Ένα ποτό θρύλος , ίσως το μοναδικό ποτό το οποίο απέκτησε τόσους φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς.
Κατηγορήθηκε για πρόκληση εθισμού, παραισθήσεων και σχιζοφρένειας, αγαπήθηκε για το σμαραγδένιο χρώμα του, τη ζάλη και την έμπνευση που χάριζε, γέννησε μύθους, έγινε θρύλος, απαγορεύτηκε και… επέστρεψε δυναμικά.
Ιστορία
Η ονομασία του πράσινου ελιξιρίου προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη αψίνθιο δηλαδή, αυτό που δεν πίνεται! Γραπτές πηγές αναφέρουν τη χρήση του αρωματικού ποώδους φυτού, της αψιθιάς, για ιατροφαρμακευτικούς λόγους από πολλούς λαούς κατά την αρχαιότητα, μεταξύ των οποίων οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες.
Αψιθιά
Το 1792 ο Dr. Pierre Ordinaire το παρασκευάζει για πρώτη φορά στη σημερινή του μορφή, το αποκαλεί “πράσινη νεράιδα” και το πουλάει ισχυριζόμενος ότι θεραπεύει τα πάντα, από πονοκεφάλους μέχρι επιληψία και πέτρες στα νεφρά. Λίγο καιρό αργότερα, ο Major Dubied διαβλέπει τις δυνατότητες της πράσινης νεράιδας όχι ως φαρμάκου, αλλά ως απεριτίφ, αγοράζει την πατέντα και ξεκινάει την παραγωγή. Το 1805 τα κέρδη του αγγίζουν τα όρια του μύθου.
“Absinthe Drinker” του Picasso
Μερικά χρόνια αργότερα το αψέντι θα περάσει στα καφέ και τα μπαρ του Παρισιού, όπου θα βρει μεγάλη απήχηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Η “Πράσινη Νεράιδα” γίνεται απαραίτητη στους Μποντλέρ, Βερλέν, Ρεμπό, Ζολά, Πικάσο, Χέμινγουει και σε πολλούς άλλους και ο όρος “αψεντισμός” γράφεται στην ιστορία.
Απαγόρευση
Οι περίεργες ιδιότητες, οι παρενέργειες για τις οποίες κατηγορήθηκε η ουσία Thujone, ήταν η αφορμή για τον ανελέητο πόλεμο εναντίον του πράσινου απεριτίφ. Τοξικότητα, εθισμός, πρόκληση παραισθήσεων και παρανοϊκής συμπεριφοράς ήταν το βασικό κατηγορητήριο. Οι κατηγορίες βεβαίως ήταν ενδείξεις και εικασίες αφού τίποτα δεν αποδείχθηκε επιστημονικά.
Σύμφωνα με πολλούς ερευνητές η πραγματική αιτία του πολέμου εναντίον του, είναι ότι για 30 περίπου χρόνια κατείχε την πρώτη θέση σε πωλήσεις, εκτοπίζοντας κάθε άλλο αλκοολούχο ποτό, ακόμα και το κρασί.
Η Αμερική ήταν η πρώτη χώρα που απαγόρευσε την “πράσινη πληγή της Γαλλίας”, όπως αποκαλούσαν το αψέντι το 1912. Ακολούθησαν όλες οι υπόλοιπες χώρες στις οποίες κυκλοφορούσε με τελευταία τη Γαλλία. Για 75 χρόνια περίπου το αψέντι πετούσε παράνομα σε πολλές χώρες, αλλά και νόμιμα σε κάποιες, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη.
Στις μέρες μας, μετά από 100 χρόνια, το αψέντι επιστρέφει λαμπερό και απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες!!
Τι είναι τελικά το αψέντι;;;
Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται, σύμφωνα με την αυθεντική συνταγή, τρία βότανα: αψιθιά, γλυκάνισος, και μάραθο. Μετά την απόσταξη, το πράσινο χρώμα προστίθεται είτε με φυσικό τρόπο, εμποτίζοντας άλλα βότανα στο μείγμα, είτε με χρωστικές ουσίες, και η περιεκτικότητα σε αλκοόλ σε αυτό το στάδιο αγγίζει το 82%, που μετριάζεται με την προσθήκη νερού. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα πράσινο οινοπνευματώδες, η περιεκτικότητα αλκοόλ του οποίου μπορεί να κυμαίνεται από 45% εώς 74% και το οποίο δεν πίνεται σκέτο – οποιαδήποτε φιλότιμη προσπάθεια προϋποθέτει την προσθήκη νερού ή ζάχαρης.
Πλέον…
Στην Ελλάδα αργήσαμε λίγο… και το ανακαλύψαμε στα τέλη του ’90 – αρχές 2000! Η απαγόρευση έχει πλέον αρθεί σε πολλές χώρες της Ε.Ε. όπου παράγεται ξανά νόμιμα, αλλά κάτω από συγκεκριμένα στάνταρ που το διαφοροποιούν αρκετά από την αρχική του συνταγή.
Το σημερινό απόσταγμα γίνεται από βότανα που του δίνουν και το χαρακτηριστικό του άρωμα και όταν νερωθεί το αυθεντικό αψέντι γαλακτώνεται όπως το ούζο!!
himaira.blogspot.com
