Καθημερινά στα τοπικά μέσα ενημέρωσης βλέπουμε εικόνες από διάφορες γενικές ή θεματικές εκδηλώσεις-συγκεντρώσεις-κινητοποιήσεις σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους που έχουν σχέση με τα “κοινά” του τόπου μας.
Κάποιοι-ες από εμάς που ζούμε και δρούμε εδώ σε αυτόν τον “τόπο” και σε αυτόν τον “χρόνο” διαπιστώνουμε και με την φυσική μας παρουσία και συμμετοχή την “απουσία” στις σχεδόν άδειες αίθουσες ή στις πολύ “αραιές” συγκεντρώσεις – κινητοποιήσεις σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους.
Τα περιοριστικά μέτρα και οι αποστάσεις για λόγους υγειονομικής ασφάλειας στην περίοδο της επιδημίας-πανδημίας που διανύουμε *δεν*!!! έφεραν κάτι *καινούριο*!!! σε σχέση με το θέμα αυτού του κειμένου.
Αυτό που παρατηρούμε τώρα ήταν ήδη εδώ τουλάχιστον από το 2012!!!(αν θεωρήσουμε,και βέβαια όχι αυθαίρετα,την αρχή της χρονικής περιόδου αυτής το 2009).
Πρόκειται για μια εκούσια “μαζική” απουσία-αποχή εκεί που το ατομικό γίνεται συλλογικό με χαρακτηριστικά αναβολής, αδράνειας, αποστασιοποίησης, απαισιοδοξίας, αδιαφορίας, ανάθεσης, απογοήτευσης, μηδενισμού…
Το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό και τα διαπλεκόμενα συστημικά μέσα έκαναν,κάνουν και θα κάνουν τη “βρώμικη” δουλειά τους,ο ρυθμός και ο βαθμός πολιτικοποίησης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ολοφάνερα φθίνει,η ταξική συνειδητοποίηση (ως διαδικασία) συνεπώς και η ταξική συνείδηση φαίνεται να έχει ήδη διαγραφεί από το λογισμικό σκέψης,η κριτική συνειδητοποίηση-σκέψη θεάται ως απλό ευχολόγιο.
Ακόμη και ο όρος “λαός” προβάλλεται απλώς ως κοινωνιολογικός και όχι ως πολιτειολογικός και η “κοινωνία των πολιτών” ως άθροισμα ανθρώπων-πολιτών με ατομικές μόνο ευθύνες,όχι ως σύνολο πολιτικών υποκειμένων με αναφαίρετα δικαιώματα(από τα οποία πηγάζουν οι “υποχρεώσεις”-καθήκοντα) που αλληλεπιδρούν μέσα σε ανεξάρτητες κρατικές οντότητες καθώς και σε εξαρτημένες (παράδειγμα περίπτωσης:”αποικία χρέους”-Ελλάδα που από την “εκτελεστική ολιγαρχία” διολισθαίνει στον “αποικιακό δεσποτισμό”).
Τα περιοριστικά μέτρα,λοιπόν,και οι αποστάσεις για λόγους υγειονομικής ασφάλειας στην περίοδο της επιδημίας-πανδημίας που διανύουμε δεν έφεραν κάτι καινούριο(**χωρίς θαυμαστικά “έκπληξης” αυτή τη φορά**) σχετικά με το θέμα μας για τον απλούστατο λόγο ότι συνέβαινε ήδη από πριν.
Όλα αυτά που αναφέρονται στην 5η παράγραφο του κειμένου υποχωρούν μπροστά στη παγκόσμια συγκυρία και αχνοφαίνονται. Η εκούσια “απουσία-αποχή” μετατρέπεται σε ακούσια βασισμένη σε ένα μεγάλο Άλλοθι, προσφερόμενο μάλιστα από τα “πάνω” ως η καλύτερη κρυψώνα για τώρα, προς το παρόν.
Όμως ο κύκλος αυτής της πανδημίας θα κλείσει σε βάθος τουλάχιστον 2ετίας-3ετίας με απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, με απώλειες σε πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό επίπεδο και συγχρόνως θα έχει συντελεσθεί ένα πραγματικό παγκόσμιο πείραμα με άμεσα αποτελέσματα σε πραγματικό χρόνο ή ακόμη θα εξαχθούν συμπεράσματα για το μέλλον.
Στον μικρόκοσμό μας,εδώ,στην Κοζάνη και την Δυτική Μακεδονία έχοντας και την ιδιαιτερότητα της μετάβασης στη λεγόμενη μεταλιγνιτική εποχή και το στοίχημα της,λεγόμενης και πάλι, δίκαιης; μετάβασης στη νέα μετα-λιγνίτη εποχή δεν θα έπρεπε ούτε πριν,ούτε τώρα να “απέχουμε” από την “ιστορία”.Ας περάσουμε από την λογική της Ανάθεσης στη λογική των συλλογικοτήτων με πολιτική βάση-συμφωνία που δεν θα “σέρνονται” πίσω από τις εξελίξεις απλώς αμυνόμενες ακυρώνοντας ή διεκδικώντας αλλά να προτείνουν,να διαμορφώνουν προτάσεις-μοντέλα ζωής των όλων ,των ίσων, των διαφορετικών. Ας σταματήσουμε να “παίζουμε κρυφτό” εκούσια ή ακούσια… και να θυμόμαστε πως το παρελθόν είναι ο φάρος και όχι το λιμάνι…το παρόν είναι μόνο μια στιγμή… και το μέλλον μας χρειάζεται…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΑΛΕΞΙΟΥ(ΔΑΣΚΑΛΟΣ Π.Ε)
