Με την προηγούμενη δημοσίευση κλείσαμε ένα κεφάλαιο στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ που έχει να κάνει κυρίως με την ομαδική εγκατάσταση εποίκων/προσφύγων στον μικρο οικισμό της Κόζιανης που είχε δημιουργηθεί στις αρχές του 15υυ αιώνα από κάτοικους των Καλυβίων που βρισκόταν στην θέση Σίοπατο όπου από το 1398 μ. χ. και μετά έμεναν , γηγενείς κάτοικοι της περιοχής μαζί με μια ομάδα Βορειοηπειρωτών που είχαν έρθει από τους οικισμούς Κόσδιανη ,Μπιθικούκι και Πρεμετή στην θέση Σκρκα και Τζαμάρα .
Αργότερα θα έρθουν κάτοικοι από την γύρω περιοχή Σταρείδωλα και Δρέπανο που ήταν, 2 φρούρια κατοικήσιμα που ισοπέδωσαν οι Οθωμανοί.
Τα Σέρβια που επίσης ήταν φρούριο κατοικήσιμο ,αλλά εκδιώχθηκαν εκτός φρουρίου ,έχοντας εγκατασταθεί σε αυτό οι κατακτητές , κάνοντας συγχρόνως τα Σερβία κέντρο της διοίκησης τους. Λίγο αργότερα έρχονται και εγκαθίστανται στον οικισμό Βαντσίωτες , Αγραφιώτες, Χορμοβήτες , Κτενίωτες , κάτοικοι της Κορυτσάς ,Αιγύπτιοι Χριστιανοί με βαθιές Ελληνικές ρίζες,Μοσχοπολίτες ,ανάμεσα στο 1922- 1928 πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και την περίοδο της Γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου μικροτερες ομάδες ήρθαν από την γύρω περιοχή και μεμονωμένα άτομα έτσι ώστε ο οικισμός των 663 ατόμων που καταγράφηκε το 1528 να γίνει στην απογραφή του 1971 (Το 1967 σταμάτα από πλευράς μας για λόγους δεοντολογίας η καταγραφή της ιστορίας της νεότερης Κοζάνης ) και να είναι η έδρα του νόμου Κοζάνης και της Μητρόπολης Σερβίων και Κοζάνης.
Αρχίζοντας να δημοσιεύουμε από σήμερα ιστορικά και άλλα γεγονότα που επηρέασαν την εξέλιξη της πόλης της Κοζάνης και θα δώσουμε με λίγα λόγια ποιες ήταν οι κυρίες αιτίες ώστε να συγκεντρωθεί τόσος κόσμος σε αυτη.
Και επειδή για μας ο σοβαρότερη από όλες ήταν η κατάκτηση της περιοχής των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς θα αναφερθούμε σε 4 καθοριστικές μάχες που έγιναν στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια) τον 13ο κι τον 14ο αιώνα μ.Χ. και έσβησαν από τον χάρτη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τα πριγκιπάτα ή άλλους κυβερνητικούς σχηματισμούς που ήρθαν μετά από αυτή.
ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
Η δημιουργία της Κοζάνης, η οποία από μικρός οικισμός εξελίχθηκε σε σημαντικό διοικητικό και οικονομικό κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας, οφείλεται σε διάφορους ιστορικούς και όχι μόνον λόγους :
1. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, η περιοχή της Κοζάνης αποτέλεσε καταφύγιο για χριστιανικούς πληθυσμούς που αναζητούσαν ασφάλεια από τις τουρκικές επιδρομές και τους εξισλαμισμούς σε πιο απρόσιτες ορεινές περιοχές.
2. Η περιοχή μετά την άφιξη του Χαρίση Τράντα φέρεται να απολάμβανε ένα σχετικό καθεστώς αυτονομίας ή προνομίων έναντι άλλων περιοχών, κάτι που την καθιστούσε ελκυστική για εγκατάσταση. Ο ίδιος άνθρωπος φρόντισε για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της πόλης με σύγχρονα για την εποχή κτίρια, προσελκύοντας κατασκευαστές και σχεδιαστές άλλα και κόσμο για μόνιμη κατοίκηση .
3. Η θέση της Κοζάνης πάνω σε κομβικά εμπορικά περάσματα συνέβαλε στην ανάπτυξη του εμπορίου, προσελκύοντας εμπόρους και πληθυσμούς και καθιστώντας την σταδιακά εμπορικό κέντρο.
4. Η οικονομική εξωστρέφεια των Κοζανιτών
Η εισροή κεφαλαίων και η πνευματική αναγέννηση που παρατηρήθηκε στις κοινωνίες από εμπόρους , οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν σε Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη συνέβαλαν στην οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της πόλης.
Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με την εγκατάσταση προσφυγικών οικογενειών μετά από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 διαμόρφωσαν τη σημερινή ταυτότητα της Κοζάνης.
ΟΙ 4 ΜΑΧΕΣ ΠΟΥ ΟΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Η κατάκτηση των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς ήταν μια μακρά διαδικασία που διήρκεσε πάνω από έναν αιώνα, από τα μέσα του 14ου αιώνα έως τα μέσα του 15ου αιώνα
Οι Οθωμανοί πέρασαν για πρώτη φορά από τη Μικρά Ασία στην ευρωπαϊκή πλευρά, εκμεταλλευόμενοι τους εμφύλιους πολέμους του Βυζαντίου. Αυτό σηματοδότησε την αρχή της παρουσίας τους στα Βαλκάνια.
*Μάχη της Μαρίτσας (ή Ορμνίου ) (1371 μ.Χ.)
Οι Οθωμανοί νίκησαν έναν μεγάλο συνασπισμό Σέρβων και Βουλγάρων ηγεμόνων. Αυτή η νίκη άνοιξε τον δρόμο για την κατάκτηση της Θράκης και της Μακεδονίας και μετέτρεψε πολλά βαλκανικά κράτη σε υποτελείς στους Οθωμανούς. έλαβε χώρα στις 26 Σεπτεμβρίου 1371 στις όχθες του ποταμού Έβρου (Μαρίτσα), κοντά στο σημερινό Ορμένιο. Ήταν μια καθοριστική σύγκρουση μεταξύ των συνασπισμένων χριστιανικών δυνάμεων των Βαλκανίων και των Οθωμανών, με σημαντικές ιστορικές συνέπειες.
Οι Χριστιανικές Δυνάμεις: Αποτελούνταν κυρίως από Σέρβους, υπό την ηγεσία των αδελφών ηγεμόνων Βουκασίν Νεμάνια (Βασιλιάς της Σερβίας) και Ιωάννη Ούγκλεση (Δεσπότης των Σερρών). Η δύναμη περιλάμβανε επίσης Βούλγαρους και άλλους τοπικούς ηγεμόνες. Ο στόχος τους ήταν να απωθήσουν τους Οθωμανούς από τα εδάφη της Θράκης.
Οθωμανοί: Υπό τη διοίκηση του Λαλά Σαχίν Πασά, στρατιωτικού
Οι Χριστιανικές δυνάμεις, αριθμητικά υπέρτερες (ορισμένες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 70.000 άνδρες, αν και οι αριθμοί αμφισβητούνται), αιφνιδιάστηκαν από τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενώ στρατοπέδευαν
Η οθωμανική επίθεση ήταν καταστροφική.
Η μάχη κατέληξε σε συντριπτική ήττα των χριστιανικών δυνάμεων. Οι ηγέτες τους, Βουκασίν και Ιωάννης Ούγκλεσης, σκοτώθηκαν στη μάχη. Οι συνέπειες της μάχης ήταν τεράστιες: Η ήττα σηματοδότησε ουσιαστικά το τέλος της Σερβικής Αυτοκρατορίας ως κυρίαρχης δύναμης στην περιοχή και την αρχή της διάλυσής της σε μικρότερα κράτη.Άνοιξε το δρόμο για την περαιτέρω, ταχεία οθωμανική επέκταση στα Βαλκάνια. Μετά τη νίκη, πολλοί τοπικοί ηγεμόνες αναγκάστηκαν να γίνουν υποτελείς των Οθωμανών και να πληρώνουν φόρο υποτέλειας. Το Βυζάντιο βρέθηκε περικυκλωμένο και αποδυναμωμένο, με την Άδριανούπολη να γίνεται σύντομα πρωτεύουσα των Οθωμανών.
2. Μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389):
Αν και αμφιλεγόμενη ως προς το ακριβές στρατιωτικό αποτέλεσμα (και οι δύο πλευρές υπέστησαν βαριές απώλειες, συμπεριλαμβανομένου του Σέρβου ηγεμόνα Λάζαρου και του Σουλτάνου Μουράτ Α’), είχε καταλυτική σημασία. Οδήγησε στην οριστική υποταγή των Σέρβων και στην απώλεια της ανεξαρτησίας τους, καθιστώντας τους υποτελείς των Οθωμανών, με βαριές συνέπειες για την εθνική τους ιστορία.
Μάχη του Κοσσυφοπεδίου (28 Ιουνίου 1389, ή 15 Ιουνίου με το παλαιό ημερολόγιο) ήταν μια κομβική και πολύνεκρη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της επεκτεινόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μιας συμμαχίας βαλκανικών χριστιανικών δυνάμεων, κυρίως Σέρβων
Ο Σερβικός στρατός, υπό την ηγεσία του πρίγκιπα Λάζαρου Χρεμπελιάνοβιτς (Lazar Hrebeljanović), σε συμμαχία με άλλους Σέρβους ευγενείς (όπως ο Βουκ Μπράνκοβιτς) και στοιχεία από Βοσνία, Αλβανία και Βλαχία, αντιμετώπισε τον οθωμανικό στρατό του Σουλτάνου Μουράτ
Η μάχη διεξήχθη στο Κοσσυφοπέδιο (Kosovo Polje, “Πεδίο των Κοτσυφιών”), βορειοδυτικά της σημερινής Πρίστινα.
Και οι δύο ηγέτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τη μάχη. Ο Σουλτάνος Μουράτ Α΄ δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, από τον Σέρβο ιππότη Μίλος Ομπίλιτς, ενώ ο πρίγκιπας Λάζαρος συνελήφθη και αποκεφαλίστηκε.
Το τακτικό αποτέλεσμα της μάχης ήταν αμφίρροπο, με αμοιβαίες βαριές απώλειες και τις δύο πλευρές να αποχωρούν από το πεδίο της μάχης. Ωστόσο, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ήταν καταστροφικές για τους Σέρβους:
Οι Σέρβοι υπέστησαν δυσανάλογα μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο δεν μπορούσε να αναπληρωθεί εύκολα, σε αντίθεση με τους Οθωμανούς που διέθεταν εφεδρικές δυνάμεις από την Ανατολία.
Τα σερβικά πριγκιπάτα που δεν ήταν ήδη υποτελή, έγιναν τελικά φόρου υποτελή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τα επόμενα χρόνια.
Η μάχη σήμανε την εδραίωση της οθωμανικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια για τους επόμενους αιώνες και την πλήρη περικύκλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
* Η Μάχη της Νικόπολης (25 Σεπτεμβρίου 1396 μ.Χ. )
Οι Οθωμανοί (υπό τον Βαγιαζήτ Α’) συνέτριψαν μια μεγάλη σταυροφορική δύναμη από διάφορα ευρωπαϊκά κράτη.
Αυτή η ήττα των Χριστιανών στέρησε από τα Βαλκάνια τη δυνατότητα άμεσης στρατιωτικής βοήθειας από τη Δύση.
Η Μάχη της Νικόπολης (25 Σεπτεμβρίου 1396) ήταν μια αποφασιστική νίκη για την Οθωμανική Αυτοκρατορία επί ενός συμμαχικού στρατού Σταυροφόρων, τερματίζοντας ουσιαστικά την τελευταία μεγάλης κλίμακας χριστιανική σταυροφορία του Μεσαίωνα.
Η ήττα εδραίωσε τον οθωμανικό έλεγχο στα Βαλκάνια και οδήγησε στο τέλος της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.
Πολέμησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1396, κοντά στην οχυρωμένη πόλη της Νικόπολης στον ποταμό Δούναβη στη σημερινή Βουλγαρία.
Μια πολυεθνική δύναμη που αποτελείται κυρίως από στρατεύματα από την Ουγγαρία, τη Γαλλία, τη Βουργουνδία, τη Γερμανία και τους Ιωαννίτες Ιππότες, με επικεφαλής τον βασιλιά Σιγισμούνδο της Ουγγαρίας και τον Ιωάννη, Κόμη του Νεβέρ (αργότερα γνωστό ως Ιωάννη τον Ατρόμητο
Οθωμανική Αυτοκρατορία: Δυνάμεις με επικεφαλής τον Σουλτάνο Βαγιαζίτ Α΄ («Γιλντιρίμ» ή Κεραυνός), ενισχυμένες σημαντικά από Σέρβους ιππότες βαρέος ιππικού υπό τον υποτελή τους, Πρίγκιπα Στέφανο Λαζαρέβιτς. \
Οι Σταυροφόροι ξεκίνησαν την πολιορκία της Νικόπολης χωρίς επαρκή αναγνώριση ή εξοπλισμό πολιορκίας.
Παρά τη συμβουλή του βασιλιά Σιγισμούνδου να σχηματίσουν αμυντική γραμμή και να χρησιμοποιήσουν έμπειρους Βλάχους πεζούς για να αντιμετωπίσουν την αρχική οθωμανική επίθεση, οι Γάλλοι ιππότες, επιδιώκοντας τη δόξα, επέμειναν να ηγηθούν μιας ορμητικής, χωρίς υποστήριξη επίθεσης προς τα πάνω.
Οι Γάλλοι ιππότες κατάφεραν να κατατροπώσουν το αρχικό κύμα των Οθωμανών άτακτων, αλλά εξαντλήθηκαν και αποδιοργανώθηκαν αφού συνάντησαν μια κρυφή γραμμή από αιχμηρά πασσάλους και αντιμετώπισαν μια νέα, πειθαρχημένη δύναμη Οθωμανών τακτικών (Γενίτσαρων) και το σερβικό βαρύ ιππικό. Βλέποντας τους Γάλλους να κατατροπώνονται, οι σύμμαχοι της Βλαχίας και της Τρανσυλβανίας υποχώρησαν.
Ο Σιγισμούνδος και οι υπόλοιπες δυνάμεις του περικυκλώθηκαν και τελικά κατατροπώθηκαν.
Μια συντριπτική ήττα για τη χριστιανική συμμαχία.
Ο Σιγισμούνδος και μερικοί βασικοί ηγέτες κατάφεραν να δραπετεύσουν μέσω βενετσιάνικων πλοίων στον Δούναβη, ενώ χιλιάδες Σταυροφόροι σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.
Σε αντίποινα για μια προηγούμενη σφαγή Τούρκων αιχμαλώτων στο Οριάχοβο, ο Βαγιαζήτ διέταξε τη μαζική εκτέλεση χιλιάδων αιχμαλώτων, αφήνοντας μόνο υψηλόβαθμους ευγενείς για λύτρα.
Η μάχη έθεσε τέλος στις σημαντικές ευρωπαϊκές σταυροφορικές προσπάθειες εναντίον των Οθωμανών και ενίσχυσε τον οθωμανικό έλεγχο στα Βαλκάνια.
Ανέδειξε την πειθαρχία και την τακτική ανωτερότητα του επαγγελματικού οθωμανικού στρατού έναντι των παραδοσιακών φεουδαρχικών δυνάμεων και αύξησε δραματικά τον φόβο του «Τούρκου» στη Δυτική Ευρώπη.
* Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453 μ.Χ.)
Η κατάληψη της πρωτεύουσας του Βυζαντίου από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή ήταν το κομβικότερο γεγονός. Ενώ μεγάλο μέρος των Βαλκανίων είχε ήδη κατακτηθεί, η Άλωση σήμανε το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και εδραίωσε την οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή, αφαιρώντας το τελευταίο μεγάλο χριστιανικό οχυρό.
Κατάκτηση υπό τον Μωάμεθ Β’: Μετά την Άλωση, ακολούθησαν συστηματικές εκστρατείες για την ενσωμάτωση των εναπομεινάντων ανεξάρτητων ή ημιαυτόνομων περιοχών, όπως η Σερβία (1459), η Βοσνία (1463), και τμήματα της Ελλάδας και της Αλβανίας.
.
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453 ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός με τεράστια σημασία, σηματοδοτώντας το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή μιας νέας εποχής, τόσο για τον Ελληνισμό όσο και για την Ευρώπη.
Η πολιορκία ξεκίνησε στις 6 Αριλίου 1453 από τον Οθωμανό σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή.
Οι Οθωμανοί διέθεταν υπέρτερες δυνάμεις, με στρατό περίπου 150.000 ανδρών και στόλο 400 πλοίων. Επίσης, χρησιμοποίησαν ένα τρομερό, για την εποχή, πολιορκητικό πυροβολικό, συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου κανονιού. Αντίθετα, οι Βυζαντινοί, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, είχαν μόνο περίπου 8.500 υπερασπιστές (Βυζαντινούς και συμμάχους) και 25 πλοία.
Η πολιορκία περιλάμβανε σφοδρούς βομβαρδισμούς των τειχών, προσπάθειες γεμίσματος των τάφρων και επίμονες επιθέσεις. Ένα κρίσιμο σημείο ήταν ο τραυματισμός του Γενουάτη διοικητή Ιουστινιάνη και η είσοδος Οθωμανών στρατιωτών από μια αφύλακτη πύλη, την Κερκόπορτα, η οποία προκάλεσε πανικό και σύγχυση στους αμυνόμενους.
Η τελική επίθεση εξαπολύθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης, 29 Μαΐου 1453. Μετά από ηρωική αντίσταση, τα τείχη υποχώρησαν και η πόλη έπεσε. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος έπεσε μαχόμενος στα τείχη, ως ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού ακολούθησαν σφαγές, λεηλασίες και εξανδραποδισμοί.
* Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης είχε βαθιές και μακροπρόθεσμες συνέπειες:
Σηματοδότησε το οριστικό τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, η οποία υπήρχε για πάνω από 1.100 χρόνια.
Οι Οθωμανοί έγιναν η κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, με την Κωνσταντινούπολη να γίνεται πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Άλωση τραυμάτισε βαθιά την περηφάνια των Ελλήνων και σήμανε την έναρξη μιας μακράς περιόδου οθωμανικής κυριαρχίας (περίπου 400 χρόνια). Παράλληλα, ενίσχυσε την ενότητα της ελληνικής ταυτότητας γύρω από την Ορθοδοξία και τη γλώσσα.
Πολλοί Βυζαντινοί λόγιοι και καλλιτέχνες μετανάστευσαν στη Δύση, μεταφέροντας αρχαία ελληνικά κείμενα και γνώσεις, γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην Αναγέννηση. Επίσης, η οθωμανική επέκταση προς την Ευρώπη επιταχύνθηκε, οδηγώντας σε νέες συγκρούσεις.
Τέλος, η κατάληψη των εμπορικών δρόμων της Μεσογείου από τους Οθωμανούς ώθησε τους Ευρωπαίους στην αναζήτηση νέων θαλάσσιων οδών, συμβάλλοντας έτσι στις μεγάλες γεωγραφικές ανακαλύψεις.
Συνολικά, η 29η Μαΐου 1453 θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην παγκόσμια ιστορία, που σηματοδοτεί τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση και τους Νεότερους Χρόνους.
Παράγοντες που διευκόλυναν την Οθωμανική Προέλαση
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ήδη αποδυναμωμένη, ενώ τα διάφορα σλαβικά και άλλα βαλκανικά κράτη (Σερβία, Βουλγαρία) βρίσκονταν σε διαρκείς εμφύλιους πολέμους και δεν μπόρεσαν να συντονίσουν μια αποτελεσματική άμυνα.
Οι Οθωμανοί διέθεταν έναν πειθαρχημένο και αποτελεσματικό στρατό, συμπεριλαμβανομένου του σώματος των Γενίτσαρων, και αξιοποίησαν τον θεσμό των “γαζήδων” (φανατικών πολεμιστών της πίστης).
Αρχικά επέβαλαν υποτέλεια σε τοπικούς ηγεμόνες και στη συνέχεια προχώρησαν σε πλήρη ενσωμάτωση των εδαφών τους.
ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
( Προβλήματα που εξηγούν την δημιουργία και την συσσώρευση πληθυσμού στην πόλη της Κοζάνης καθ’όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας )
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ., οι Χριστιανικοί πληθυσμοί στα Βαλκάνια βρέθηκαν υπό την Οθωμανική κυριαρχία, αντιμετωπίζοντας μια σειρά από πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα όπως :
1.Στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων
Οι Χριστιανοί θεωρούνταν υπήκοοι δεύτερης κατηγορίας (ραγιάδες) στο οθωμανικό ισλαμικό κράτος και δεν είχαν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους μουσουλμάνους.
2.Βαριά φορολογία: Υποχρεώνονταν να πληρώνουν ειδικούς φόρους, όπως ο κεφαλικός φόρος ), τον οποίο πλήρωναν όλοι οι μη Μουσουλμάνοι ενήλικες άνδρες με αντάλλαγμα την προστασία της ζωής και της περιουσίας τους και τη διατήρηση της θρησκευτικής τους ελευθερίας, καθώς και άλλοι φόροι (όπως το χαράτσι).
3. Παιδομάζωμα Ένα από τα πιο σκληρά μέτρα ήταν το παιδομάζωμα, η αναγκαστική στρατολόγηση Χριστιανοπαίδων, τα οποία εξισλαμίζονταν, εκπαιδεύονταν και στελέχωναν επίλεκτα σώματα του οθωμανικού στρατού, όπως τους Γενίτσαρους, ή τη διοίκηση.
4.Περιορισμούς στη θρησκευτική ζωή
Παρά το γεγονος οτι η Εκκλησία διατήρησε κάποια προνόμια , υπήρχαν περιορισμοί στην ανέγερση ή επισκευή εκκλησιών και στη δημόσια έκφραση της χριστιανικής λατρείας.
Οι Χριστιανικοί πληθυσμοί βίωναν ένα αίσθημα ανασφάλειας, καθώς ήταν εκτεθειμένοι σε αυθαιρεσίες των τοπικών Οθωμανικών αρχών και των στρατευμάτων. Πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, μετακινούμενοι σε άλλες περιοχές ή ακόμη και εκτός αυτοκρατορίας, λόγω των δύσκολων συνθηκών και της οικονομικής πίεσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι Χριστιανικοί πληθυσμοί στηρίχθηκαν κυρίως στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη χρήση της Ελληνικής γλώσσας για να διατηρήσουν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα.
