Λόγος της ημέρας
Καλημέρα και χρόνια μας πολλά. Χθες το βράδυ αφού προσευχήθηκα στον Θεό μας ώστε να με φωτίσει στέλνοντας το Άγιο Πνεύμα να γράψω αυτό το λόγο προσπαθούσα νε περιορίσω τον χείμαρρο όλων όσων υπήρχαν στο μυαλό μου και ήθελα να καταγράψω στο χαρτί.
Να ξεκινήσω με την Πεντηκοστή; Πόσο δυνατά συναισθήματα μας δημιουργεί το τυπικό της εκκλησίας; Χθες Ψυχοσάββατο ξέρω πως οι περισσότεροι από εμάς συναντηθήκαμε πνευματικά με τους δικούς μας ανθρώπους. Εκείνους που υπήρχαν και υπάρχουν στη ζωή μας. Μετά λοιπόν από αυτή την επαφή, μένουμε στάσιμοι, εμβρόντητοι και έρχεται σε λίγες ώρες έπειτα η Πεντηκοστή ώστε να γεννηθούμε ξανά. Αυτό είναι η Πεντηκοστή, είναι η γενέθλια μέρα της εκκλησίας. Έτσι λοιπόν τώρα, σήμερα γεννιόμαστε και πάλι και αύριο ενδυναμώνουμε για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας με την εορτή του αγίου Πνεύματος.
Θα μπορούσα ή ίσως θα έπρεπε να πω πολλά για αυτές τις γιορτές, να αναλύσω και να παρουσιάσω. Εγώ όμως δεν μπορώ παρά να μην μιλήσω σήμερα για το θαύμα της ζωής μου και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που δεχθήκατε σήμερα να βρίσκεστε εδώ μαζί μου και να γιορτάζουμε μαζί! Σήμερα λοιπόν είναι η γιορτή του οσίου Ονουφρίου. Δεν ξέρω αν τον γνωρίζετε, εγώ ομολογώ πως ενώ έχω γεννηθεί μέσα στην εκκλησία και τα κατηχητικά δεν είχα μελετήσει για να φωτιστώ ποτέ τον βίο του.
Και εδώ ξεκινά το θαύμα της ζωής μου. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το γνωρίζετε, αλλά και να είναι η πρώτη φορά που το ακούτε, έχω τη δύναμη μετά από όσα μου συνέβησαν να το ομολογήσω. Ας ξεκινήσω όμως για να μην σας κουράσω. Τα προηγούμενα χρόνια είχα μια περιπέτεια υγείας που ναι έχει όνομα και ονομάζεται καρκίνος. Μέσα σε όλες τις διαδικασίες που περνά ένας άνθρωπος με αυτή την αρρώστια είναι και η πλήρη απομόνωση για μεγάλα διαστήματα λόγω των ειδικών θεραπειών. Εκεί λοιπόν στην πλήρη και καθολική απομόνωση εγώ διάβαζα βιβλία, τα οποία ηχογραφούσα για τους τυφλούς μου μαθητές. Ο όγκος των βιβλίων που έχω ηχογραφήσει είναι δύσκολο να σας τον πω και να τον/με πιστέψετε. Έφτασε λοιπόν έξω από την πόρτα του δωματίου απομόνωσης ένα βιβλιαράκι με τίτλο: “ο βίος του οσίου Ονουφρίου”. Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος του βιβλίου διάβασα πως ο άγιος ζήτησε μια χάρη πριν φύγει, αλλά όχι για τον ίδιο για εμάς. Εκείνος που στη ζωή του δε ζήτησε ποτέ τίποτα για τον εαυτό του. Συγκλονίστηκα και αποφάσισα ότι κάθε χρόνο 12 Ιουνίου εγώ θα γιορτάζω τον άγιο. Οι μήνες πέρασαν και φθάνουμε λίγες μέρες ή και ώρες πριν τις 12/6/21, οπότε οι εξετάσεις αλλά και η γενικότερη κατάσταση ήταν τελείως δυσοίωνη και αποκαρδιωτική. Παραμονή της γιορτής του αγίου και ενώ ετοιμάζω τη γιορτή της επομένης με πολλά θέματα, δέχομαι ένα τηλέφωνο από τον μεγαλογιατρό του μεγάλου και γνωστού νοσοκομείου. Ακού τη φωνή του να μου λέει: Μην ξανάρθεις! Εγώ δεν καταλάβαινα, ρωτούσα, πώς γίνεται αφού δεν έχουν περάσει ούτε 12 ώρες από τότε που ήμουν εκεί και τα όσα εκ νέου βρέθηκαν. Απλά μου λέει μία λέξη : “Τελείωσες”. Στη γιορτή του την επόμενη μέρα η δοξολογία μας ήταν μεγάλη.
Σε λίγες μέρες ειδοποιούμαι από το υπουργείο παιδείας πως έχω καλεστεί να υπηρετήσω το σχολείο της ακριτικής Ερείκουσας. Και ήρθα και έμεινα και δεν έλειψα με τη βοήθεια του Θεού ούτε δευτερόλεπτο από το σχολείο και ζω εδώ και είμαι καλά. Κάθε μέρα που περνάει ξέρετε και πατώ στα δυο αυτά μου πόδια είναι ένα θαύμα.
Δεν ξέρω αν θεωρείτε την κίνησή μου αυτή να σας μιλήσω περίεργη, αλλά πιστέψτε με άνθρωπος που έχει νιώσει αυτή τη χάρη του Θεού και του αγίου Του δεν μπορεί, δεν γίνεται αλλιώς θέλω να το πει και να το φωνάξει.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, που γίνατε μέρος της γιορτής μου. Υπάρχει μία ευχή που έχω μάθει και λέω και με αυτή θα ήθελα να τελειώσω. “Υγείαν παράσχου μοι όσιε Ονούφριε ικετεύω σε και τα τέκνα προστάτευσον εκ παντοίων νόσων αξιάγαστε.
Θέλω να σας πω και για άλλους ανθρώπους όπως και παιδιά που και εκείνοι με τη βοήθεια αγιών όπως ο άγιος Νικάνωρας έγιαν αθαυματουργικά καλά τη στιγμήτ ης εκπνοής αλλά θα σας πω και για κάποιους που δε έκαναν αναστροφή στο κρίσιμο σημείο και έφυγαν όωπς ο φίλος μου ο Ανέστης και η φίλη Ελπίδα, τους οποίους και μνηνονεύω σήμερα αλλά και παρακαλώ αν έχουν παρρησία στο Θεό να μεριμνήσουν και για μένα που έμεινα πίσω.
Ευχαριστώ τόσο πολύ,
η δασκάλα σας Αποστολία Ρούση
Ανώνυμος
- Edit
ευωδία ΧΡΙΣΤΟΥ !