Γιατί «μαυρίζουν»… τη Δημοκρατία; Γράφει ο Χρήστος Παπαδόπουλος



”Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα… Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα.”      Martin Niemöller1

Μερικοί, τους κρίσιμους αυτούς καιρούς, σιωπούν υπομονετικά και άλλοι ένοχα. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι υποχρέωση τους να μιλάνε «συνετά». Κάποιοι όμως θεωρούν, πάνω απ’ όλα ως καθήκον τους, ότι πρέπει να μιλάνε ελεύθερα. Ως δημοκρατικοί πολίτες έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε, να μιλήσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, απέναντι στα φαινόμενα που  οδηγούν την κοινωνία μας στη βαρβαρότητα. Να μην επιτρέψουμε να αναπτυχθεί η παρόρμηση της αυτοδικίας (για οποιονδήποτε λόγο), ως αντιστάθμισμα στην προφανή και πρωτοφανή βίαια επιβολή  της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας των μνημονίων ή των όποιων βίαιων αντιδράσεων αυτή προκαλεί.

Το επικοινωνιακό μαγειρείο της κυβέρνησης θεώρησε, ότι οι ληστείες του Βελβεντού  της προσέφεραν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να αναδείξει την τρομοκράτηση των πολιτών ως την κύρια μέθοδο επιβολής  των πολιτικών της επιλογών. Η επιδίωξη της κυβέρνησης να μειώσει της αντιστάσεις των πολιτών, με μεθόδους τρομοκράτησης τους, οδηγεί την χώρα στον εκφασισμό της. «Η άδικη αυτή επιβολή, με νομιμοφανείς προφάσεις και διαδικασίες, αναδεικνύει το σύγχρονο πρόσωπο του πιο ακραίου φασισμού… Η ανάγκη για συγκάλυψη του νεοφασίζοντος νεοφιλελευθερισμού, επέβαλε την εκκόλαψη και την εμφάνιση του παλιομοδίτικου φασισμού της Χρυσής Αυγής… Το υποταγμένο πολιτικό σύστημα, για να εφαρμόσει τις επιλογές του νεοφιλελευθερισμού, χρειάζεται την προκάλυψη από ένα σύνηθες φασιστικό κόμμα, για να δράσει ανενόχλητο»

Εξακολουθεί ακόμη να προκαλεί σάλο το γεγονός της άσκησης βίας στους συλληφθέντες ληστές (ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιοριζόμενοι) του Βελβεντού. Η Διεθνής αμνηστία σε ανακοίνωση  της επισημαίνει ότι «Οι ελληνικές αρχές δεν μπορούν να εξαφανίσουν τα προβλήματά τους με Photoshop. Αυτή η κουλτούρα της ατιμωρησίας πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να γίνει αποτελεσματική, πλήρης και αμερόληπτη έρευνα για τους ισχυρισμούς για τα βασανιστήρια της αστυνομίας. Από την έρευνα αυτή θα πρέπει να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι και να οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη»3.

Ο αρμόδιος υπουργός ο κ.Δένδιας, θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας δεν μπορεί να γίνεται εφαρμόζοντας τέτοιου είδους βίαιες μεθόδους, που μέχρι τώρα γινόταν μόνο από παρακρατικούς μηχανισμούς. Οι δικαιολογίες που υποδείχτηκαν να διατυπωθούν στην ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Δυτικής Μακεδονίας, ότι δηλαδή «ασκήθηκε από τους επιχειρούντες αστυνομικούς, η απολύτως αναγκαία επιτρεπτά δικονομική καταναγκαστική σωματική βία»4, δεν πείθει κανένα, αλλά και φοβίζει την ελληνική κοινωνία, αφού τα όρια της  προσδιορίζονται μόνο από τα όργανα που την ασκούν. Αν αυτή ήταν η εικόνα στα πρόσωπα  των συλληφθέντων (μετά και από  ανάλογη επεξεργασία με Photoshop), εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει πως θα  ήταν εικόνα και στα υπόλοιπα μέρη του σώματος. Ο αναμφισβήτητος επαγγελματισμός των επιχειρησιακών δυνάμεων της αστυνομίας, θέτει σε άμεση αμφισβήτηση την πιθανότητα να ασκήθηκε τέτοιου είδους βία απ’ αυτούς. Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουν που, από ποιους, γιατί και με τίνων τις υποδείξεις γίνονται τέτοιου είδους «περιποιήσεις»…

Πρέπει να επισημανθεί η διάθεση του αρμόδιου υπουργού να επιδεικνύει την «απολύτως αναγκαία επιτρεπτά δικονομική καταναγκαστική σωματική βία» που πραγματοποιούν οι εντεταλμένοι υφιστάμενοι του, όταν κάτι τέτοιο απέφευγαν να κάνουν ακόμη και οι χουντικοί, που ως γνωστό την βία την είχαν για ψωμοτύρι.

Η επιδίωξη των νεογκεμπελίσκων της «ελληνικής» κυβέρνησης, είχε συγκεκριμένη στόχευση και όχι κατ’ ανάγκη αυτή καθ’ αυτή τα πρόσωπα των συγκεκριμένων ληστών. Απευθύνονται κυρίως στον απλό πολίτη, λέγοντας «φιλήσυχε νοικοκύρη κοίτα τι θα πάθεις, αν μου αντισταθείς». Φλερτάρουν με το φόβο, προκαλώντας την τρομοκρατία  ως την άλλη όψη του νομίσματος, για νομιμοποιήσουν έτσι την κρατική βία.

Διαφεύγει όμως της προσοχής σ’ όλους αυτούς ότι μόνο ο δειλός κάνει φίλους, όσους φοβάται. Η μακρόχρονη ιστορία της Ελλάδας, έχει να επιδείξει δυστυχώς αρκετούς δειλούς. Μόνο όμως που η ανάπτυξη και η πρόοδος της οφείλεται στους άλλους, στους πιο πολλούς. Σ’ αυτούς που δεν διστάζουν να γνωρίσουν τον φόβο τους, όχι για να συμφιλιωθούν μαζί του, αλλά για να τον πολεμήσουν.

Χρήστος Παπαδόπουλος

Σχολιάστε

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.