Η απονομή του χρυσού μεταλλίου στον παγκόσμιο πρωταθλητή Μίλτο Τεντόγλου, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής 25 Αυγούστου.
O Μίλτος Τεντόγλου κατέκτησε και το μοναδικό μετάλλιο που του έλειπε από την «συλλογή» του, καθώς όπως και στο Τόκιο, έτσι και σήμερα, έγραψε ιστορία, και είναι ο κάτοχος του τίτλου και στις 5 μεγάλες διοργανώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού, Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοιχτού, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού).
ieidiseis.gr
Ανώνυμος
- Edit
Ευτυχώς υπάρχει ο Ημίθεος Μίλτος και
σώζει την πληγωμένη τιμή της Κατακαμένης
Ελλάδας ,κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ανώνυμος
- Edit
Ο Μίλτος Τεντόγλου φοράει μια απλή φόρμα με τα χρώματα της χώρας του. Δεν έχει στα μαλλιά του μωβ τούφες, δεν φοράει παρδαλά παπούτσια ούτε είναι γεμάτος εκκεντρικά τατού.
Ο Μίλτος Τεντόγλου δεν κυκλοφορεί με ένα κινητό και δεν κάνει duck face υποδυόμενος το σύγχρονο πλαστικό «παπί», αυτοθαυμαζόμενος στο Instagram, ούτε κυκλοφορεί στη Μύκονο, στην Πάρο και στη Σαντορίνη περιφέροντας την ματαιότητα, απαθανατίζοντας ευτυχία που δεν υπάρχει.
Ο Μίλτος Τεντόγλου ξέρει ότι για να ανέβει στο βάθρο χρειάζεται δουλειά και για να παραμείνει εκεί χρειάζεται ψυχή. Ξέρει ότι θα πέσουν πάνω του τα φώτα, για ένα επίτευγμα και όχι για μια ενίσχυση σιλικόνης, για τη σωστή αποτρίχωση στο κατάλληλο σημείο ή για τον δημόσια κατάθεση αυτοθαυμασμού του που μετατρέπεται με θαυμαστή ευκολία σε θαυμασμό του πλήθους στο όνομα μιας νέας μορφής κατασκευής «προτύπων» στον αχανή διαδικτυακό τόπο.
Δεν τον πήρε κανείς από το χέρι, δεν τον «κατασκεύασε» καμία βιομηχανία παραγωγής ειδώλων, δεν πέρασε από κανένα βουλευτικό ή υπουργικό γραφείο έρποντας για προσοχή και στήριξη ή ενισχύοντας την ματαιοδοξία κανενός πολιτικάντη «να΄μαι εδώ, με τον κολλητό μου, χρυσό πρωταθλητή».
Ο Τεντόγλου από τα Γρεβενά είναι ο Μίλτος του εαυτού του. ‘Ελκει τα φώτα πάνω του επειδή τα αγνοεί και αγαπιέται επειδή καταφέρνει σε έναν κόσμο προκάτ ο οποίος μέρα με τη μέρα χάνει τα χαμόγελα και τα δάκρυά του, να χαρίζει συγκίνηση. Πραγματική, ατόφια συγκίνηση, από αυτή που κάποτε αρκούσε για να κινήσει τον κόσμο.
Είναι σαν άλλος “τόπος” αυτό το παιδί που την ώρα του θριάμβου κάνει νόημα στην κερκίδα να κατεβάσει τους τόνους, που καταθέτει την αλήθεια του «το τελευταίο άλμα ήταν για 8,70μ αλλά άφησα τα πόδια μου στην άμμο. Γι’ αυτό θύμωσα. Είναι ένα λάθος που θα το θυμάμαι για πάντα», που κάνει τα “θαύματα” με την καρδιά του.
Ιστολόγιο Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ