Πριν την 17η Νοέμβρη κανείς δεν πίστευε ότι η δικτατορία θα έπεφτε. Μια μικρή ομάδα φοιτητών , αφού απέτυχε η προσπάθεια κατάληψης της Νομικής Σχολής στη Θεα/νίκη , επελεξε την πολυτεχνική σχολή. Από μικρή σπίθα ξεκίνησε , έγινε πυρκαγια κι έκαψε όσους είχαν στρογκυλοκαθίσει στο σβέρκο του Ελληνικού Λαού και δεν ήθελαν να φύγουν , επινοώντας διάφορα τερτίπια ( φιλελευθεροποίηση κ.λ.π ).
Ηταν μέρες του Νοέμβρη και ο Νοέμβρης σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Μέσα στο Πολυτεχνείο υπήρχε παρορμητικότητα και ενθουσιασμός.Αμεση η δημοκρατία και η συνέλευση ήταν διαρκής.Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να εκφράσει την άποψή του , να κάνει τις δικές του προτάσεις.Ηταν χαρακτηριστική η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα.Ηταν συγκινητική η ανταπόκριση πολιτών ( Ανδρών και γυναικών ) , που με κίνδυνο να συλληφθούν έφεραν σακούλες με τρόφιμα και μοιράζονταν σε όλους χωρίς εξαίρεση.Τα συνθήματα ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ , ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ , ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ , ήταν τα κυρίαρχα , μα το ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ με την δύναμη και την πίστη που προφέρονταν , πράγματι δημιουργούσε τη βεβαιότητα ότι θα πέσει ο Παπαδόπουλος και σε λίγες μέρες έπεσε.
Ο θλιβερός πρύτανης , ονόματι Σδράκας (καθηγητής της Θεολογίας παρακαλώ !), τάχα εγγυόταν την ασφαλή έξοδο των φοιτητών και ήταν στημένος μπροστά στην είσοδο της σχολής , οι κρανοφόροι παρατεταγμένοι σε δυό σειρές και δέκα μέτρα πιο πέρα οι ασφαλίτες έκαναν συλλήψεις ανενόχλητοι με τον πιο ωμό και βίαιο τρόπο. Οι ασφαλίτες και οι εκοφίτες ρουφιάνοι φοιτητές της χούντας περιφέρονταν σαν λύκοι γύρω από τους χώρους του κτιρίου και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να επιχειρήσει να βγεί εξω.Δεινοπαθούσε.
Αυτά πέρασαν , το Πολυτεχνείο πρέπει να ζεί στις καρδιές και στη θύμησή μας.Να εμπνέει ιδανικά , να δημιουργεί πίστη και ενθουσιασμό , να γεννά ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο , ένα αύριο από εμάς για μας. Να διδάσκει στους πολιτικούς μας τί εστί πραγματική δημοκρατία , να διδάσκει ότι ο λαός μας , οι απλοί πολίτες έχουν θέληση, πείρα και δύναμη , για να πάρουν το μέλλον της χώρας στα χέρια τους.
Οι φοιτητές είναι πολίτες ώριμοι , δεν είναι « τρομοκράτες » και αυτοί που πρωτοστατούν δεν είναι μειοψηφίες , όπως δεν ήταν μειοψηφία και αυτοί που πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του ’73 , οι αγώνες έχουν ανάγκη από μπροστάρηδες. Το πολιτικό προσωπικό που « κυβέρνησε » από το 1974 και μετα , μας έφερε στο σημείο να ξαναφωνάξουμε το σύνθημα ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , ψωμί για να χορτάσει ο πεινασμένος πολίτης , παιδεία για να μπορεί να σπουδάσει το κάθε παιδί , ελευθερία για να μπορούμε όχι μόνο εκφραζόμαστε , αλλα η έκφρασή μας να βρίσκει ανταπόκριση και να μην είναι « φωνή βοώντος εν τη ερήμω ».Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊ ΖΕΙ , μας το θυμίζει κάθε χρόνο η ώριμη νεολαία , που ξέρει τι θέλει : Μια κοινωνία δίκαιη , ανθρώπινη , αλληλέγγυα , δημιουργική , ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ.
