Ημέρα εγκλεισμού νούμερο… έχω ξεχάσει! Δεν θυμάμαι καν τι μέρα είναι! Έχω αποφασίσει πάντως ανεξάρτητα από τη baggy φόρμα και το μακό αθλητικό μπλουζάκι που φοράω, από την ατημέλητη κοτσίδα που έχω πιάσει τα μαλλιά μου και το κατά τα άλλα άβαφο πρόσωπό μου, να φορέσω το αγαπημένο μου κραγιόν, έτσι για να διασκεδάσω κάπως την πλήξη μου.
Την τελευταία φορά που το φόρεσα το είχα τοποθετήσει στο ντουλαπάκι της τουαλέτας του κάτω ορόφου για να έχω πιο άμεση πρόσβαση σ’ αυτό την επόμενη φορά που θα έβγαινα! Συνήθως το ψάχνω βιαστικά την ώρα που φεύγω ενώ κρατάω ήδη τα κλειδιά στο χέρι.
Βρήκα κι εγώ την ώρα να προνοήσω!
Το ντουλαπάκι αυτό βρίσκεται πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας το καπάκι της οποίας εκείνη τη στιγμή έτυχε να είναι ανοιχτό! Έτσι, όταν πήγα να το πάρω, γλίστρησε από το χέρι μου, αναπήδησε θεαματικά χτυπώντας πάνω στο καζανάκι και «πλατς» βυθίστηκε σε αχαρτογράφητα νερά για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό…
Αντίο αγαπημένο μου κραγιόν! Αντίο υπομονή! Και κυρίως αντίο στην αβανγκάρντ εμφάνιση σπιτιού με look εγκλεισμού· ατημέλητο φορώντας μόνο την αγαπημένη brave red απόχρωση στα χείλη…
Ελένη Δεληβοριά
Ανώνυμος
- Edit
Τα σχολια περιττεύουν θαρρώ…