Έχεις σβήσει κεράκι τούρτας (σε σχήμα ερωτηματικού πλέον), μαζί με τις ίδιες φίλες που κάποτε φυσούσατε μαζί κεράκια που δεν ξεπερνούσαν σε αριθμό τα δάχτυλα της μιας παλάμης; Είναι από τις εμπειρίες που γεμίζουν την ψυχή σου συναισθήματα και φέρνουν στο μυαλό σου αναμνήσεις από το (πολύ έως και πάρα πολύ) μακρινό παρελθόν!
Είναι κάτι φιλίες που κρατάνε από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Από τότε που δυσκολευόσουν να αφήσεις το χέρι της μαμάς σου που σφιχτά κρατούσες και έμενες σε μια αίθουσα να κοιτάς κάποια ζευγάρια μάτια που πάνω κάτω έμοιαζαν με τα δικά σου. Είχαν αγωνία, ανυπομονησία, λαχτάρα και πολλά άλλα συναισθήματα, μα πάνω από όλα είχαν αυθεντικότητα. Κάπου εκεί αυτές οι αυθεντικές ματιές συναντήθηκαν και βρήκαν παρηγοριά για να αποχωριστούν την αγκαλιά της μαμάς και να εξερευνήσουν μαζί νέους κόσμους. Εποχές που δεν έφτανες καλά-καλά να κρεμάσεις τη ζακέτα σου και που κάποιες φορές έβρεχες το βρακί σου γιατί δεν πρόφταινες από το πολύ παιχνίδι και είχες κάποιον να μοιραστείς μετά τη ντροπή σου! Εποχές που όποιος ήξερε να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών ήταν ήρωας και αν κούμπωνε και ζακέτα υπερήρωας!
Ναι! Νιώθω τυχερή κι ευλογημένη που έχω φίλες από εκείνη την εποχή της αθωότητας! Φίλες που συγκρίναμε τα σώματά μας και βλέπαμε η μία την άλλη να μεγαλώνουν λίγο λίγο και να γίνονται γυναίκες.
Στην αρχή γυναίκες μικρές κι ύστερα … γυναίκες μεγάλες! Όμως πάντα φίλες! Φίλες για πάντα !
