Τέσσερις προτάσεις που αφορούν τον τομέα της Ενέργειας, την καλύτερη αξιοποίηση του λιγνίτη, τη διασφάλιση της μετεγκατάστασης των οικισμών και τη στήριξη της ΔΕΗ, κατέθεσε ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ της Π.Ε. Κοζάνης Πάρις Κουκουλόπουλος, μιλώντας στις 8/7 απ΄ το βήμα της Βουλής, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της νέας Κυβέρνησης.
Η ομιλία του κ. Κουκουλόπουλου έχει ως εξής:
«Το βάθος της κρίσης, η έκταση των προβλημάτων που βιώνουν οι συμπατριώτες μας, όλοι ανεξαίρετα, κυρίως οι ασθενέστερες ομάδες και πάνω απ’ όλα η νέα γενιά, η πύκνωση του χρόνου που βιώνουν όλοι οι Έλληνες –και τη βιώσαμε ιδιαίτερα όσοι είχαμε την τύχη ή την ατυχία να είμαστε τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια στη Βουλή- επιτάσσουν και επιβάλλουν ψυχραιμία, ηρεμία και νηφαλιότητα. Είναι δύσκολο σε περιόδους κρίσης να ξεχωρίσει κανείς το μείζον από το δευτερεύον.
Πιστεύω πως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η περίοδος που διανύουμε τα τελευταία δύο-δυόμισι χρόνια αλλά και τώρα χαρακτηρίζεται από μία λέξη: τη λέξη ευθύνη και τα παράγωγά της. Ποιος ευθύνεται για την κρίση, πώς καταλογίζονται οι ευθύνες και γιατί δεν τιμωρείται κανείς, αλλά και τι ευθύνη αναλαμβάνει ο καθένας για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Κάποιοι –και ήταν απολύτως σαφές χθες στις ομιλίες των πολιτικών Αρχηγών- καβάλα στα ποσοστά των εκλογών παριστάνουν τους πρωτοεμφανιζόμενους στη Βουλή και προτιμούν μόνο το πρώτο σκέλος των ευθυνών, δηλαδή να αποδίδουν μονομερώς την ευθύνη, μιας και οι ίδιοι –ξαναλέω- παριστάνουν τους πρωτοεμφανιζόμενους. Αν πραγματικά κάποιοι είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, τότε ισχύει το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Όμως, είναι έτσι;
Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, ένα παράδειγμα καταλυτικό. Πριν έντεκα χρόνια επιχειρήθηκε από την τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να έλθει στη Βουλή ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο που –ειρήσθω εν παρόδω- προέβλεπε πολύ ηπιότερες ρυθμίσεις από αυτές που σήμερα ισχύουν. Τότε, μια ολόκληρη κοινωνία και ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα είπε όχι. Ο κ. Καμμένος, ο κ. Τσίπρας, ο κ. Μιχαλολιάκος, αλλά και ο κ. Κουβέλης, ο κ. Σαμαράς τότε είχαν μια συγκεκριμένη στάση. Δεν ήταν κανένας στην άλλη πλευρά του λόφου.
Αναφέρω αυτό το παράδειγμα γιατί ο λογαριασμός είναι συγκεκριμένος. Το έλλειμμα που παρήγαγε το ασφαλιστικό από το 2001 μέχρι σήμερα είναι 142 δισεκατομμύρια ευρώ και αν προσθέσουμε και άλλα 53 δισεκατομμύρια που είναι το έλλειμμά του μέχρι τα τέλη του μεσοπρόθεσμου –τον Δεκέμβριο του 2014- τότε αθροίζεται το έλλειμμα σε 195 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το μισό χρέος της χώρας πριν το κούρεμα. Αυτό το έλλειμμα παρήγαγε η αφροσύνη μας να μην εισάγουμε κάποιες ρυθμίσεις.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, αυτός ο λογαριασμός επιβαρύνθηκε τόσο από την ύφεση όσο φυσικά και από τον εκτροχιασμό των δαπανών σε φάρμακα και διαγνωστικά την πενταετία 2004-2009, όπου από 9 δισεκατομμύρια που δαπανούσαν το 2004 τα ασφαλιστικά ταμεία, κατέληξαν να δαπανούν το 2009 18 δισεκατομμύρια! Υπάρχουν, λοιπόν, συγκεκριμένες αιτίες που φθάσαμε εδώ, αν θέλουμε να έχουμε μια νηφάλια ματιά.
Τα λέω αυτά γιατί πιστεύω ότι είναι πρόκληση για όλους μας –όχι για τους μισούς, αλλά για όλους μας!- το καινοφανές δεδομένο που έχει δημιουργήσει η σύνθεση της Βουλής με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς και η τρικομματική στήριξη της Κυβέρνησης.
Είναι καινοφανές δεδομένο για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία και είναι θετική η πρόκληση για όλους, γιατί το εφιαλτικό «να καεί, να καεί η Βουλή» δεν πρέπει να ξανακουστεί στις πλατείες και τους δρόμους. Και αυτό είναι ευθύνη όλων και όχι των μισών μόνο εδώ μέσα. Γι’ αυτό και είπα και το συγκεκριμένο παράδειγμα, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί των δικών του ευθυνών.
Εμείς, από την πλευρά μας, έχοντας πληρώσει βαρύ πολιτικό τίμημα –δικαίως, κατά τα άλλα, γιατί είχαμε ευθύνες σε ό,τι βίωσε η χώρα- πιστεύω πως πάθαμε και μάθαμε και έχουμε μια συγκεκριμένη πρακτική στάση και αντίληψη για τα πράγματα. Προτείνω, λοιπόν, σε μερικά προφανή να εκπέμψουμε ένα κοινό μήνυμα στους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από την επιμέρους οπτική που έχει ο καθένας από εμάς με βάση την πολιτική και ιδεολογική του αντίληψη.
Πρώτον, να πούμε στους Έλληνες πολίτες πως στην προτεραία κατάσταση ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να γυρίσουμε. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε στην Ελλάδα των ελλειμμάτων γιατί το έλλειμμα του 2009 ήταν 25 δισεκατομμύρια με έσοδα 50 δισεκατομμύρια: 50 δισεκατομμύρια έσοδα, 75 δισεκατομμύρια έξοδα. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε!
Δεύτερον, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γυρίσουμε σε ένα μοντέλο αντιπαραγωγικό που κατέρρευσε, μιας Ελλάδος που δεν παράγει πλούτο και αγωνίζεται το πολιτικό σύστημα πώς θα διανείμει πλούτο που δεν παράγεται, ένας πλούτος που είναι δανεικός.
Κάποιοι υιοθετούν μια πολιτική ατζέντα που κατέπεσε και νομίζουν ότι είναι πρωτοεμφανιζόμενοι. Δεν είναι έτσι! Αυτή είναι η ατζέντα της χρεοκοπίας.
Εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας και ακούσαμε νωρίτερα τον Υπουργό Γεωργίας σε μια πραγματικά εμπνευσμένη ομιλία να μιλά για μια επανάσταση στην ύπαιθρο και τον πρωτογενή τομέα. Με μια τέτοια οπτική εμείς στηρίζουμε αλλά και ελέγχουμε την Κυβέρνηση.
Και εδώ θέλω να διατυπώσω τη στήριξη αλλά και την επιφύλαξη παράλληλα γι’ αυτά που ακούστηκαν από τον Πρωθυπουργό για τις επενδύσεις στην Αθήνα. Αν πραγματικά πιστεύουμε ότι αυτό που χρεοκόπησε είναι η Ελλάδα που δεν παράγει, τότε αυτό πουθενά αλλού δεν αποτυπώνεται καλύτερα από την υπερσυγκέντρωση πλούτου, δύναμης και ανθρώπων στο Λεκανοπέδιο. Από το 37% του Α.Ε.Π. στα μέσα της δεκαετίας του ’90, φθάσαμε στο 55% αισίως.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε λίγο επιφυλακτικοί για να γίνουν μια σειρά από επενδύσεις στο Λεκανοπέδιο αποκλειστικά και μόνο, που κατήντησε να είναι αίτιο και αιτιατό της κρίσης, αφού είναι συνώνυμο της εγκατάλειψης κάθε παραγωγικής δραστηριότητας και μάλιστα της υπαίθρου.
Με την ίδια οπτική θέλω να προσθέσω σε αυτά που είπε ο Πρωθυπουργός για τη ΔΕΗ τέσσερις φράσεις που έχουν κομβική σημασία –και καλώ όλες τις πτέρυγες της Βουλής να με ακούσουν, μιας και διεκδικώ ένα τεκμήριο γνώσης για την ενέργεια και τη ΔΕΗ λόγω και επαγγελματικής ενασχόλησης και περιοχής- και είναι συγκεκριμένες:
Πρώτον, άμεση επαναλειτουργία της Εθνικής Επιτροπής Ενεργειακού Σχεδιασμού.
Δεύτερον, όποια εξέλιξη και αν έχουμε σε επιμέρους τμήματα της ΔΕΗ θα πρέπει να τηρούνται οι δημόσιες δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από τη ΔΕΗ και αναφέρομαι κυρίως σε ζητήματα μετεγκαταστάσεων.
Τρίτον, ο λιγνίτης πρέπει να αποκατασταθεί γιατί είναι για λέβητες υπερσύγχρονης τεχνολογίας και όχι για το πυρ το εξώτερο και είναι η βάση της φθηνής κιλοβατώρας.
Τέταρτον, όλο το σχέδιο που παρουσιάστηκε με τίτλους από τον Πρωθυπουργό θα πρέπει να στοχεύει στην παλινόρθωση του μεγαλύτερου γίγαντα της ελληνικής οικονομίας που είναι η Δ.Ε.Η., η οποία σήμερα τρίζει συθέμελα και απειλείται πραγματικά με χρεοκοπία.
Κλείνω, λέγοντας ότι χθες είχα μια εμπειρία καθώς με τον κ. Σαχινίδη πλαισιώναμε τον κ. Βενιζέλο στη συνάντηση με την Τρόικα. Χρόνο χρειάζεται η πατρίδα μας και αυτό κάναμε σαφές στην Τρόικα με τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ τον κ. Βενιζέλο προκειμένου να αξιοποιήσουμε τα θετικά της δανειακής σύμβασης, αλλά και να εκπονήσουμε και να αφήσουμε να λειτουργήσουν πολιτικές, κεϊνσιανές πολιτικές, που είχαν δουλέψει με την προηγούμενη κυβέρνηση όσο και αν ακούγεται μέσα στην Αίθουσα παράδοξο, από την αυτεπιστασία μέχρι τα ληξιπρόθεσμα και από το Ταμείο Εγγυοδοσίας μέχρι μια σειρά από άλλες πολιτικές. Γιατί χρόνο χρειάζεται η πατρίδα μέσα όμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι έξω από αυτήν.
Στην παρούσα περίοδο η λαϊκή ρήση «μόνος ούτε στον παράδεισο» μας πάει γάντι».
