Τι Θυμήθηκα τώρα……πριν λίγο οδηγώντας νύχτα μέσα στην Εγνατία,γυρίζοντας σπίτι.
Ξέρετε πολλές φορές όταν οδηγάς μέσα στην νύχτα,μόνος και έρμος,σου έρχονται πολλά μέσα στον νου,άλλα φαντασιακά και άλλα όχι. Τον τελευταίο καιρό μόνο η φαντασία δεν δουλεύει, και ότι σου έρχεται στον νου είναι πραγματικό,τωρινό,επίκαιρο.
Αλλά τι να θυμήθηκα άραγε πριν λίγο οδηγώντας νύχτα μέσα στην Εγνατία…..ααα το Θυμήθηκα. Ήταν που λέτε ή που λέμε…καλοκαίρι ,αλλά τι καλοκαίρι!
Τα είχαμε όλα,”το καλοκαίρι της Ελλάδας” έτσι το είχαμε πει,αλλά που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε μετά από χρόνια.
Ήταν λοιπόν το καλοκαίρι του 2004…ναι ναι εκείνο, με το Εuro,τους Ολυμπιακούς Αγώνες που είχαμε κάνει, και στο τέλος ,παρά τις γκρίνιες κυρίως των Βρετανών, ήταν όλα άψογα και η Αθήνα στα καλύτερα της ,που από αυτά τα άψογα από ότι ακούμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα πια δεν θυμίζει εκείνη την εποχή.
Αυτό που θυμήθηκα πριν λίγο οδηγώντας μέσα στην νύχτα,ήταν το Εuro, ναι εκείνο που είχε κερδίσει η Εθνική μας,που σε όλες τις πόλεις της χώρας είχε “ενώσει” όλους τους Έλληνες και κατά κύματα ξεχύνονταν πανηγυρίζοντας στους δρόμους,και τους δημοσιογράφους ,φωτορεπόρτερ ,να τρέχουν με τις κάμερες αλαφιασμένοι για να προλάβουν να αποθανατίσουν αυτό το σημαντικό γεγονός, που έκανε όλους εμάς τους Έλληνες,να σηκωθούμε από τον καναπέ και να βγούμε από το σπίτι!
Βέβαια αυτό που κατάφερα η Εθνική μας ήταν, είναι και θα είναι σημαντικό,και ελπίζω να ξανά επαναληφθεί,αλλά δεν είναι αυτό το γεγονός που θυμήθηκα,αλλά ένα σκηνικό από την βραδιά του τελικού,που κατέγραψε η τηλεοπτική κάμερα και μου ήρθε σήμερα στον νου.
Ξέφρενοι πανηγυρισμοί λοιπόν,το βράδυ του τελικού και κάπου στους δρόμους της Αθήνας,κόσμος ,σημαίες, φωνές, ιαχές και άλλα πάρα πολύ ωραία, πιάνει το μάτι του κάμεραμαν, δυο τρεις λεβέντες, ψιλοί ρωμαλέοι,με κάτι μπράτσα να, που να σου πιάνουν την πέτρα και να την στύβουνε, να έχουν αναποδογυρίσει το αυτοκίνητο του ενός,και να κάθονται όλοι πάνω,πίνοντας τα μπυρόνια τους , να γλεντάνε την νίκη,και στην ερώτηση του δημοσιογράφου,σε αυτόν που είχε το αυτοκίνητο , “τι θα γίνει ρε μεγάλε τώρα που το χάλασες,και έχει καταστραφεί,δεν είναι κρίμα”, ξέρετε τι απάντησε το λεβεντόπαιδο- θυμάμαι την απάντηση του σαν τώρα- ξέρετε τι απάντησε λοιπόν…..
“Θα μου πάρει άλλο καινούριο η μάνα μου”….ούτε καν ο πατέρας του,αλλά η μάνα του.
Άλλος γλεντάει άλλος πληρώνει.
Έτσι είχαμε ή καλύτερα μας είχαν μάθει δύστυχος τα τελευταία 25 με 30 χρόνια,να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Τίποτα από εμάς, από τα δικά μας χέρια, το δικό μας μυαλό. Σε ορισμένα, δυστυχώς, παιδιά από εμάς και όχι βέβαια σε όλα,δεν μας έμαθαν οι μεγαλύτεροι από εμάς να στηριζόμαστε σε εμάς και να πατάμε γερά στα πόδια μας.Φοβόντουσαν οι πατεράδες μας μην περάσουμε και εμείς τα δικά τους φτωχά παιδικά χρόνια λέγοντας, “να μην περάσει το παιδί μου αυτά που πέρασα εγώ”.
Πολλά παιδιά της δικής μου γενιάς που σήμερα είναι άντρες- γυναίκες-πατέρας-μάνα,και έχουμε να αντιμετωπίσουμε την σημερινή δύσκολη κατάσταση, δυστυχώς έτσι μεγάλωσαν,με το να τα έχουν όλα από τους άλλους έτοιμα.
Οι παππούδες και όχι οι πατεράδες μας,που και οι πατεράδες μας δούλεψαν, είχαν δουλέψει πολύ σκληρά,πριν και μετά αλλά κυρίως μετά τον πόλεμο για να σταθούν όρθιοι,και είχαν μεγαλώσει με κόπο και φτώχεια τα παιδιά τους,τους πατεράδες μας δηλαδή,και τους είχαν μάθει μέχρι που μπορούν να απλώνουνε τα πόδια τους,αλλά το κυριότερο τους είχαν ή καλύτερα η ζωή τους το έμαθε,να στηρίζονται στα δικά τους τα χέρια και μόνο.
Όταν οι πατεράδες μας λοιπόν έκαναν την δική τους οικογένεια και τα δικά τους παιδιά,δεν φρόντισαν δυστυχώς να εξοπλίσουν ορισμένα παιδιά από εμάς με αυτό το εφόδιο, να στηριζόμαστε στα χέρια μας και να έχουμε πίστη στον εαυτό μας.Οι πατεράδες μας δούλεψαν και αυτοί με την σειρά τους πολύ γιατί έτσι τους είχαν μάθει, αλλά δεν έμαθαν σε εμάς αυτό, το να στηριζόμαστε δηλαδή στον εαυτό μας.
Θα πρέπει τώρα που έλαχε σε εμάς αυτή η δύσκολη,το ξέρω πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση, να οπλιστούμε με πίστη,υπομονή,κουράγιο,να πιστέψουμε ότι πρώτα Ο Θεός,θα μπορέσουμε να στηριχτούμε στα δικά μας τα χέρια και μόνο. Και ο ένας με τον άλλον θα τα καταφέρουμε, και ας είχε κάποιος από εμάς κατά το παρελθόν καλομάθει, τώρα αυτήν την στιγμή θα πρέπει να κακομάθουμε, να σφίξουμε τα δόντια,να οπλιστούμε από μόνοι μας με εφόδια που ίσως σε ορισμένους από εμάς,κάποιοι δεν φρόντισαν να εξασφαλίσουν,όχι μόνο για το δικό μας το καλό,αλλά πάνω από όλα για το καλό των παιδιών μας.
Αυτά δεν φταίνε σε τίποτα και στην όλη κατάσταση που ζούμε,είναι αυτονόητο,είναι οι μόνοι αθώοι.
Και κάτι τελευταίο έτσι για να κλείσουμε με αυτό που μας ήρθε σήμερα στον νου, όσο για του πολιτικούς……….. το έχουμε πάρει χαμπάρι πιστεύω όλοι μας,ότι από αυτούς χαΐρι και προκοπή δεν περιμένουμε να δούμε…. γιατί αυτοί μάλλον είναι “Ατσαλάκωτοι”…….
Οπότε καλή δύναμη φίλοι μου και ο ένας με τον άλλον πιστεύω και ελπίζω ότι θα την βρούμε την άκρη( μόνοι μας και μεταξύ μας)
