Στο Πολυτεχνείο, Νοέμβριος 1973, στον αντιδικτατορικό, αντιφασιστικό αγώνα των φοιτητών του 1973 εναντίον της απριλιανής χούντας, που από την 21η Απριλίου ‘67 κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και προσπάθησε να αναμείξει και να συγκεράσει τα ασύνδετα, ανόμοια και αντίθετα: τυραννία και ελευθερία, φασισμό και χριστιανισμό, κλίνω ευλαβικά το γόνυ μου.
Όσοι τότε κατήγγειλαν (δεν ήταν εύκολο) τον τραγέλαφο διώχτηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν. Ο Ανδρέας Κάλβος το έχει πει με αναντίρρητο τρόπο: ‘’Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’’.
Στις επετείους που ακολούθησαν υπήρξε καθίζηση και κηδεμονευμένη εκτροπή, που δεν είχε καμία σχέση με τον πρώτο, αγνό, αυθόρμητο και ακηδεμόνευτο αγώνα των φοιτητών της 17ης Νοεμβρίου 1973. Τα επόμενα ως τα σήμερα Πολυτεχνεία δεν είναι η φυσική συνέχεια του πρώτου και ανεπανάληπτου Πολυτεχνείου 1973.
Η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου 1973 για ‘’Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’’ και για ολοκληρωμένη δημοκρατία θα αποτελεί πάντα την πυξίδα για τις επόμενες γενιές στο δημιουργικό προβληματισμό και στις στοχεύσεις τους τις κοινωνικές, τις καλές και τις άδολες, και τις χωρίς εξαίρεση, για όλους.
Η δυναμική της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973 πάει παντού. Μας κατακλύζει το άρωμα του Ελύτη για τη Μακεδονία: ‘’Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας’’, και η δήλωση του ακατάβλητου Μίκη Θεοδωράκη για την εκχώρηση του ιερού και ανεκχώρητου ονόματος ‘’Μακεδονία’’ στα Σκόπια από τους πρώτους του πολιτικού μας βίου, που τη χαρακτήρισε ‘’πράξη ιστορικής ήττας και εθνικής μειοδοσίας, … η μεγάλη Ντροπή που θα μας στιγματίζει για πάντα’’.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
