Της Βιολέττας Μπούσιου:
Και είπε ο Θεός «αγάπα τον εχθρό σου!» Και τον υπάκουσα και αγάπησα τον εαυτό μου. Η φράση ανήκει στον Χαλίλ Γκιμπράν και τη δανείστηκα από το βιβλίο του « Ο Προφήτης», που εκδόθηκε το 1923 και τον έκανε γνωστό στη Δύση.
Τη βρήκα εξαιρετικά επίκαιρη, δεδομένων των νομοθετικών πρωτοβουλιών της οργανωμένης Πολιτείας σ’ όλα τα επίπεδα, προκειμένου να διασφαλισθεί στην ελληνική κοινωνία το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Λες και η διαφορετικότητα έχει ανάγκη από νομοθετική ρύθμιση για να υπάρχει, θαρρείς και οι «φυσιολογικοί» κατά τα λοιπά άνθρωποι τελούν σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό τους, σάμπως το καταφύγιο που αναζητούν οι έφηβοι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά οφείλεται ,αποκλειστικά, στη δυσαρμονία τους με το σώμα ή ο ρατσισμός που εκδηλώνεται προς τον συνάνθρωπο, από ανθρώπους που δεν έχουν αφομοιώσει τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, είναι συνέπεια της προσήλωσής τους στο χριστιανισμό και την εκκλησία.
Αυτή η αντίληψη της επίσημης Πολιτείας, που οριοθετεί τον προσανατολισμό της μαθητιώσας νεολαίας στα πλαίσια ενός διαλόγου χωρίς αδιαμφισβήτητες αξίες – ιδιαίτερα στο μάθημα των Θρησκευτικών- διευρύνοντας δήθεν το πεδίο των επιλογών της, στερεί από τα παιδιά μας τις ακλόνητες βεβαιότητες που χρειάζονται για να πορευθούν στη ζωή τους και να αντιμετωπίσουν με πίστη όλα εκείνα τα αδιέξοδα που συναντούν καθημερινά στην πορεία τους, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη της την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του έφηβου , που ό,τι και αν ακούσει, είναι εν δυνάμει έτοιμος να το αμφισβητήσει.
Έτσι, ενώ η διδασκαλία του χριστιανισμού μπορεί να μείνει στην ψυχή και την καρδιά του μαθητή, η πίστη του -σε οποιαδήποτε θρησκεία- δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να του επιβληθεί. Άλλωστε ο χριστιανισμός, είτε αυτός προσεγγίζεται φιλοσοφικά είτε ως αποκάλυψη, συμβάλλει αναμφίβολα στην συνοχή της ελληνικής κοινωνίας αφού καλλιεργεί την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ελπίδα και ακόμα – ακόμα την πίστη στο θαύμα… Γι’ αυτό σήμερα είναι χρήσιμο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να μην απαξιώνουμε ως οργανωμένη πολιτεία και ως κοινωνία, βιαστικά και αβασάνιστα, τις πατροπαράδοτες αξίες μας.
Και για να προκαλέσω την εγρήγορση της Πολιτείας επικαλούμαι πως, πάνω- κάτω, σ’ αυτά συνηγορεί και ο άνθρωπος από τον Λίβανο (έτσι είναι παγκόσμια γνωστός ο Χαλίλ Γκιμπράν) με τη φράση του: «Το έθνος να λυπάστε αν φοράει ρούχο που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι από τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει αλλά όχι από το πατητήρι του.»
Γιατί, σ’ αυτήν τη κατεύθυνση οφείλει – και επιβάλλεται- να εστιάσει η Πολιτεία!