Ο Αύγουστος ήρθε κι η βαλίτσα σχεδόν μόνη της ξεγλίστρησε από το πατάρι για να συνωμοτήσει μαζί μου!
Ώρες τώρα συνομιλώ με τη βαλίτσα μου και δεν έχω καταλάβει ποιος από τους δύο προσπαθεί να ξεσηκώσει τον άλλον και ποιος σκαρφίζεται δικαιολογίες ώστε το ταξίδι να πάρει αναβολή…
Η βαλίτσα εξάλλου αποτελεί ένα όμορφο διακοσμητικό αντικείμενο μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Είναι ένας πομπός αναμνήσεων. Γεμίζει το δωμάτιο με εικόνες που δεν χωρούν μέσα σε κορνίζες. Στέκεται στοργικά πλάι στο κρεβάτι μου και με νανουρίζει καθώς μου αφηγείται ιστορίες για ταξίδια μακρινά και θάλασσες που τόσο αγαπώ!
Όμως πάνω που πάει να με πάρει γλυκά ο ύπνος, η βαλίτσα έχει τον τρόπο να με ξυπνά. Μου φάνηκε λοιπόν, πως άκουσα τη βαλίτσα μου να ξεροβήχει! Κι έπειτα με κοίταξε επικριτικά σαν να μου έλεγε:
«Τι; Τώρα θα κοιμηθείς; Σου αρκούν οι αναμνήσεις από τα ταξίδια του παρελθόντος και η ησυχία της κρεβατοκάμαράς σου; Ο πομπός των αναμνήσεων μετατράπηκε σε κήρυκα που με ιδιαίτερο ζήλο διαδίδει μηνύματα που με ωθούν να αδράξω τη μέρα και να μην αναβάλω για αύριο ό,τι μπορώ να κάνω σήμερα.
“Carpe Diem” αποφάνθηκε λοιπόν η βαλίτσα, ωσάν Λατίνος ποιητής!
Το μήνυμα ελήφθη όμως… Τώρα; Tι της απαντάς της βαλίτσας τώρα;
Ελένη Δεληβοριά
