Γράφει για την kulturosupa.gr ο Μπάμπης Καλπάνης:
Σε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα» της στους φοιτητές.
Η Κομοτηνή συναντήθηκε αυτές τις μέρες με τον ψυχρό χειμώνα, τον έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά της αψηφώντας το ψύχος του και δοκίμασε με ικανοποίηση το δημιουργικό άγγιγμά του. «Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ’ τη Ροδόπη» τον τελευταίο καιρό, όπως λέει και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας στο τραγούδι που αφιέρωσε στην πόλη.
Οι δρόμοι της Κομοτηνής από τα μέσα του Γενάρη, υποδέχονται τους φοιτητές της. Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα», τον παλμό και τη ζωντάνια της στους φοιτητές.
Πάντα σε κάθε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Κόσμος πάει και έρχεται στα πλακόστρωτα, οι αγκαλιές διαδέχονται τους αποχαιρετισμούς στην πλατεία, βαλίτσες ξεπροβάλουν από παντού ενώ επικρατεί το πανδαιμόνιο και τρελή κίνηση στους δρόμους με τα λεωφορεία του πανεπιστημίου να φεύγουν γεμάτα και τα ταξί της πόλης να κάνουν χρυσές δουλειές…
Το σλόγκαν που κυκλοφορεί και σίγουρα θα έχετε ακούσει όλοι όσοι έχετε σπουδάσει στην Κομοτηνή, είναι πως οι φοιτητές εδώ δυο φορές κλαίνε, μία όταν φτάνουν στην πόλη και μία όταν φεύγουν, γεγονός που αποδεικνύει πως η πόλη έχει ζωή.
«Δεν Πέρασα Θεσσαλονίκη», «Δυστυχώς Πέρασα Θράκη» ή «Δεν Πειράζει Θάρρος». Κάπως έτσι μετέφραζαν το αρκτικόλεξο Δ.Π.Θ. οι πρώτοι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που έφτασαν στην Κομοτηνή πριν από 40 χρόνια.
40 χρόνια κοινής ζωής πόλεως και Δημοκριτείου συμπληρώνονται φέτος. Ήταν το πρώτο περιφερειακό πανεπιστήμιο καθώς το 1974 το Δημοκρίτειο άρχισε να λειτουργεί με δυο τμήματα, Νομικής στην Κομοτηνή και Πολιτικών Μηχανικών στην Ξάνθη. Σήμερα είναι το τρίτο σε μέγεθος πανεπιστήμιο της χώρας.
Οι φοιτητές προκάλεσαν οικοδομικό οργασμό στις πόλεις της Θράκης. Οι Κομοτηναίοι έχτισαν ό,τι μπορούσε να χτιστεί, σε βαθμό που τα ανοίκιαστα σπίτια να προσεγγίζουν μεγάλο αριθμό. Περισσότεροι από 15.000 ενεργοί φοιτητές «παρελαύνουν στους δρόμους τη πόλης καθημερινά και γεμίζουν χαμόγελο τους επαγγελματίες της περιοχής.
Η φράση «πάμε πλατεία», που έκανε γνωστή ο Λαζόπουλος αναφερόμενος στην Κομοτηνή όπου και σπούδασε στο τμήμα της νομικής, φαίνεται πως δειλά-δειλά ξαναζωντανεύει μια και το κέντρο για κάποιο διάστημα είχε παραγκωνιστεί. Οι επιχειρηματίες της πόλης ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να τραβήξουν την προσοχή και πάλι στην πλατεία, ανοίγοντας νέους χώρους μοντέρνας αισθητικής και ανακαινίζοντας ριζικά ήδη υπάρχοντα καφέ επενδύοντας αποκλειστικά στο νεανικό κοινό.
Η πλατεία είναι η καλύτερη περαντζάδα της πόλης όπου μπορείς να αράξεις με τις ώρες και να παρατηρείς τον κόσμο και την κίνηση. Ο τρόπος που αλλάζει η σύνθεση του κόσμου κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι εκπληκτικός. Η πλατεία είναι το μέρος που δίνονται τα ραντεβού και πάλλεται από ζωή όλο σχεδόν το εικοσιτετράωρο. Εδώ θα συναντήσεις χαλαρά και αστρεσάριστα παρεάκια να απολαμβάνουν τον έναστρο ουρανό τα ζεστά βράδια πίνοντας μια παγωμένη Βεργίνα.
Άλλωστε, τα κέντρα των πόλεων, καταλαβαίνεις ότι ζούνε, από τον ήχο τους. Είναι ο ήχος των cafés, η ζεστή θολούρα του ηχητικού φόντου από ομιλίες και ελαφρά χάχανα, κουταλάκια του εσπρέσο που χτυπάνε ανακατεύοντας επάνω στην πορσελάνη, πνιχτά κινητά που βαράνε ρίνγκτόουνς, , αστεία, κουτσομπολιά και ερωτικά ψευδίσματα σαν θρύμματα γεμιστού μπισκότου με ταχίνι στο πιατάκι της πόλης.
Λίγο πιο κοντά στην ακοή σου, τρισδιάστατα, ήχοι από φύλλα εφημερίδας να τσαλακώνονται στο ξεφύλλισμά τους, η μυρωδιά του καφέ και η παγωνιά να σου δροσίζει τη μία πλευρά του προσώπου σου. Κάθεσαι στον πάγκο, κυλάει μπροστά σου το ποτάμι της πόλης με τους διαβάτες της και πίσω από την πλάτη σου θροϊζει ο ήχος των καφενείων, ο θόρυβος της μικρής κοινότητας που θέλει να ζήσει την ειρηνικής της πλήξη με λεπτομέρειες καφεΐνης και υπερπληροφόρησης.
Τα καφέ είναι τα λιμάνια της επιβίωσης στην Κομοτηνή. Οι επιχειρηματίες της τελευταίως προσπαθούν να αναδείξουν το δημιουργικό και αισθητικά ευχάριστο πρόσωπο των καφεποτοπωλείων. Η διαφορετικότητα ενώ πριν χρόνια δεν ανήκε στα ατού τους ωστόσο τα τελευταία τρία χρόνια η φαντασία δείχνει να έχει ξεπηδήσει κι έξω από τα βυζαντινά τείχη της πόλης, συμβάλλοντας σε μια δημιουργική από-καφε-κέντρωση!
Τη στιγμή που κλείνουν εμπορικά καταστήματα, σε κάθε στενό αυτής της πόλης, από το ιστορικό κέντρο, πέριξ της πλατείας, τη Βενιζέλου, στη γειτονιά του φρουρίου, της Λέσχης Κομοτηναίων και της Τσανάκλειου καθώς και στην πλατεία του Ωδείου, ξεπετάγονται μαγαζιά εστίασης.
Καφέ, σουβλατζίδικα νέας και παλαιάς κοπής, μπαρ με απωθημένα Νέας Υόρκης, συνεταιριστικά καφενεία με χύμα κρασί και τσίπουρο, μεζεδοπωλεία με φθηνές τηγανητές ποικιλίες, μπαρ με μπάρμεν που μιλούν για τα κοκτέιλ με ύφος πυρηνικού επιστήμονα και καφετέριες της σειράς.
Παρόλα αυτά η ποικιλία που επιδιώκει να ικανοποιήσει κάθε taste δεν περνά απαρατήρητη: από mainstream και swinging στέκια με μοντέρνο και προχωρημένο design μέχρι cozy χώροι με παρεϊστικη ή lounge διάθεση και ροκ ποτάδικα.
Η Βενιζέλου έχει γίνει μεγάλη πασαρέλα και το Socializing πάει σύννεφο! Νέες γειτονιές προστίθενται στον χάρτη της εξόδου στην πόλη με χώρους που γενιές Κομοτηναίων φόρτισαν με μνήμες, που κληροδότησαν με φυσικότητα στους επόμενους, εμπλουτίζοντας και συνεχίζοντας το αστικό αφήγημα.
Καινούργια μαγαζιά σε πρώην νεοκλασικά που με αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις προσθέτουν στην πόλη ιδιαίτερης αισθητικής κτίρια που μέχρι χθες περίμεναν με ανυπομονησία την αναπαλαίωσή τους. Ροκαμπιλάδικα για αγόρια με κοκόρια και κορίτσια με αφέλειες, καφετέριες με indie μέλι που τραβάνε όλες τις έχω-κάτι-να-πω φάτσες της πόλης που κατεβάζουν δυο-δυο τα καπουτσίνο και πίνουν ρούμι-κόλα, λιλιπούτεια μπαρ με pop διακόσμηση, τέλεια κοκτέιλ και μουσικές.
Δεκάδες τα εστιατόρια, ψησταριές, ταβέρνες, πιτσαρίες, ουζερί, κρεπερί, σε κάθε γωνιά της πόλης. Οι φοιτητές προτιμούν φαγητό στα μεζεδοπωλεία, τα ντόπια φάστφουντ και κυρίως στα γυράδικα της πόλης με έμφαση στις ανατολίτικες γεύσεις (λατρεμένο λαχματζούν)! Στις αφραγκίες σίγουρα θα περάσεις από τη φοιτητική λέσχη. Στα «υπέρ» της πόλης συγκαταλέγεται και η δωρεάν μεταφορά των φοιτητών από την πόλη στην πανεπιστημιούπολη. Εκεί όλοι εντυπωσιάζονται από το βουκολικό τοπίο! Πολλά τμήματα του Δημοκριτείου που βρίσκονται εκεί (Νομική, ΔΟΣΑ, Φιλολογία, ΤΕΦΑΑ) δείχνουν να είναι τεμπέλικα ξαπλωμένα στον κάμπο λίγο πριν τις πλαγιές της οροσειράς της Ροδόπης. Το σκηνικό ανάλογα με τον καιρό και την εποχή μεταλλάσσεται και θυμίζει πολλές φορές ταινίες του Αγγελόπουλου, με την πυκνή ομίχλη να σκεπάζει τα βουνά εξαφανίζοντάς τα από το κάδρο.
Η ερώτηση που έρχεται αναπόφευκτα στο νου : Ποια είναι η ευλογία του ζην και η sine qua non του ευ ζην; Μια απολύτως αυθεντική και δεν έχω μάθει να κρύβομαι πόλη όπου το φαίνεσθαι συμπίπτει με το είναι ή μια wanna be overcultured κοινωνία όπου το είναι διατηρείται καμουφλαρισμένο κάτω από μια φανταχτερή περιβολή; Η απάντηση εκπορεύεται φυσικά εάν προσέξεις το βλέμμα των ανθρώπων. Η αυθεντικότητα σ’ αυτήν την πόλη πηγάζει από τις ψυχές και κανείς δεν μπορεί να τσιμεντώσει την ειλικρίνεια του προσώπου, όσο κι αν μοιάζει η Κομοτηνή με μια σκληρή τσιμεντούπολη. Το πόσο μικρή είναι αυτή μπορείς να το διαπιστώσεις καθημερινά, αντικρίζοντας ζευγάρια ματιών που σου φαίνονται οικεία. Το «άγνωστος μεταξύ αγνώστων» είναι μια έκφραση που δεν ακουμπάει την Κομοτηνή, ενώ στρίβοντας στην επόμενη στροφή εύκολα θα βγει από τα χείλη το «κάπου σε ξέρω» ή «ουπς» ! Τι μικρός που είναι τελικά ο κόσμος!
Η αίσθηση που σου δίνει αυτή η πόλη, που γενικά νομίζεις πως μένει στάσιμη και γκρίζα, αλλά στα φεστιβάλ και στις εκδηλώσεις, πάντα αλλάζει και σου δείχνει τον καλύτερο εαυτό της! Καθημερινά live προγράμματα με μουσικά σχήματα αλλά κι επώνυμους καλλιτέχνες, λάτιν πάρτι, βραδιές καραόκε και αργεντίνικου τάνγκο, events με γνωστούς DJ’S, τουρνουά tichu, ποδηλατοπορείες κι άλλες διοργανώσεις δημιουργούν μια ζωντανή καθημερινότητα που μόνο πληκτική δεν είναι.
Ένας φοιτητής στον ελεύθερο χρόνο του μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε φοιτητικές πολιτιστικές ομάδες όπως είναι η Κοινότητα Νέων, σε αθλητικά σωματεία και ομάδες, σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες (ΔΗΠΕΘΕ), σε πολιτιστικούς-χορευτικούς συλλόγους της πόλης, να γραφτεί στον ορειβατικό σύλλογο ή να γίνει εθελοντής σε δραστήριες ομάδες της Διεθνούς Αμνηστίας, της Ζωοφιλικής, του Ερυθρού Σταυρού και της Οικολογικής Ομάδας.
Η Κομοτηνή είναι σαν εκείνα τα εξαίσια ποτά, που μια φορά αν τα γευτείς και καταλάβεις την ιδιαιτερότητα τους, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Γιατί είναι μια πόλη σημαδεμένη από τις αναμνήσεις του παρελθόντος, διατηρώντας εναργώς στην ατμόσφαιρα της το εκρηκτικό σμίξιμο Ανατολής και Δύσης, που αναδύει κάτι από τον πολυεθνικό χαρακτήρα του Βυζαντίου.
