Στις φαρδιές -πολιτικού τύπου- εξαγγελίες περί Τουρισμού το “ΘΑ” πιάνει τόπο ακόμα! Και είναι να μην είσαι θύμα, γιατί αν είσαι τότε παρασσύρεσαι και κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου αντί για “αμάν”, “αχ-βαχ”, “όφου” ή έστω ένα “πφφφφ” ξεστομίζεις ατελείωτα “θα” και τα πιστεύεις κιόλας!
Θραύση κάνουν στις μέρες μας τα “θα” με γεύση κανέλλας και μούστου! Ειδικά στην πολιτική· έχουν μεγάλη επιτυχία και ύστερα κακολογούμε το πάααααρα πολύ παλιό Πασόκ γι’ αυτό, αντί να του αναγνωρίζουμε ΚΑΙ την συμβολή του στην χρήση του συγκεκριμένου μορίου! Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!
Στο δρόμο με τα “θα” βρέθηκε και ο Τουρισμός μια νύχτα και τον περπάτησε κιόλας. «Που πας χριστιανέ μου στα σκοτάδια, άναψε και κανένα φως, θα σκοτωθείς!» Δυστυχώς δεν τον προλάβαμε! Μετά την κηδεία για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ υπογράψαμε αποφάσεις, φτιάξαμε προγράμματα, συμμετείχαμε σε συνέδρια, πήραμε και λεφτά από την ΕΕ· αλλά τι να σου κάνουν και τα λεφτά αν χάσεις τον άνθρωπό σου!
Κλάψαμε με την ψυχή μας στα μνημόσυνα -παράπονο δεν έχω! Βγάζαμε και selfies με φόντο τις φωτογραφίες του εκλιπόντος. Η μία με φόντο την παραλία του Αρίνταγα, φίσκα στις γόπες και στα εμφιαλωμένα νερά είχε μεγάλη επιτυχία στο Instagram, αλλά εκείνη που με αποθέωσε πραγματικά ήταν αυτή με τα λάστιχα αυτοκινήτων στην όχθη της λίμνης!
Υπέροχα σκισμένα λάστιχα με λιγοστό χώμα και νερό στην θέση που εφάπτεται η σαμπρέλα· ορατά μόνο από γωνία 45 μοιρών, όλα μαζί τοποθετημένα με σαφή καλλιτεχνική μελέτη πάνω σε ασβεστολιθικό έδαφος για να υπάρχει χρωματικό contrast με το μαύρο των λάστιχων!
Λόγια μπορεί να μην έχω να το περιγράψω το πράγμα, αλλά είχα 1300 likes, 1000 χαμογελαστά ποντικάκια πάνω σε καφέ πατίνια που βγάζουν κάτι πράσσινα καυσαέρια, 800 αυτοκινητάκια με “βρούμ” στην εξάτμιση, 531 φοινικόπτερα και έναν μπέζ γουλιανό που βγήκε στην στεριά και έκλαιγε την μαύρη του την μοίρα!
«Κλαίς; Χλωμό σε βλέπω, τί έπαθες; Δεν σου αρέσει το έργο;»
«Χλώμιασα γιατί μας ταλαιπωρείτε!»
«Δηλαδή;»
«Μολύνετε το νερό και εμάς μαζί, δεν το βλέπεις!»
«Μα δεν είναι μόλυνση, είναι τέχνη!»
«Είναι τέχνη το μαύρο λάστιχο που με τον καιρό αποσυντίθεται στο νερό και βγάζει τα 1000 μύρια χημικά και σκορπάνε το θάνατο παντού;»
«Α! Όλα και όλα! Μη μου μιλάς για θάνατο, από κηδεία έρχομαι, ακόμα δεν τον κηδέψαμε τον άλλον, έλεος!»
«Κοίτα μη γίνει και η δική σου σε λίγο με όλα όσα κάνετε!»
«Βρε άϊντε μπες μέσα μη σε πιάσει κανένας ψαράς και γίνεις φωτογραφία στα blogs μετά! Άϊντε! Μαγκιές!»
Η ξαφνική διακοπή ρεύματος δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω την κουβέντα μου με το ψάρι, αλλά σάμπως και τι αποτέλεσμα θα είχε; Τί ξέρει το ψάρι να μου πεί; Παρ’ αυτά, είχε δεν είχε με τάραξε!
Έφτασα μέχρι την πλατεία Σερβίων οδηγώντας με νεύρα απ’ το παλιόψαρο! Κάθησα σ’ ένα σκαλοπάτι και κοιτώντας την Εθνομαρτύρων απο ψηλά μπήκα σ’ αλλη εποχή. Δική μου. Γεμάτη μνήμες.
www.kozanitravelguide.com / © Άρθρο του Κυριάκου Παπαδόπουλου για το kozaniLife.gr
