Σύλλη Ικονίου (Άλλα ονόματα : Σίλλη , Σίλε , Sille)
Η Σύλλη ήταν μία κωμόπολη με ιστορία αιώνων, που απείχε οκτώ χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Λυκαονίας, το Ικόνιο, εντασσόταν όμως πολιτισμικά στην Καππαδοκία.
H κωμόπολη με την σημερινή ονομασία ο Sille είναι μια γειτονιά στην περιοχή Selçuklu της επαρχίας Ικονίου
ΘΕΣΗ
Βρίσκεται 8 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ικονίου, κατά μήκος μιας κοιλάδας με κατεύθυνση από νοτιοανατολικά προς βορειοδυτικά και σε υψομετρία 1100 μέτρων..
Απέχει από την Λαράντα 129 χλμ ,το Φιλομήλιον 136 χλμ ,την Καισάρεια χλμ , την Αττάλεια 308 χλμ , την Σπάρτη 242 χλμ .
Είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους του Αγίου Φιλίππου (Τεκελί-νταγ) που αποτελεί απόληξη της οροσειράς του Ταύρου.
Ο οικιστικός ιστός της Σύλλης εκτείνεται στις δυο όχθες ενός χειμάρρου, που ρέει στο μέσον μιας στενής κοιλάδας ποτάμιας διαμόρφωσης (Σίλλε-ντερεσί). Πάνω από τη νότια όχθη του χειμάρρου αυτού προβάλλουν επιβλητικές υπόσκαφες και λαξευμένες στους βράχους σπηλαιώδεις κατασκευές.
ΟΝΟΜΑ
Το όνομα της πόλης Σύλλης έχει βαθιές ρίζες μέσα στον χρόνο και συνδέεται με την Ελληνική Μυθολογία τους και την αρχαία Ελληνική Θρησκεία
Συγκεκριμένα συνδέεται με την θεά Σελήνη των προϊστορικών χρόνων
Στη μετακλασική εποχή, η Σελήνη ταυτιζόταν συχνά με την Άρτεμη , όπως και ο αδερφός της, Ήλιος, ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα .
Υπάρχουν διάφορες εξηγήσεις για την προέλευση του ονόματος του οικισμού. Το πρώτο είναι ότι προέρχεται από το Silen (Silene) στην Ελληνική μυθολογία.
* Silen (Silene)
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
Πρόκειται για μία Ελληνικότατη πολίχνη, της οποίας ο πληθυσμός έφτασε το 19ο αιώνα τους 7.000 κατοίκους.
Το 1915 η Σίλλη είχε 1500 οικογ. από τις οποίες οι 900 περίπου. ήταν Ελληνικές
Πριν από την ανταλλαγή ο πληθυσμός της έφτανε τις 18.000.
Η Χριστιανική πλειοψηφία έζησε στον οικισμό μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών του 1924.
Η Σύλλη, παρά τις αντιξοότητες που της επιφύλαξε η ιστορία, κατάφερε να διασώσει το μοναδικό και σπουδαίο Ελληνικό γλωσσικό της ιδίωμα, που δεν απαντάται σε καμία άλλη περιοχή του ελληνόφωνου κόσμου.
. Το 1818-1819 πολλοί κάτοικοι της Σίλλης αντικαταστάθηκαν ως έμποροι και φοροεισπράκτορες του Τουρκικού κράτους σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας (Ικόνιο, Νίγδη, Σμύρνη, Κων/νούπολη κ.α.).
Το 1916 το Ικόνιο είχε 600 οικογένειες. από τις οποίες οι 400 κατάγονταν από τη Σίλλη.
Οι κάτοικοι της Σύλλης πάρα το γεγονός ότι βρισκόταν στα βάθη της Μικράς Ασίας μιλούσαν την Ελληνική γλωσσά μέχρι και την στιγμή που αναγκαστήκαν και έφυγαν σε εφαρμογή της συνθήκης της Λοζάνης του 1923.
Βεβαία είχαν διάφορα από την γλωσσά που μιλούσαν στην Μητροπολιτική Ελλάδα και προσομοίαζαν περισσότερο με τα Ελληνικά των Ελλήνων της Καππαδοκίας.
ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Σύμφωνα με αρχεία του 1907, Μουσουλμάνοι και μη Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί σε 13 γειτονιές της Σύλλης , ενώ μόνο Μουσουλμάνοι ζούσαν στις γειτονιές Karataş και Ak και μόνο Χριστιανοί ζούσαν στη γειτονιά Church-i Kebir.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, η ιστορία της εγκατάστασης στην περιοχή χρονολογείται από τη Νεολιθική Εποχή
Η περιοχή της Σίλλης κατοικείται από την εποχή των Φρυγών μέχρι σήμερα και αποτελεί σημαντικό οικισμό από τη Βυζαντινή περίοδο. Ένα από τα πρώτα κέντρα της πρώιμης χριστιανικής εποχής.
Η Σίλε ιδρύθηκε στις ε 2 πλευρές μιας βαθιάς και στενής Υπάρχει ένα ρυάκι που ρέει μέσα από την κοιλάδα.
Υπήρξε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο καθώς βρισκόταν στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ.
Είναι γνωστό ότι στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος και οι φίλοι του, ήρθαν στο Ικόνιο, προσπάθησαν να διαδώσουν τη θρησκεία τους και υποχώρησαν στα βουνά γύρω από τη Σύλλη λόγω του διωγμού που υπέστησαν .
Ποτέ δεν έχασε τη σημασία του κατά την Οθωμανική περίοδο, όπως κατά την περίοδο των Σελτζούκων, όπως ήταν στις ιστορικές διαδρομές του Μεταξιού και των Μπαχαρικών. Σύμφωνα με οθωμανικές πηγές, έγινε χωριό Σιλέ του δήμου Σουντιρχέμι και αργότερα έγινε το κέντρο του δήμου.
Η Σύλλη ήταν ένα από τα λίγα χωριά όπου ομιλούνταν η Ελληνική Καππαδοκική διάλεκτος μέχρι το 1922.
Κατοικήθηκε από Έλληνες οι οποίοι ζούσαν εκεί σε ειρηνική συνύπαρξη με τους γειτονικούς Τούρκους του Ικονίου για πάνω από 800 χρόνια.
Ο λόγος αυτής της ειρηνικής συνύπαρξης ήταν ο Τζελαλεντίν Μοχάμεντ Ρουμί, ο οποίος ήταν μάρτυρας ενός θαύματος που συνέβη στο κοντινό ορθόδοξο χριστιανικό μοναστήρι του Αγίου Χαρίτωνα
Ο Τζελαλεντίν Ρουμί έχτισε ένα μικρό τζαμί μέσα στη μονή του Αγίου Χαρίτωνα.
Άγραφε Ελληνικά ποιήματα χρησιμοποιώντας την αραβοτουρκική γραφή,ενώ οι Έλληνες της περιοχής Σύλλης έγραφαν χρησιμοποιώντας το Ελληνικό αλφάβητο στην Τουρκική γλώσσα (καραμανλιδικα ) . Αυτή η μορφή γραφής εξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή και ήταν κοινώς γνωστή ως καραμανλήδικα.
Ο Ρουμί ζήτησε από τους Τούρκους να μην κάνουν ποτέ κακό στους Έλληνες του χωριού, και ανέθεσε στους Έλληνες χωρικούς να καθαρίζουν τον δικό του τάφο. Οι Τούρκοι σεβάστηκαν την εντολή του.
Σε ταραγμένους καιρούς, πολλά φιρμάνια από τον Σουλτάνο στάλθηκαν στους Τούρκους του Ικονίου, γεγονός που τους υπενθύμιζε την υπόσχεσή τους να μην κάνουν κακό στους κατοίκους της Σύλλης.
Η συνύπαρξη των Ελλήνων της Σύλλης με τους γειτονικούς Τούρκους παρέμεινε ειρηνική, γι’ αυτό οι κάτοικοι κατάφεραν να διατηρήσουν για πάνω από οκτώ αιώνες τόσο τη μητρική τους Ελληνική γλώσσα όσο και την ορθόδοξη Χριστιανική τους θρησκεία
* Η καταγωγή των Συλλαίων
Η καταγωγή των Συλλαίων απασχόλησε πολλούς ερευνητές δεδομένου ότι ούτε γηγενείς Λυκάονες ήταν ούτε φαίνεται να είχαν στενές σχέσεις και δεσμούς με τους κατοίκους των άλλων γειτονικών Καππαδοκικών χωριών.
Σύμφωνα με την παράδοση στη Σίλλη είχαν μεταναστεύσει Έλληνες προερχόμενοι από την μητροπολιτική Ελλάδα και συγκεκριμένα 7 οικογένειες ήρθαν από την Λακωνία τον 13ο αιώνα .
Κατά την άποψη του Μητροπολίτου Κύριλλου Στ΄, οι Συλλαίοι προέρχονταν από γενιές ακριτών πολεμιστών εκ Πελοποννήσου «Τσακώνων» ή «Τζακώνων» λεγομένων.
Οι πολεμικές αυτές οικογένειες ήταν επί εποχής Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εγκατεστημένες σε όλα τα νότια σύνορα της αυτοκρατορίας (ακρίτες), από το θέμα Κυβυραιωτών μέχρι την Συρο-Παλαιστίνη, με σκοπό τη φύλαξη των συνόρων αλλά και τη διεξαγωγή ναυτικών επιχειρήσεων κατά των Σαρακηνών πειρατών.
Δυστυχώς, η καταστροφική πολιτική του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου (1042-1055) με το δικαίωμα της εξαγοράς της στρατιωτικής θητείας, την ελάττωση της οικονομικής υποστήριξης των στρατευμάτων των θεμάτων, την κατάργηση της φορολογικής ατέλειας των ακριτικών κτημάτων και την εν γένει σπάταλη πολιτική του, υπήρξε μοιραία για το μέλλον της Μικρασίας, όσο κι αν αυτό δεν ήταν προφανές αρχικά.
Μέρος των προαναφερομένων εκ Πελοποννήσου ακριτικών οικογενειών βρίσκουμε εγκατεστημένες και στο παράλιο Σύλλαιον της Παμφυλίας.
Με την επικράτηση του Σελτζούκου Αλαεδίν Α΄ στην Παμφυλία οι ηττημένοι αυτοί πληθυσμοί πήραν τον δρόμο της αναγκαστικής μετανάστευσης όπου ο σουλτάνος του Ικονίου έδινε εντολή .
Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι προερχόμενες από το Σύλλαιον της Παμφυλίας πρώτες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν γύρω από τον ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ , κράτησαν την ονομασία της παλαιάς τους πατρίδας τους.
Οι Έλληνες της Σίλλης μιλούσαν την Ελληνική.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Η καθιέρωση του τοπωνυμίου Συλλαίον που παραπέμπει στην Σελήνη δείχνει και την πίστη των κατοίκων στην Σελήνη .
Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία και θρησκεία , η Σελήνη είναι η θεά και η προσωποποίηση της Σελήνης .
Γνωστή και ως Μένη , είναι παραδοσιακά κόρη των Τιτάνων Υπερίωνα και Θείας , και αδελφή του θεού Ήλιου Ήλιου και της θεάς της αυγής Ηώς .
Οδηγεί το φεγγάρι άρμα της στους ουρανούς. Αρκετοί εραστές της αποδίδονται σε διάφορους μύθους, όπως ο Δίας , ο Πάνας και ο θνητός Ενδυμίωνας .
Στη μετακλασική εποχή, η Σελήνη ταυτιζόταν συχνά με την Άρτεμη , όπως και ο αδερφός της, Ήλιος, ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα .
Η Σελήνη και η Άρτεμις συνδέθηκαν επίσης με την Εκάτη και και οι τρεις θεωρούνταν θεές της Σελήνης και της Σελήνης , αλλά μόνο η Σελήνη θεωρήθηκε ως η προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης.
*«Σιληνός»
Είναι αποδεκτή η εξήγηση ότι ο «Σιληνός» προέρχεται από τη λέξη «νερό που βράζει, φυσαλίδες και ρέει»
Οι Σειληνοί (ή Σιληνοί)ήταν δαίμονες των ρεόντων υδάτων και της ευφορίας της γης, σύντροφοι του Διόνυσου. Αν και συχνά συγχέονται με τους Σάτυρους, ήταν διαφορετικά πλάσματα.
Έμοιαζαν αρκετά με Κένταυρους, έχοντας αυτιά, ουρά και οπλές αλόγου και κατάγονταν από τη Θράκη και τη Φρυγία.
Αρχηγός τους ήταν ο Σειληνός, που είχε διαπαιδαγωγήσει τον θεό Διόνυσο και που χρησίμευε σαν μάντης στους ανθρώπους, μόνο όμως αφού αυτοί τον μεθούσαν.
Οι Σειληνοί συνήθως διασκέδαζαν τον Διόνυσο παίζοντας μουσική και χορεύοντας με τις Μαινάδες, ενώ κατά τον μύθο είχαν πολεμήσει μαζί με τον Διόνυσο εναντίον των Γιγάντων
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Χριστιανική κοινότητα της Σύλλης ανήκε στην Μητρόπολη Ικονίου.
Ο Ούγγρος περιηγητής Bela Horvarth έγραψε στις σημειώσεις που πήρε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην περιοχή το 1913 ότι 60 εκκλησίες στέκονταν στη Σίλε εκείνα τα χρόνια.
*Εκκλησιές
Η εικόνα των σπηλαίων, των λαξευτών εκκλησιών και των ασκητικών κελιών της περιοχής της Σύλλης, όπως αυτά έχουν σωθεί έως σήμερα, καθώς και τα ελάχιστα σπαράγματα των τοιχογραφιών τους, θυμίζουν τις αντίστοιχες εκκλησίες της κοιλάδας του Γκόρεμε και του Σογκανλί.
Δυστυχώς όμως σήμερα η καταστροφή των λαξευμένων αυτών ιερών και προσκυνημάτων έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό και είναι μη αναστρέψιμη, αφού αυτά χρησιμοποιούνται πλέον σαν αγροτικές αποθήκες, εργαστήρια ή χώροι ενσταβλισμού των ζώων
Η Σίλλη είχε, κυρίως στην πλευρά του νοτιοδυτικού ορεινού όγκου που διασχίζει μικρό ποταμάκι, 60 υπόσκαφες εκκλησίες και λαξευμένα στους βράχους εκκλησάκια.
* Η εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Η μεγάλη Εκκλησία που μέχρι σήμερα σώζεται είναι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Γι’ αυτήν την εκκλησία η παράδοση αναφέρει ότι κτίστηκε το 327 μ.Χ. από την Αγία Ελένη.
Η Εκκλησία αυτή ανακαινίστηκε το 1823 και το 1886.
Τρεις λεοντοκεφαλές, υπήρχαν μπροστά από την εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ
Υπάρχει και επιγραφή στα Καραμανλήδικα στην είσοδο της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
To 327 μ.Χ. η Αγία Ελένη, μητέρα του Βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, σταμάτησε στη Σύλλη καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ για προσκύνημα, είδε τους λαξευμένους ναούς των πρώτων χριστιανικών εποχών και αποφάσισε να χτίσει έναν ναό στη Σύλλη για τους Χριστιανούς αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ο Ναός σώζεται μέχρι σήμερα.
* Η εκκλησία της Παναγίας
Μια άλλη Εκκλησία που σώζεται και που βρίσκεται σε περίβλεπτη θέση στο βορειοδυτικό τμήμα του χωριού, απέναντι – βορειοδυτικά. της μεγάλης Εκκλησίας είναι ο Ναός της Παναγίας.
Ο Ναός της Σίλλης έχει ακανόνιστο τρούλλο με κυλινδρικό τύμπανο που στηρίζεται πάνω σε 4 πεσσούς μεγάλων διαστάσεων, επιμήκους ορθογωνικής διατομής, όπως γράφει ο Γ. Δημητροκάλλης “οι σταυροειδείς εγγεγραμμένοι ναοί της Μ. Ασίας, που θυμίζουν τους επιμήκεις πεσσούς ή τους τοίχους των αρχαϊκών εγγεγραμμένων της βασιλικής Ελλάδος (Επισκοπή Κάστρου Σκύρου, Άγιος Μάμας Ποταμιάς Νάξου).
Η μεσαία αψίδα του Ιερού έχει εξαιρετικά μεγάλο βάθος και καταλαμβάνει όλο το πλάτος της ανατολικής κεραίας, στοιχείο αναμφισβήτητης αρχαϊκότητας (Γ. Δημητροκάλλη: οι σταυροειδείς Ναοί της Μ. Ασίας, 1978, σελ. 55-66).
Υπηρχε η πληροφορια ότι η Αγία Ελένη αφιέρωσε στο Ναό αυτό, που πιθανώς παλαιότερα να ήταν Βασιλική, δύο χρυσοποίκιλτες κεντημένες για την ωραία πύλη κουρτίνες, οι οποίες σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη.
— Μονή Αγίου Χαριτωνος
Τον 9ο αι. ιδρύθηκε η ορθόδοξη Μονή Αγίου Χαρίτωνος στη Σύλλη κοντά στο Ικόνιο.
Είναι λαξευμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους βράχους μίας χαράδρας του όρους του Αγίου Φιλίππου (σήμερα Τεκελί-Ντάγ).
Στην Τουρκική γλώσσα το μοναστήρι ονομάζεται πλέον Akmanastir και μεταφράζεται ως «Λευκό μοναστήρι».
Το μοναστήρι, γνωστό και ως Άγιος Χαρίτων ή Deyr-i Eflatun (Μονή Εφλατούν), απέχει 4χλμ. από το Ικόνιο.
Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Τάκκελι στα δυτικά. Το μοναστήρι αποτελείται από δύο λαξευμένες στους βράχους εκκλησίες, ιερή πηγή, κελιά μοναχών, διάφορους χώρους και εξέδρα.
Το μοναστήρι, που θεωρείται ότι ιδρύθηκε από τον Άγιο Χαρίτωνα τον 4ο αιώνα, επισκευάστηκε το 1067 και το 1289, όπως γίνεται αντιληπτό από δύο επιγραφές
. Οι επισκευές αυτές δείχνουν ότι το μοναστήρι αναπτύχθηκε με την πάροδο του χρόνου.
Το μοναστήρι που μελέτησαν οι Κύριλλος, W. M. Ramsay, G. Bell, F. W. Hasluck και S. Eyice, υπήρχε μια μεγάλη εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία του Σπηλαίου, έξι ή επτά παρεκκλήσια, κελιά μοναχών και ένα ιερό που ανακάλυψε ως εκ θαύματος ο Αγ. Χαρίτων κάτω από το επίπεδο του εδάφους λέγεται ότι υπάρχει πηγάδι.
Είναι γνωστό ότι το μοναστήρι, που ήταν ερειπωμένο στις αρχές του 20ου αιώνα, επισκέπτονται κάθε χρόνο ορθόδοξοι χριστιανοί στη γιορτή του Αγίου Χαρίτωνα, στις 28 Σεπτεμβρίου.
Το μοναστήρι είναι επίσης σημαντικό για τους Μουσουλμάνους.
. Η θαυματουργή διάσωση του γιου του Μεβλάνα από ένα άτομο που πιστεύεται ότι ήταν ο Άγιος Χαρίτων οδήγησε στην κατασκευή ενός ορθογώνιου τζαμιού στο μοναστήρι και στην επίσκεψη αυτού του τόπου κάθε χρόνο από τον Τσελεμπί Εφέντι, τον επικεφαλής των Μεβλεβή δερβίσηδων.
Ο κεντρικός ναός της μονής έχει τετραστηριχθείσα, κλειστή κάτοψη ελληνικού σταυρού.
Ο ναός, στον οποίο μπαίνει από πόρτα στη νότια πρόσοψη, έχει τρεις ημικυκλικές αψίδες.
Η εκκλησία, η οποία έχει καμαροσκέπαστο κάλυμμα, φωτίζεται από δύο παράθυρα στη νότια πρόσοψη.
Οι τοιχογραφίες του ναού, δεν έχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας.
Η άλλη εκκλησία της Λευκής Μονής έχει μονόκλιτο.
Στους τοίχους του ναού, του οποίου το τέμπλο είναι άθικτο διακρίνεται η διακόσμηση από κόκκινη ώχρα.
Από τα ίχνη τάφων στο έδαφος, μας έρχεται στο μυαλό ότι μπορεί να πρόκειται για μια ταφική εκκλησία. Στο μοναστήρι υπάρχουν ορθογώνιοι σχεδιασμένοι χώροι με κόγχες με μοτίβο στρειδιών στους τοίχους, ιερή πηγή από ακατέργαστη πέτρα και κελί μοναχού.
Σήμερα, δύο ενεπίγραφα θραύσματα που ανήκουν στο μοναστήρι βρίσκονται μέσα στην εκκλησία και οι δύο ενεπίγραφες επιτύμβιες στήλες βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ικονίου.
Οι επιτύμβιες στήλες που ανήκουν σε μέλη της οικογένειας των Κομνηνών δείχνουν ότι το μοναστήρι ήταν τόπος όπου βρίσκονταν οι τάφοι σημαντικών χριστιανών κατά την περίοδο των Σελτζούκων.
Η Μονή Αγίου Χαρίτων», «Deyr-i Eflâtun»), Μονή Ακ , ειναι ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα μοναστήρια στον κόσμο, βρίσκεται εδώ και λειτουργεί αδιάκοπα για περίπου 800 χρόνια.
Το μοναστήρι Ακ επισκέφτηκαν επίσης Μεβλεβήδες δερβίσηδες που κατοικούσαν στο Ικόνιο και χτίστηκε ένα μικρό τζάμι στον κήπο του.
— Αγιά Ελένη (Sille Ayaelena Kileses )
Λιγα έχουν απομείνει (μετά από ολική αναστήλωση το 1833) από τον ναό της Αγίας Ελένης , που υποτίθεται ότι ιδρύθηκε από την αυτοκράτειρα Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου
ΠΑΙΔΕΙΑ
Η παιδεία στην Σύλλη άρχισε να οργανώνεται από το 1871 .
Τα δύο σχολεία που είχαν, αρρένων και θηλέων, δέσποζαν με τον όγκο τους μέσα στον οικιστικό ιστό της Σύλλης και από εκεί πέρασαν και δίδαξαν τα ελληνόπουλα σπουδαίοι εκπαιδευτικοί που εμφύσησαν στις νεανικές ψυχές τους αισθήματα πατριωτισμού.
οπού υπήρχε
Στη Σύλλη υπήρχαν δύο ιδρύματα, μια αστική σχολή και μια σχολή θηλέων. Στο Ικόνιο υπήρχαν επίσης δύο δυτικές σχολές, καθολικών και διαμαρτυρομένων, όπου φοιτούσαν –στην πρώτη ιδίως– και Ελληνόπαιδα απο την Συλλη.
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Πριν από την ανταλλαγή οι 2.500-3.000 Έλληνες
κάτοικοι της Σίλλης ασχολιόταν με το εμπόριο, την γεωργία και την ταπητουργία.
Περίφημα ήταν τα χαλιά της Σίλλης τα οποία στέλνανε στην Αμερική μέσω των εμπορικών αντιπροσωπειών της Κωνσταντινούπολης.
Πολλοί επίσης ησχολήθηκαν με τους σιδηροδρόμους ως κρατικοί υπάλληλοι.
Ο Αγιαννίδης έφτασε σε υψηλά διοικητικά αξιώματα (Υπ/ντής των Γαλλικών Σιδηροδρόμων γραμμής Κων/νούπολης – Αδριανούπολης).
*Ταπητουργία
Ένα είδος χαλιού υφασμένο στην περιοχή Σίλλης e που τραβάει την προσοχή με τα ιδιαίτερα μοτίβα, τις συνθέσεις και τις βαφές ρίζας που χρησιμοποιούνται. Το φυσικό χρώμα που λαμβάνεται από το φυτό Ιπποφαές (Rhamnus petiolaris) που χρησιμοποιείται στη βαφή είναι το πιο χαρακτηριστικό χαρακτηριστικό του.
Τα χαλιά ομφαλό Sille Bes θεωρούνται τα πιο πολύτιμα χαλιά.
Επιπλέον, το κάλυμμα σέλας αλόγου χαλί είναι ειδικό μόνο για τη Sille. Από τους εκατοντάδες αργαλειούς χαλιών στη δεκαετία του 1900, μόνο λίγοι έχουν απομείνει σήμερα. .
Κάποιοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει μεγάλες επιχειρήσεις για παράδειγμα η οικογένεια Βαγιανού είχε 60 έως 100 αργαλειούς (Ντεζιάκια).
*Λατομεία πετράς για υψικαμίνους και φούρνους
Πολλοί κάτοικοι της Σιληνός εργαζόταν στα λατομεία πέτρας
Είναι ένας τύπος πέτρας με ηφαιστειογενή και ανδεσιτικά χαρακτηριστικά που βρίσκεται στην περιοχή .
Δεδομένου ότι είναι ανθεκτικό στη θέρμανση έως και 2000 βαθμούς Κελσίου , χρησιμοποιείται σε εργοστάσια τούβλων και κεραμιδιών και στην κατασκευή κλιβάνων ασβεστοκάμινων.
Προτιμάται και ως οικοδομική πέτρα.
Την ζήτηση αυτής της πέτρας ενίσχυε η κατασκευή μεγάλων πέτρινων σπιτιών την εποχή των Ελλήνων.
Εξ αιτίας της μεγάλης οικονομικής. ευημερίας και ακμής της Σίλλης πολλοί κάτοικοι της κωμόπολης ξόδευαν μεγάλα πλούτη για να κτίσουν μέσα στην χαράδρα ιδιωτικά κτίρια πολυδάπανα.
Χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε πολλά παλιά κτίρια στην περιοχή και τζαμιά στο Ικόνιο. Υπήρχαν 27 λατομεία σήμερα έχουν μείνει ενεργά, μόνο 3 παράγουν αυτή τη στιγμή λόγω των νέων κατασκευαστικών τάσεων.
ΔΙΩΞΗΣ
Στις ανταλλαγές πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1923), η Τουρκία και η Ελλάδα αποφάσισαν να ανταλλάξουν πληθυσμό με βάση τη θρησκεία. Μετά το 1924, όλος ο ελληνικός πληθυσμός είχε εγκαταλείψει το χωριό.
Κατά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, ο χριστιανικός πληθυσμός εδώ στάλθηκε στην Ελλάδα,
Η πλειοψηφία αυτού του πληθυσμού εγκαταστάθηκε στο χωριό Νέα Σίλατα στη Χαλκιδική.
Επί του παρόντος,
ΣΗΜΕΡΑ
Η Σύλλη (τουρκικά: Sille) είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην πόλη Ικόνιο της Τουρκίας.
Σήμερα, η Σιλέ βρίσκεται εντός των ορίων της συνοικίας Selçuklu ως δύο γειτονιές που ονομάζονται Subaşı και γειτονιά Ak.
Στην ανταλλαγή ο Μουσουλμανικός πληθυσμός μεταφέρθηκε στη Σίλλη από τις περιοχές Κοζάνης και Φλώρινας.
