Θέατρο: μια λέξη, δυο λέξεις: θέα + τρο (κατάληξη που δηλώνει τόπο). Όσοι έκαναν το βήμα να μπούνε στο χώρο του, στα καμαρίνια , στη σκηνή, ξέρουν ότι ανέβηκαν ένα βήμα πάνω από τη φθορά της πραγματικότητας.
Από εκεί μπορούν να έχουν μια άλλη θέαση του κόσμου και του εαυτού τους. Κατά ένα μαγικό τρόπο ανοίγει το μέσα τους, μεγαλώνει το σώμα, αλαφρώνει και τότε αναβλύζει από μέσα τους και τρέχει ενέργεια, που τους ωθεί να ταξιδέψουν σ’ έναν άλλο κόσμο ανοιχτό μέσα από πολλούς δρόμους, εσωτερικούς και εξωτερικούς, μέσα κι έξω από τον εαυτό τους.
Μετά ακολουθεί ένα άλλο μαγικό: Οι δρόμοι κάθε φορά γίνονται περισσότεροι, μονοπάτια απάτητα και άλλοι μεγάλοι, χωρίς τέλος, που σε καλούν να περπατάς, να τρέχεις, να νιώθεις δυνατός, ανάλαφρος. Όλες οι αισθήσεις ανοίγουν, μεγαλώνουν, μεθούν, σκορπίζονται σε όποιον έρθει κοντά τους και τότε κανείς δεν νιώθει μόνος, μικρός και αδύναμος.
Έτσι ικανοποιείται κατά κάποιο τρόπο εκείνο το: «άνω θρώσκω» της λέξης άνθρωπος, αυτό το κάλεσμα του θείου προς τα άνω, όπου οι δρόμοι και τα ταξίδια είναι άπειρα και ατέρμονα, μέχρι ν’ αγγίξουμε την τελείωση .
Όποιος έχει κάνει ένα, δύο, τρία πολλά τέτοια ταξίδια, ξέρει ότι ήταν τυχερός, ότι έζησε και μια δεύτερη ζωή που σε βοηθάει ν’ αντέξεις τη πρώτη.
Γκουτζιαμάνη Γιάννα
