Πιο συγκεκριμένα, ήδη από τη δεκαετία του ’90 αποτυπώνεται η πρώτη μετάβαση από περιφερειακά προς διεθνή εργαλεία για την αντιμετώπιση της διαφθοράς, με στόχο την ομογενοποίηση του κανονιστικού πλαισίου και των επιμέρους ρυθμιστικών πολιτικών και την εισαγωγή ευθυγραμμισμένων νομικών και θεσμικών ρυθμίσεων, ώστε να επιτυγχάνεται η διεθνής συνεργασία και ο συντονισμός για την πρόληψη και καταστολή της. Σε αυτή την προσπάθεια πρωτοστατούν ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), το Συμβούλιο της Ευρώπης (Council of Europe), ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) και η Διεθνής Διαφάνεια (Transparency International). Οι οργανισμοί αυτοί ηγούνται της διεθνούς κινητοποίησης για την ανάπτυξη δομών πρόληψης και καταστολής του φαινομένου, ενώ στο πλαίσιό τους υπογράφηκαν και κυρώθηκαν από τη χώρα μας διεθνή δεσμευτικά κείμενα, τα οποία αποτελούν εσωτερικό δίκαιο και μάλιστα αυξημένης τυπικής ισχύος (άρ. 28 Σ). Αξίζουν αναφοράς: α) Η σύμβαση του ΟΟΣΑ για την καταπολέμηση της δωροδοκίας αλλοδαπών δημόσιων λειτουργών, η οποία υπεγράφη στις 21.11.1997 και κυρώθηκε από τη χώρα μας με το νόμο 2656/1998, β) οι συμβάσεις ποινικού και αστικού δικαίου για τη διαφθορά του Συμβουλίου της Ευρώπης, που υπεγράφησαν στις 27.01.1999 και στις 04.11.1999 και κυρώθηκαν με τους νόμους 3560/2007 και 2957/2001, αντίστοιχα, και γ) η σύμβαση του ΟΗΕ ενάντια στη διαφθορά (UNCAC), η οποία υπεγράφη στις 9.12.2003 και κυρώθηκε από τη χώρα μας με το νόμο 3666/2008.
Περισσότερα στο παρακάτω link:
