Δευτέρα βράδυ καλοκαιρινό, στην αυλή του Φιλοπρόοδου στην κερασιά από κάτω
Ο κόσμος προσέτρεξε να συναντηθεί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και το Μανώλη Ανδρουλιδάκη, δυο καλλιτέχνες παθιασμένους με τη μουσική, το τραγούδι και τη ζωή.
Και οι δυο τους έσπειραν χρυσές ακτίνες στο χώρο και αυτές απομαγνήτισαν τα βέλη του κακού, με πρώτο εκείνο του φόβου, που επικάθισε στις ψυχές μας και μας κρατάει μαγκωμένους.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου, μια χρυσαφένια νεράιδα που βγήκε μέσα από τους κάμπους με τα ώριμα στάχυα, λούζονταν λες με τη μουσική και μεταμορφώνονταν από το ένα τραγούδι στο άλλο σε γοργόνα, αμαζόνα, αερικό, δυναμική διαδηλώτρια, ξωτικό παιχνιδιάρικο και τσαχπίνικο, που προκαλεί το κοινό να βυθιστεί στην έκστασή της και το καλεί να πιούν μαζί από το ποτήρι της χαράς, της αγάπης, του έρωτα, της ανάγκης, της ξενιτειάς και να φωνάξουν μαζί για το δίκιο και την πίστη στον άνθρωπο.
Και επήλθε η ένωση του κοινού με τον καλλιτέχνη. Τα χέρια της Ρίτας Αντωνοπούλου έγιναν δυο μεγάλα φτερά, που μας έκλεισαν όλους σε μια μεγάλη αγκαλιά. Είναι αυτή η αγκαλιά, που θεραπεύει την ψυχή από το φόβο για: το σκοτάδι, τον πόνο, το άγνωστο, το θάνατο, το μίσος, την αδικία, τον άγνωστο διπλανό μας, την ανεργία, τη φτώχεια , το αβέβαιο μέλλον…
Πού το βρήκε αυτό το πιοτό που μας κέρασε και παρασυρθήκαμε μαζί της στην έκσταση, στο δρόμο του αγώνα, στη μελαγχολία της νοσταλγίας, στη δίψα για ζωή;
Το μυστικό μας το φανέρωσε εξ αρχής: το κακό νικιέται με το καλό. Από την πηγή της αγάπης για τον άνθρωπο και τη ζωή δρόσισε την καρδιά μας και με το φως της μουσικής φώτισε την ψυχή μας.
Την ευχαριστούμε που έτσι απλόχερα μας πρόσφερε τα δώρα του καλού, για να νικήσουμε το όποιο κακό βαραίνει τον καθένα μας.
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
