Τον Απρίλιο του 1941 η Γερμανία κηρύττει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Το Ρούπελ αντιστέκεται αλλά οι ορδές της Βέρμαχτ σαρώνουν τη γιουγκοσλαβική αντίσταση και εισέρχονται στο ελληνικό έδαφος. Η Ελλάδα παραδίδεται. Η Κατοχή αρχίζει. Η σβάστικα υψώνεται στην Ακρόπολη.
Τον Μάιο του 2010 δεκαετίες μετά, η Ελλάδα παραδίδεται στους δανειστές της. Κυριαρχούσα οικονομική δύναμη στην Ευρώπη είναι η Γερμανία. Το Βερολίνο επιβάλλει τους όρους δανεισμού της χώρας. Η ελληνική σημαία εξακολουθεί να κυματίζει στην Ακρόπολη αλλά οι τεχνοκράτες του Βερολίνου επιβάλλουν το ιδιότυπο καθεστώς κατοχής και οικονομικής κυριαρχίας.
Το 1940 η Ελλάδα, όλη η Ελλάδα, είπε το δικό της «ΌΧΙ» στη βαρβαρότητα του ευρωπαϊκού φασισμού.
Το 2012 η Ελλάδα σύρθηκε να πει το «ΝΑΙ» στον πλήρη έλεγχο της οικονομίας της και στη βάρβαρη εσωτερική υποτίμηση.
Τον Μάιο του 1941 δύο νεαροί σκαρφαλώνουν στην Ακρόπολη και κατεβάζουν από τον ιστό τη σβάστικα. Τον Οκτώβριο του 2012 οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς βαρβαρότητας στην Ελλάδα, διά στόματος Χρυσής Αυγής καθυβρίζει τους δύο αυτούς νεαρούς δεκαετίες μετά και αποκαλεί τον Μανώλη Γλέζο «εσχατόγερο».
Από το 1940 μέχρι το 2012 κύλησαν 72 χρόνια. Διεξήχθη ένας παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια η χώρα αιματοκυλίστηκε από τον εμφύλιο σπαραγμό. Δεκατιες αργότερα η Ελλάδα έζησε εκ νέου τη βαρβαρότητα της Χούντας αφού προηγουμένως αναγκάστηκε να αφήσει τα παιδιά να μεταναστεύσουν στη Γερμανία για ένα κομμάτι ψωμί. Από το 1974 άρχισε η μεταπολίτευση μετά από μία εθνική τραγωδία, την εισβολή στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια αυτής της μεταπολίτευσης μία ολόκληρη γενιά σύρθηκε για να προδώσει τον εαυτό της.
Σήμερα, 28 Οκτωβρίου 2012, η Ελλάδα και οι πολίτες της ψάχνουν να αποκαταστήσουν τη χαμένη τιμή της χώρας, η οποία είναι υποχρεωμένη να «δικάζεται» σχεδόν καθημερινά εδώ και 2,5 χρόνια στα ιδιότυπα δικαστήρια των συνόδων Κορυφής και τον Eurogroup προκειμένου να ανασάνει.
Ο φετινός εορτασμός του μεγάλου ΌΧΙ πραγματοποιείται μέσα σε ένα κλίμα νοσηρότητας απόγνωσης και αγωνίας για το μέλλον αυτής της χώρας και των παιδιών της. Το 55% των οποίων ισοπεδώνεται από την ανεργία και το έλλειμμα προοπτικής. Αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αναγκάζεται να μεταναστεύσει και πάλι για να βρει την τύχη σε άλλες χώρες, ενδεχομένως και στην ίδια τη Γερμανία.
Πρόκειται για βίους παράλληλους, για ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από αυτή την βαλκανική χερσόνησο από το 1941 μέχρι σήμερα. Η Ιστορία όμως γράφεται με τους δικούς της κανόνες και προχωρεί με τον δικό της βηματισμό. Όπως συμβαίνει πάντα η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Όμως η χώρα αυτή έχει αποδείξει ότι ξέρει να αντιστέκεται και να επιβιώνει.
zougla.gr