Το παραμύθι «αγώνας για την ευτυχία του λαού» – Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου:

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» ζητούσαν από τη Χούντα για το λαό οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, και όταν στα επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα πολλοί απ’ αυτούς κυβέρνησαν την Ελλάδα τι έκαναν ; Όχι μόνο ψωμί δεν έδωσαν, αλλά κατάντησαν χιλιάδες Έλληνες να φτάσουν στο σημείο να πεινάνε. Και δεν φροντίζουν να τους δώσουν αυτοί ένα πιάτο φαγητό, αλλά φροντίζει η Εκκλησία της Ελλάδας κι αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να πολεμάνε την Εκκλησία.

Όχι μόνο Παιδεία δεν έδωσαν, αλλά με τα ανόητα «εκπαιδευτικά» τους συστήματα πέτυχαν ούτε εκπαίδευση να μην παίρνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού. Δεν πειράζει όμως, είμαστε περήφανοι για το πανεπιστημιακό μας άσυλο γιατί ρημάζουν ελεύθερα στα πανεπιστήμια.

Όσο για την Ελευθερία, μας έδωσαν τόση πολλή που δεν έχουμε δικαίωμα να τραγουδήσουμε ούτε «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα …». Και η Χούντα δεν απαγόρευε κάποια τραγούδια ;

Μήπως και στον Εμφύλιο Πόλεμο 1946 -1949 τα συνθήματα που ακουγόντουσαν δεν ήταν «ελευθερία», «δημοκρατία», «λαοκρατία»», «ισότητα», «ψωμί για το λαό» «αγώνας για την ευτυχία του λαού» και ο λαός που σκότωσαν ήταν περισσότερος από τον λαό που σκοτώθηκε συνολικά στους 2 παγκόσμιους πολέμους και τη Γερμανική Κατοχή. Τα εγκλήματα που έκαναν για την «ευτυχία του λαού» μόνο ανθρωπόμορφα τέρατα θα μπορούσαν να τα κάνουν και όχι άνθρωποι.

Μήπως και οι κομμουνιστές που κυβέρνησαν για 70 χρόνια την πρώην Σοβιετική Ένωση για την «ευτυχία του λαού» δεν αγωνιζόντουσαν ; Και σκότωσαν πάνω από 100 εκατομμύρια λαού για να ευτυχήσει ο λαός. Μήπως και ο Χίτλερ δεν φώναζε ότι αγωνίζεται για την «ευτυχία του λαού» του ; Μήπως και τον Χριστό δεν τον σταύρωσαν οι Εβραίοι επειδή κινδύνευε η «ευτυχία του λαού» από τους Ρωμαίους ;

Φυσικά τα παραδείγματα αυτά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχουν τέλος, και το ερώτημα είναι που είναι το λάθος ;Την απάντηση την δίνει ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος που έζησε στη Ρωσία (1815-1894) στο βιβλίο «Ο δρόμος της Ζωής» σελίδα 78.

«Οι νεωτεριστές, οι τάχα προοδευτικοί, έχουν στο νου τους σύνολη την ανθρωπότητα, όλους τους ανθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Είναι όμως γεγονός, ότι «η ανθρωπότητα» ή «ο λαός» δεν υπάρχει ως πρόσωπο, ένα πρόσωπο για το οποίο θα μπορούσες κάτι να κάνεις τώρα ακριβώς. Η ανθρωπότητα συγκροτείται από ξεχωριστά πρόσωπα. Κάνοντας κάτι για ένα πρόσωπο, το κάνουμε μέσα στο σύνολο των ανθρώπων.

Αν ο καθένας μας έκανε ότι μπορούσε για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει μπροστά στα μάτια του, αντί να ρίχνει μάταια το βλέμμα του τόσο μακριά, στο απρόσωπο σύνολο των ανθρώπων, τότε όλοι μας θα κάναμε κάθε στιγμή ότι χρειάζεται γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη, κι έτσι θα εδραιώναμε την ευημερία σύνολου του ανθρώπινου γένους, που αποτελείται από πλούσιους και φτωχούς, από αδύνατους και ισχυρούς.

Όσοι οραματίζονται την ευημερία όλης της ανθρωπότητας συνολικά, αδιαφορούν γι’ αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους. Έτσι όμως δεν εκπληρώνουν το σκοπό της ζωής, γιατί ούτε τη δυνατότητα έχουν να επιτελέσουν ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως είναι η πανανθρώπινη ευημερία, ούτε πάλι αξιοποιούν τις ευκαιρίες, που τους δίνονται, για την επιτέλεση μικρών καλών έργων.

Το αποκορύφωμα του «προοδευτικού» παραληρήματος ήταν η διαγωγή που έδειχναν μερικές δραστήριες κοπέλες. Αυτές δούλευαν με ενθουσιασμό και ζήλο σε βιβλιοδετεία, δένοντας βιβλία «προοδευτικού» περιεχομένου, συχνά όμως άφηναν τις μανάδες τους χωρίς ένα κομμάτι ψωμί. Και όμως πίστευαν ότι «τραβούσαν μπροστά» και θεμελίωναν την ευτυχία της ανθρωπότητας».

Καταλάβατε λοιπόν από τα λόγια του αγίου Θεοφάνους γιατί είναι παραμύθι το σύνθημα «αγώνας για την ευτυχία του λαού», «στοργή στο λαό» και τα παρόμοια ; Γι’ αυτό και ο Χριστός δεν είπε «να αγαπήσεις το λαό σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου», αλλά είπε «να αγαπήσεις το συνάνθρωπό σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου»(Ματθ.ιθ΄19).