Της Μάρθας Στ.Καπλάνογλου Τεχνολόγου Γεωπόνου:
Η λέξη βότανο, (η οποία συναντάται ακόμα και στον Όμηρο ως βοτάνη) χρησιμοποιείται,από τους αρχαίους χρόνους, για να χαρακτηρίσει τα αυτοφυή φυτά, τα οποία εντοπίζονται στους καλλιεργούμενους αγρούς, αλλά παράλληλα και όσα χρησιμοποιούνται ως φάρμακα, για τις διάφορες παθήσεις.
Ως αρωματικά φυτά χαρακτηρίζονται, όσα φυτά περιέχουν αιθέρια έλαια, σε διάφορα τμήματά τους, όπως στα φύλλα, τα άνθη, τους βλαστούς ή τις ρίζες. Αυτά μπορεί να είναι αυτοφυή ή και καλλιεργούμενα.
Τόσο τα αρωματικά, όσο και τα βότανα μπορούν να έχουν χρήση μαγειρική, ζαχαροπλαστική, καλλυντική ή ακόμη και φαρμακευτική.
Βέβαια, καθώς οι θεραπευτικές και οι δηλητηριώδεις ιδιότητες, συνήθως, συνυπάρχουν, οι ιδιότητες αυτές ορίζονται, πάντα από την ποσότητα, που λαμβάνεται, για να μην γίνει το φάρμακο, φαρμάκι.
Τα φυτά αυτά μπορούν, μπορούν να καλλιεργηθούν, με την ίδια ευκολία, τόσο στο μπαλκόνι, όσο και στον κήπο μας.
Μερικά από αυτά είναι:
Άνιθος,Αρμπαρόριζα, Αρτεμισία,Βασιλικός, Δενδρολίβανο, Δυόσμος, Θυμάρι, Καλέντουλα,Λεβάντα,Λεβαντίνη, Λεμονοθύμαρο, Λουίζα, Μαϊδανός, Μαντζουράνα, Μελισσόχορτο, Μέντα, Ρίγανη,Σέλινο,Στέβια, Φασκόμηλο.