Ξεκινώντας να γράψω,αυτό το άρθρο,προσπαθώ να θυμηθώ,αυτά τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαστε με την περιήγηση στην περιοχή του Βοΐου,το τι έχουμε δει και θαυμάσει,και να το αποτυπώσω,σε αυτές τις λίγες γραμμές,και έτσι να εξηγήσω το τι μπορεί να δει κανείς ερχόμενος στο Βόιο το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.
Την τιμητική της βέβαια έχει η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας που είναι χτισμένη στα ριζά της υψηλότερης κορυφής του Βοΐου, μέσα σε έναν τόπο όμορφο και γαλήνιο που προκαλεί θαυμασμό και δέος.
Πλατύφυλλες οξιές, μεγάλες βελανιδιές και γέρικες καστανιές ορθώνονται αγέρωχες, δημιουργώντας ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό.
Το μοναστήρι διατηρεί ως σήμερα τη φρουριακή μορφή του.
Στο μοναστήρι φτάνει κανείς είτε από τον Πεντάλοφο και τον Βυθό αλλά και από τον Αυγερινό που είναι οι πλησιέστεροι προς την Ιερά Μονή,οικισμοί.
Φτάνοντας στον Πεντάλοφο βλέπουμε να δεσπόζουν επιβλητικά “Ο Ζουπανιώτης Μάστορας” ,“Η Γυναίκα της Πίνδου” αλλά και την “Λότζια” με τα παραδοσιακά καφενεία και της ταβέρνες,έτοιμα όλο τον χρόνο,αλλά και όλη την ημέρα να σε υποδεχτούν.
Στο Βυθό θα πάμε στην πλατεία,την γνωστή ως “Μάρμαρο”,να περάσουμε εκεί παρέα με τον Τέλη,και τα άλλα παιδιά,αλλά και τον Λευτέρη,που αν έχει όρεξη θα μας παίξει την φλογέρα του. 
Κατηφορίζουμε προς τα κάτω περνάμε από το Δίλοφο με την πληγωμένη Παναγιά,που οι κάτοικοι του προσπαθούν να την γιατρέψουν.Στο χρώμα της πέτρας! Νότια του Πενταλόφου στα όρια μεταξύ των Νομών Κοζάνης και Γρεβενών βρίσκεται άλλο ένα περίφημο μαστοροχώρι, το Δίλοφο, το παλιό Λιμπόχοβο. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 970 μέτρα σε μια ιδιαίτερη τοποθεσία της δασωμένης ράχης Μπουργιάνη στις νότιες απολήξεις του Βοΐου. Δύο συνοικίες διακρίνονται και στο Δίλοφο, η μία με ανατολικό και η άλλη με δυτικό προσανατολισμό, ενώ ακριβώς ανάμεσά τους βρίσκεται η κεντρική πλατεία με τον υπέροχο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Φεύγουμε και πάμε προς της Αγία Σωτήρα,εκεί πάμε προς το Το γεφύρι της Σβόλιανης αντιπροσωπευτικό δείγμα της τέχνης της πέτρας, μπορεί να μην εντυπωσιάζει με το μέγεθός του είναι όμως ένα από τα σημαντικότερα πέτρινα γεφύρια της Ελλάδος, λόγω της ιδιαίτερης θεμελίωσής του. Η μία του πλευρά έχει στερεωθεί στον σχεδόν κάθετο βράχο και μοιάζει να αποτελεί τη φυσική συνέχειά του. Το γεφύρι έχει συνολικά μήκος περίπου 25 μέτρα και μέγιστο ύψος κοντά στα 8, και αποτελείται από δύο τόξα. Ένα μεγάλο και ένα μικρότερο που χρησίμευε και χρησιμεύει στο να «ανακουφίζει» τη γέφυρα όταν το ποτάμι είναι ιδιαίτερα φορτωμένο.Συνεχίζουμε και πάμε προς την Μόρφη,εκεί κάνουμε μια στάση στο Γεφύρι της,
στην περιοχή Μπαλτώνικος – Λάκκος, σε υψόμετρο 800 μ., 2 χλμ. ανατολικά του οικισμού της Μόρφης, στην Επαρχία Βοΐου του νομού Κοζάνης, υπάρχει το τρίτοξο λιθόκτιστο γεφύρι, που επιτρέπει τη διάβαση του Πραμόριτσα, παραπόταμου του Αλιάκμονα.
στην περιοχή Μπαλτώνικος – Λάκκος, σε υψόμετρο 800 μ., 2 χλμ. ανατολικά του οικισμού της Μόρφης, στην Επαρχία Βοΐου του νομού Κοζάνης, υπάρχει το τρίτοξο λιθόκτιστο γεφύρι, που επιτρέπει τη διάβαση του Πραμόριτσα, παραπόταμου του Αλιάκμονα. Η γέφυρα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο με Υπουργική Απόφαση το 1995. Η κατασκευή της, σύμφωνα με μορφολογικά και κατασκευαστικά της στοιχεία, τοποθετείται στα τέλη του 18ου, με αρχές 19ου αι.
και από εκεί στην πλατεία του χωριού,στο καφενείο της “νεολαίας” το παλιό καφενείο του “Τζάρου”,αλλά και λίγο πιο πάνω,στο καινούριο,που δουλεύει και σαν ταβέρνα. 
Απέναντι από την Μόρφη,βλέπουμε την Κορυφή,και πίσω η Χρυσαυγή,θα πάμε εκεί σε λίγο να ανταμώσουμε τον Γιώργο στο Καφενείο της Κορυφής,να μας περιποιηθεί και αυτός με την σειρά του,να δούμε το “Μπνάρι της Καλογρίας” όπως λένε το πηγάδι στην πάνω πλατεία του χωριού,που από εκεί έπαιρναν νερό για να λούσουν και να ξυρίσουν τον γαμπρό. 
Σε λίγο φτάνουμε στην Χρυσαυγή,με τον παλιό τον Μύλο και το Πέτρινο Γεφύρι.…
Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα στο tovoion.com
