Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού «Όχι άλλες θάλασσες» που ερμηνεύει η σπουδαία Αλέκα Κανελλίδου για την παράσταση «Μετά τον Βυσσινόκηπο», του Βασίλη Μυριανθόπουλου, το τραγούδι, σε μουσική του Κωνσταντίνου Κωτούλα, επιστρέφει με ένα εξαιρετικό βιντεοκλίπ. Αφορμή στάθηκε η live streaming παράσταση που ξεκινάει στις 16 Απριλίου από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.
Δυο νέα παιδιά η Γεωργία Τρεβλοπούλου και ο Νίκος Καραμάρκος δίνουν ζωή στους στίχους του Βασίλη Μυριανθόπουλου και παράλληλα με την αισθαντική φωνή της Αλέκας Κανελλίδου μας οδηγούν στους δρόμους της αγάπης.
Η αγάπη γίνεται έμπνευση και μας ταξιδεύει στα μοναδικά τοπία της Κοζάνης. Η λίμνη Πολυφύτου, το Πλατανόδασος Ρυμνίου, το πάρκο του Αγίου Δημητρίου, η λίμνη Μαυροδενδρίου, η γέφυρα Ρυμνίου, η πλωτή εξέδρα του Σπάρτου, αλλά και η Αιανή, είναι μερικά από τα τοπία που αναδεικνύουν τις φυσικές ομορφιές της περιοχής.
Εντυπωσιακά τα δυο γκράφιτι του καλλιτέχνη ZUPA που δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ στο πάρκο του Αγίου Δημητρίου. Ένα πορτρέτο της Αλέκας Κανελλίδου και η SUPERHUG, μια αγκαλιά μέσα σε μια καρδιά, η οποία χρειάστηκε να σβηστεί και να ξαναδημιουργηθεί μέσα σε λίγη ώρα για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ.
#AlekaKanellidou #ΌχιΆλλεςΘάλασσες #kostaskotoulas #ΑλέκαΚανελλίδου
Music Credits
Μουσική : Κωνσταντίνος Κωτούλας
Στίχοι : Βασίλης Μυριανθόπουλος
Ερμηνεία : Αλέκα Κανελλίδου
Πιάνο/ενορχήστρωση/programming: Κωνσταντίνος Κωτούλας
Ηχογράφηση : BK studios
Μίξη/Mastering : Μπάμπης Μπίρης
Κυκλοφορεί σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα
Στίχοι / Lyrics
Όχι Άλλες Θάλασσες
Το δρόμο του ήλιου πάνω στη θάλασσα,
ακολουθούσα τ’ απογεύματα ως το σπίτι.
Τα βήματα μου τώρα είναι ασήκωτα,
ν’ αναρωτιέμαι η ζωή σε ποιόν ανήκει.
Το φως του φεγγαριού στη θάλασσα,
απ’ το παράθυρο μας έβλεπα το βράδια.
Κι οι δρόμοι αυτοί με πήρανε μακρυά σου
και τα φιλιά σου γίνανε τώρα δωμάτια άδεια
Όχι άλλες θάλασσες,
πώς ν’ ανθίσει ένα δέντρο μέσα σε βάρκα.
Μόνο τα δυο μάτια σου
θα μου λείψουνε κι εκείνα τα πήλινα κάστρα,
μετά τον βυσσινόκηπο που άφησα για πάντα.
Μετά τον βυσσινόκηπο που χάθηκε για πάντα.
Ο ίσκιος σου απ’ τον ήλιο πάντα μ’ έκρυβε
κι ένα σεντόνι κάτω απ’ το φεγγάρι.
Μα τώρα είν’ ο ήλιος ανελέητος
και τα φεγγάρια άλλους δρόμους έχουν πάρει.
Την νύχτα που σε γνώρισα να έσβηνα
και να μπορούσα απ’ την αρχή να τηνε ζήσω,
ν’ ανάψω με τσιγάρο το τσιγάρο σου
και να νομίζω ότι είμαι πάντα εκεί μαζί σου.
Όχι άλλες θάλασσες,
πώς ν’ ανθίσει ένα δέντρο μέσα σε βάρκα.
Μόνο τα δυο μάτια σου
θα μου λείψουν κι εκείνα τα πήλινα κάστρα,
μετά τον βυσσινόκηπο που άφησα για πάντα.
Μετά τον βυσσινόκηπο που χάθηκε για πάντα.