίς καμία απολύτως έρευνα.
Δευτερόλεπτα πριν είχε δει στηριγμένη στον τοίχο την ολυμπιακή δάδα του Βερολίνου με την οποία είχε τρέξει ο πατέρας της.
Κάτι ανάλογο έχει συμβεί άλλες δύο φορές στο παρελθόν.
Σε επισκέψεις της Γκεστάπο στη διάρκεια της Κατοχής στα σπίτια των μαραθωνοδρόμων Σπύρου Λούη και Στέλιου Κυριακίδη.
Είδαν φωτογραφίες τους από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, είδαν και τον Χίτλερ μαζί τους στο Ολυμπιακό Στάδιο και απομακρύνθηκαν με δέος.
Πριν από λίγες ημέρες στην Κοζάνη η Νίτσα Μπάμπου βρέθηκε περήφανη δίπλα δίπλα με τη γυναίκα του αδελφού της, μία Ιρλανδέζα στην καταγωγή, Κάθριν στο όνομα, που επίσης γνωρίζει και αναγνωρίζει την ιστορία του πεθερού της.
Η δάδα του 1936, βέβαια, παραμένει ένα ανεκτίμητο κειμήλιο της οικογενείας.
Goal
