Μπορεί οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin και άλλα σταθερά, κολοσσιαία χαρτιά της ιστορίας να καθορίζουν με τον τρόπο τους τα μουσικά πράγματα ακόμη και 40 και βάλε χρόνια μετά τη δημιουργία τους, αλλά τα 00s, με τις δικές τους ξεχωριστές απαιτήσεις και ένα κοινό που βαρέθηκε να βρίσκει αξιόλογες μουσικές αναφορές σε “δεινοσαυρικές” περιόδους, μπορούν να υπερηφανεύονται για τις δικές του -σοβαρά- επιδραστικές μπάντες.
The Arcade Fire
Το πρώτο τους άλμπουμ με τον περιπαιχτικό για ντεμπούτο τίτλο “Funeral” όρισε τις μουσικές φαντασιώσεις όλων, μα ΟΛΩΝ, των μουσικόφιλων που πασχίζουν παντοιοτρόπως να ανακαλύψουν πρώτοι(;) την επόμενη μεγάλη μπάντα και να μην το πουν σε κανένα. Να αγοράσουν δηλαδή τον δίσκο τους, να τον ακούνε κρυφά από τα ακουστικά τους στο μετρό, στο δρόμο και να σκέφτονται για τους πληβείους ένα “ανόητοι, δεν είστε ικανοί να μάθετε ποτέ τις μελωδίες αυτών των 7 Καναδών νοματαίων”.
Όταν οι Arcace Fire έβγαλαν το “The Suburbs” και γέμισαν κάθε εκατοστό του Madison Square Garden πέρυσι το καλοκαίρι, οι παραπάνω fans ένιωσαν μια μικρή πίκρα. Γιατί οι Καναδοί έγιναν αυτό που λένε στην Αμερική, huge. Είναι πρώτοι στη λίστα, γιατί παρά την έκρηξη της… “παγκοσμιότητάς” τους, ο ποιοτικός δείκτης της δουλειάς τους πηγαίνει μόνο προς τα πάνω.
The Flaming Lips
Μπορεί να ξεκίνησαν πριν καν γεννηθούν πολλοί από τους σημερινούς τους fans (1983), αλλά οι Flaming Lips με τελευταία απόδειξη το “Embryonic” του 2009 έχουν βγάλει τις λεγόμενες δισκάρες τους μετά το μιλένιουμ. Ίσως εξαιρείται το “The Soft Bulletin” του 1999.
Ξαφνικά όλοι τραγουδάνε με αυτό το γλυκό φάλτσο του Wayne Coyne (το κάνει και ο “δικός” μας Michael Angelakos των Passion Pit), ενώ η εκροή τόνων θετικής ενέργειας στα live τους είναι ένα στοιχείο που -λογικά- θέλησαν να κοπιάρουν αρκετές μπάντες της προηγούμενης δεκαετίας. Ναι, ακούς ψήγματα των Flaming Lips και στους Arcade Fire. Και στους of Montreal. Και στους Grizzly Bear. Γενικά ο Καναδάς τους θαυμάζει.
Animal Collective
O ονομαστός ψυχεδελικός τους ήχος, η καταφανέστατη επιρροή τους πάνω σε πιο μαζικά δημοφιλείς μπάντες όπως οι MGMT και οι αστρονομικές βαθμολογίες του “Merriweather Post Pavillion” από γενικά έγκυρους κριτές όπως το Pitchfork και το Metacritic σβήνουν κάθε δικαίωμα αμφισβήτησης ότι η “πειραγμένη” τετράδα από τη Βαλτιμόρη ασχολήθηκε με τη μουσική με έναν μόνο σκοπό. Να ασχοληθεί η μουσική μαζί τους. Και τα κατάφεραν. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι άρεσαν, αλλά σίγουρα ξεχώρισαν (και μπήκαν και στη Βίβλο κάθε hipster που σέβεται την αποστολή του σε αυτόν τον ντεμοντέ κόσμο).
Radiohead
Το “Kid A” του 2000 έστειλε χιλιάδες fans τους στο τρελοκομείο. Οι Radiohead κατάφεραν μέσα σε 50 λεπτά να δείξουν ότι ένας καλλιτέχνης όχι μόνο δεν είναι καταδικασμένος να εμμείνει σε κανενός είδους συνταγή της επιτυχίας, αλλά σχεδόν υποχρεούται να ανατρέψει ολικά τον ήχο και τις συνήθειές του έστω και για ένα δίσκο. Οι fans του “τρελοκομείου” κατάλαβαν αργότερα το έπος και τον συμβολισμό του “Kid A”, ενώ οι Radiohead συνέχιζαν να μοιράζουν τάσεις στους συναδέλφους τους, πουλώντας online το “In Rainbows” έναντι του αντιτίμου που έκρινε σωστό ο εκάστοτε αγοραστής.
The Strokes
Μπορεί το εκκωφαντικό τους ξεκίνημα με το “Is this it?” του 2001, τα skinny jeans και τα χαρακτηριστικά riffs να σε έκαναν να λες “this is it, αυτός είναι ο 21ος αιώνας στη μουσική” και “η Νέα Υόρκη έγινε alternative”, αλλά το όνειρο δεν κράτησε πολύ για τον Julian Casablancas και την παρέα του. Για την ακρίβεια, αυτό που δεν κράτησε ήταν η ποιότητα. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορείς να δεις τα 00s χωρίς την έκρηξη των Strokes. Έστω και τα λίγα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα.
Arctic Monkeys
Όταν μια παρέα 20άρηδων έκατσε στην κορυφή του κόσμου. Το 2006 με το “Whatever People Say I am, That’s What I am Not”. Ίσως ήταν άλλη μια ανάγκη της δεκαετίας. Μια μπάντα υπερβολικά πιτσιρικάδων, τέρμα Άγγλων, με την κιθάρα στο τέρμα και τη φιλοσοφία του “ξυπνήστε, παίξτε μουσική, χορέψτε (άλλωστε “you look good on the dance floor”), κάντε αλητείες, δείτε και καμιά ταινία του Meadows” βουτηγμένη σε ένα χάρτινο κουτάκι fish and chips.
Jack White
Ενδεχομένως η απόλυτη ροκ περσόνα του 21ου αιώνα μέχρι τώρα. Ο άνθρωπος που σχεδόν κάθε χρόνο εκ των 10 του διαστήματος 2000-09 έβγαζε έναν δίσκο-δήλωση-ογκόλιθο στο χτίσιμο της “νέας εποχής”. Ο mastermind των White Stripes χάρισε στην ανθρωπότητα το κλασικό “Elephant” το 2003, με το “Seven Nation Army” να φαντάζει ως ένα από τα πιο πολυ-παιγμένα κομμάτια του αιώνα. Οι Raconteurs και οι Dead Weather θα ήταν οι δεύτερες, αξιοπρεπέστατες ασχολίες του White κατά τη διάρκεια των 00s. Είναι ανώφελο να υπολογίσει κανείς πότε θα αρχίσει να ξεθωριάζει το στίγμα του Jack White στην μουσική ιστορία. Πιθανότατα ποτέ.
Sufjan Stevens
Αυτός ο άρχοντας του banjo και των λοιπών οργάνων, αυτός ο περίεργος τυπάκος από το Detroit που γράφει τις φανταστικότερες indie, chamber pop μελωδίες μάλλον δεν σου είναι και πολύ γνωστός. Η πλήρης πορεία του από το μηδέν (και το 1999) μέχρι σήμερα συνιστά ότι το γεγονός ότι δεν τον ξέρεις (αν ισχύει) είναι ένα καθαρά ΔΙΚΟ ΣΟΥ πρόβλημα. Η λέξη “ανυπομονώ” εφευρέθη για να δείχνει με επάρκεια αυτό που νιώθεις για κάθε επόμενη δουλειά του.
M.I.A.
Κι επειδή καλή η μουσική και οι εμπνεύσεις, αλλά κάποιος πρέπει να μιλήσει και πιο “πολιτικά” με το έργο του, η μεγαλωμένη στη Σρι Λάνκα Μ.Ι.Α., όπως πάνσωστα έχει γράψει ο Nick Marino, “μοιάζει με τη μουσική της -αυτό το dance συνονθύλευμα- σαν κοριτσάκι που παίζει ‘κουτσό’ ενώ από πάνω της ίπτανται σφαίρες από ελεύθερους σκοπευτές”. Αυτό.
oneman.gr