Μεγαλώνοντας, εκτιμά κανείς τις χάρες και τις χαρές του Φθινοπώρου.
Πριν μερικά χρόνια, ήταν το μάζεμα από τις παραλίες και τις αλάνες, στα φρεσκοβαμμένα σχολεία και ο αγώνας της μάθησης για ένα καλύτερο μέλλον …(ας μη γελάσω).
Σήμερα, από το άλλο ηλικιακό μετερίζι πια, ανακουφίζει η επιστροφή στην καθημερινότητα, το μάντρωμα της έξαλλης πιτσιρικαρίας, το γήινο χρωμάτισμα της φύσης και –επιτέλους- λίγη δροσιά˙ και η μυρωδιά της βροχής στο καψαλισμένο χώμα… (ας μη γελάσω).
Παράλληλα, τα αλυσοπρίονα άρχισαν το κελάηδισμά τους στους γύρω λόφους, ανεξέλεγκτο αντάρτικο ενάντια στην ηλίθια πολιτική «ελέγχου των καυσίμων», όπως λένε – ή αιμοσταγή φορομπηχτικό κολπάκι, όπως το λέω εγώ, ενώ ο ουρανός μαυρισμένος, ασθμαίνει από το παράνομο (κατά τ’ άλλα) κάψιμο των καλαμιών, από τα επιδοτούμενα σταροκαλαμποχώραφα του ποτιστικού μας κάμπου … (ας μη γελάσω)
Α! παράλειψη θα ήταν η μη αναφορά της τσίκνας και των τουρκοσκυλοτσιφτετελίων από την ξακουστή εμποροπανήγυρη, των σκονισμένων κινέζικων και της καλοσιτεμένης χοληστερίνης … (ας μη γελάσω)
Ιδανική θα ήταν η εικόνα του Σεπτέμβρη μας, αν δεν τον πιάναν στο στόμα τους, οι γκρινιάρηδες- ανικανοποίητοι ονειροπόλοι του Φθινοπώρου.
Αρκετά πια, καθίστε αναπαυτικά στους καναπέδες σας (σαν καλοί Στουρναραίοι) και ετοιμασθείτε να υποδεχθείτε την ΑΝΑΠΤΥΞΗ!!! (sorry, αλλά, εδώ θα γελάσω)._
Του Θανάση Παπαδημητρίου