Ανθρώπινες σχέσεις – Άρθρο του Αλέξανδρου Γεωργιάδη

Η ζωή μας πριν 40-50 χρονιά δεν μπορεί να συγκριθεί με την ζωή μας σήμερα.Υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία ή προσπάθεια για ουσιαστική δημιουργία σχέσεων με τους συνανθρώπους μας.Δεν υπήρχαν τα σημερινά λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αποξενώνουν τα μέλη της κοινωνίας και τα φτάνουν σε σημείο απομόνωσης και καταθλιψης.

Ο «στραβός» δρόμος της ζωής ξεκινάει από τα νεανικά χρόνια του ανθρώπου.

Τα ζωντανά παραδοσιακά παιχνίδια με τα άλλα γειτονοπούλα, τα πανηγύρια οικογενειακά ή τοπικά, τα πάρτη με τους δίσκους μεγάλους ή μικρούς,τα παραδοσιακά γευστικά εδέσματα, οι φούρνοι της γειτονιάς με παραδοσιακό ψωμί και παραδοσιακά αρτοσκευάσματα κλπ δημιουργούσαν πραγματικές παρέες και μία απλή και ουσιαστική ζωή.

Ποίοι όμως είναι αυτοί που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σπρώχνουν συνεχώς, με διάφορους τρόπους να απορρίπτουμε τους συνανθρώπους μας και να συμμετέχουμε στην καταστροφική δημιουργία τυπικών και απρόσωπων σχέσεων με τους συνανθρώπους μας;

Και ναί είναι καταστροφικές αυτές οι, ας το πούμε σχέσεις γιατί είναι απρόσωπες και καταλήγουν στην αποξένωση μας που δημιουργεί την σημερινή μάστιγα των περισσοτέρων ανθρώπων, την αίσθηση της μοναξιάς, την κατάθλιψή, την βίαιη συμπεριφορά των νέων και γενικά την απόρριψη της ανθρώπινης φύσης μας με τις αυτοκαταστροφικές τάσεις πολλών συνανθρώπων μας ή την ανάπτυξη φθόνου για τον συνάνθρωπο μας.

Ποιος επέλεξε τον τρόπο ζωής που κάνει σήμερα και τον αποδέχθηκε ως κατάλληλο για να τον κάνει ο ίδιος; Θεωρώ κανείς δεν τον επέλεξε γιατί όλοι μας τον «ζούμε» γνωρίζοντας ότι μας βλάπτει.

Η ύπαρξη και η αποκλειστική χρήση τεχνικών μέσων επικοινωνίας μας, σε σημείο εξάρτησης μας από αυτά, προκαλεί την αίσθηση της μοναξιάς σε σημείο καταθλιψης και εάν προστεθεί και το στρες και το άγχος όλων των ανθρώπων μας οδηγεί στο να φτάνουμε σε σημείο να λέμε ή να το σκεφτόμαστε το «τζάμπα ήρθαμε στη ζωή και βερεσέ θα φύγουμε», που σημαίνει πλήρης απογοήτευση από τη ζωή.

τελικά ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή; Μήπως είμαστε απλά κομπάρσοι σε ένα έργο που οι σκηνοθέτες του που η μονή τους επιδίωξη είναι το όφελος τους και το όφελος των παράγωγων του έργου, επιλέγουν και καθορίζουν τον ρολό μας;

Οπότε συμπερασματικά μήπως όλοι εμείς οι κομπάρσοι του έργου τους πρέπει να συνεννοηθούμε και να ενωθούμε, πράγμα που θα μας απελευθερώσει στο να ορίζουμε εμείς τον ρολό μας στο τεράστιο και ιερό «έργο» της ζωής μας;

Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι θέλουμε και τι θα κάνουμε γιατί η συνεχόμενη καταπίεση και αποξένωση θα μας διαλύσει σαν ανθρώπους αλλά και ακόμη πιο μακριά αν το πάμε και εκεί αποβλέπουν σαν Έθνος…..

Αλέξανδρος Γεωργιάδης
Υποψήφιος Βουλευτής Ν.Κοζάνης
Ελλήνων Συνέλευσις