Το έθιμο της γουρνοχαράς αναβίωσε και φέτος στη Βλάστη από την τοπική κοινότητα Βλάστης, τους επαγγελματίες του χωριού σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς και το σύλλογο «Φίλοι του χειμώνα». Η συμμετοχή του κόσμου στο έθιμο της τσιγαρίδας, μια γιορτή του χειμώνα, ήταν μεγάλη, αποδεικνύοντας ότι η Βλάστη είναι προορισμός για όλες τις εποχές.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του Σαββάτου προσφέρθηκαν στους επισκέπτες τσιγαρίδες και
τηγανιά που συνοδεύονταν από κρασί και παραδοσιακά τυριά της Βλάστης υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής. Την Κυριακή μετά το μεσημέρι προσφέρονταν στους επισκέπτες εκλεκτά λουκάνικα και ζεστός πατσάς, ενώ συγκροτήματα πολιτιστικών συλλόγων από την ευρύτερη περιοχή παρουσίασαν παραδοσιακούς χορούς. Συνδιοργανωτές στην 5η κατά σειρά χρονιά της «Γουρνοχαράς» ήταν η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και ο Δήμος Εορδαίας.
Λίγα λόγια για το έθιμο
Η γουρνοχαρά άρχιζε στα περισσότερα σπίτια του χωριού τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη και διαρκούσε μέχρι το τέλος του μήνα. Χαρά μεγάλη και γιορτή σε κάθε σπίτι την ημέρα της σφαγής διαχωριζόταν το λίπος από το ψαχνό, τεμαχιζόταν και τα μικρά παιδιά έπαιρναν τη «φούσκα» του σφαγμένου γουρουνιού, την έκαναν παιχνίδι μπαλονιού και μέσα της έβαζαν κόκκους καλαμποκιού για να ‘ναι θορυβώδης.
Στη συνέχεια βράζανε το λίπος, για την εξαγωγή της περίφημης «λίγδας» την οποία έβαζαν σε μεγάλα δοχεία.
Πάστωναν το κρέας και το τοποθετούσαν επίσης σε δοχεία με λίπος του περίφημου «καβουρμά».
Αυτό, όμως, που απαιτούσε πραγματικά ιδιαίτερη τεχνική ήταν η αφαίρεση και ο καθαρισμός των πολλών μέτρων εντέρων για τα λουκάνικα.
Τα περνούσαν σε «θηλιές» σε ίσους και μακρείς «δρογκούς» που κρεμούσαν στα ταβάνια για να μη τα φτάσουν οι γάτες και άλλοι δίποδοι επιδρομείς που με τρόπο «παραγγελτικό» ταυτόχρονα όμως τόσο μελωδικό. Και τότε τα κατέβαζαν και ακολουθούσε το πραγματικό γλέντι…
Λίγα λόγια για το έθιμο
Η γουρνοχαρά άρχιζε στα περισσότερα σπίτια του χωριού τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη και διαρκούσε μέχρι το τέλος του μήνα. Χαρά μεγάλη και γιορτή σε κάθε σπίτι την ημέρα της σφαγής διαχωριζόταν το λίπος από το ψαχνό, τεμαχιζόταν και τα μικρά παιδιά έπαιρναν τη «φούσκα» του σφαγμένου γουρουνιού, την έκαναν παιχνίδι μπαλονιού και μέσα της έβαζαν κόκκους καλαμποκιού για να ‘ναι θορυβώδης.
Στη συνέχεια βράζανε το λίπος, για την εξαγωγή της περίφημης «λίγδας» την οποία έβαζαν σε μεγάλα δοχεία.
Πάστωναν το κρέας και το τοποθετούσαν επίσης σε δοχεία με λίπος του περίφημου «καβουρμά».
Αυτό, όμως, που απαιτούσε πραγματικά ιδιαίτερη τεχνική ήταν η αφαίρεση και ο καθαρισμός των πολλών μέτρων εντέρων για τα λουκάνικα.
Τα περνούσαν σε «θηλιές» σε ίσους και μακρείς «δρογκούς» που κρεμούσαν στα ταβάνια για να μη τα φτάσουν οι γάτες και άλλοι δίποδοι επιδρομείς που με τρόπο «παραγγελτικό» ταυτόχρονα όμως τόσο μελωδικό. Και τότε τα κατέβαζαν και ακολουθούσε το πραγματικό γλέντι…
Ο Χρόνος
