Γράφει ο Βασίλης Μαρκόπουλος:
Κάποτε όποιος περνούσε από οποιοδήποτε κατάστημα Τράπεζας , έμπαινε ελεύθερα και έφευγε με όποιο δάνειο προτιμούσε. Οι Τράπεζες στο όνομα του ανταγωνισμού και της εξασφάλισης κερδών από προμήθειες και τόκους είχαν ‘’ αφηνιάσει ‘’ και προκαλούσαν το κοινό αίσθημα με τις δημοσιεύσεις τους για την επίτευξη υψηλών στόχων και κερδών.
Σήμερα οι πόρτες τους είναι ερμητικά κλειστές. Χορηγούν δάνεια σε όσους δεν τα έχουν ανάγκη , στους άλλους τους ανώνυμους μικρομεσαίους που ‘’ διψούν ‘’ για ρευστότητα θυμούνται τα αυστηρά τραπεζικά κριτήρια. Ακόμα και στις περιπτώσεις εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου απαιτούν ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα.
Το Ελληνικό Δημόσιο που συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο των Τραπεζών μέσω του ΤΧΣ δεν είναι σε θέση να επιβάλλει τη θέληση και την πολιτική του , μια πολιτική στήριξης και ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ενώ στα λόγια τους αποκαλεί ‘’ ραχοκοκαλιά ‘’ της οικονομίας , στην πράξη είναι απλός θεατής σε ένα έργο με πρωταγωνιστές τους Τραπεζίτες , που στους δύσκολους καιρούς για την σωτηρία τους από την πτώχευση ‘’ έβαλαν πλάτη ‘’ οι απλοί φορολογούμενοι , μεταξύ αυτών και οι μικρομεσαίοι στις περίφημες ανακεφαλαιοποιήσεις.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι μικρομεσαίοι αποτελούν το μέρος του εκλογικού σώματος που αναδεικνύει κάθε φορά Κυβερνήσεις , είναι η κινούμενη άμμος , που αγανακτισμένη από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές του κόμματος που κυβερνά , προσφεύγει στο επερχόμενο κόμμα εξουσίας πιστεύοντας στις υποσχέσεις του , αγνοώντας τις προτάσεις των μικρότερων κομμάτων με τη δικαιολογία της χαμένης ψήφου.
Τα παχιά λόγια , οι φανφάρες , τα συμβόλαια τιμής , τα άριστα προγράμματα είναι αυτά που εντυπωσιάζουν και συμπληρώνουν το πάζλ της ‘’ πολιτικής απάτης ‘’ που κατά το πολιτικό μας πολιτισμό θα την αποκαλούσα πολιτική ασυνέπεια.
Κυβέρνηση που δε μπορεί να τιθασεύει τις Τράπεζες και να επιβάλει την οικονομική της πολιτική , μπορεί να ισχυρισθεί ότι ασκεί πραγματική εξουσία ; Όταν για κάθε οικονομική εξαγγελία πρέπει να συναινέσει ο Μηχανισμός Εποπτείας των Βρυξελλών ; Όταν υπο τα βλέμματά της οι Τράπεζες πωλούν τα δάνεια σε ντόπια και ξένα συμφέροντα σε εξευτελιστικές τιμές και αρνούνται να κάνουν το ίδιο στους δανειολήπτες ; ή φθάνουν στο σημείο να χρηματοδοτούν κι από πάνω τα συμφέροντα αυτά , με αποτέλεσμα να κερδίζουν με τα χρήματα των Τραπεζών και σε βάρος του ανώνυμου δανειολήπτη ; Ασκεί εξουσία όταν με τα παραπάνω κόλπα εν γνώσει της φτωχοποιεί την κοινωνία ;
Ασκεί πραγματική εξουσία όταν τη δυσκολία στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων τη μετατρέπει σε ευκολία αφαίρεσης δικαιωμάτων των εργαζομένων , εκμεταλλευόμενη την αδιαφορία , την κόπωση , την απάθεια και την απελπισία των πολιτών στο όνομα : τίποτα δε γίνεται , όλοι ίδιοι είναι.
Η αντοχή της κοινωνίας έχει τα όρια της. Το μέλλον της ανήκει και σε κάποια στιγμή θα βρεί το βηματισμό της.
Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα οφείλει να την προστατεύσει, να την ενθαρρύνει κι όχι να της βάζει τρικλοποδιές και να φρενάρει την πρόοδό της. Η εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα μετατρέψει σε τσουνάμι το ποσοστό ανεργίας, γιατί στους άνεργους εργαζόμενους θα προστεθούν κι οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι.
