Στο στούντιο του OPEN βρέθηκε το πρωί του Σαββάτου ο φοιτητής Ανδρέας Αλικανιώτης ο οποίος βοήθησε 10 επιβάτες του μοιραίου τρένου που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη να σωθούν μέσα από την κόλαση του 2ου βαγονιού που καιγόταν.
«Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι όλες αυτές τις εικόνες, γυρνάνε ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχουν κάποια σκηνικά που τα σκέφτομαι σε μια λούπα συνεχόμενη αλλά πιο σπάνια. Γενικά προσπαθώ να ξεχάσω τις πιο σκληρές εικόνες που είδα. Προσπαθώ να φύγει όλη αυτή η χασούρα από το μυαλό μου. Για να είμαι εγώ ψυχικά υγιής. Απ ‘ ότι με ενημέρωσε η ψυχολόγος, όσο λιγότερο το αναφέρω τόσο καλύτερα θα είναι για μένα. Είμαι σε μια κατάσταση την οποία δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τι έχει γίνει. Είμαι ακόμα στο στάδιο της άρνησης ότι αυτό ήταν ένα κακό όνειρο, ότι έζησα κάτι που δεν ξέρω αν το έζησα εγώ, που δεν ξέρω αν όντως βρισκόμουν εκεί ή απλά το είδα στις ειδήσεις και μπήκα στη θέση κάποιου…», αναφέρει αρχικά ο φοιτητής.
«Αυτό που με βοηθάει είναι να δείξω αρχικά το θρήνο για τα παιδιά που χάθηκαν, σε δεύτερη φάση να ξυπνήσει και το κράτος και οι αρμόδιοι για το τι πάει να πει ανθρώπινη ζωή και κατά συνέπεια ασφάλεια», λέει και επισημαίνει:
«Σε τρένο δεν θα ξαναμπώ. Δεν το φοβάμαι αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δώσω χρήματα ξανά σε μια τέτοια εταιρεία η οποία δεν υπολογίζει ούτε την ίδια μου τη ζω.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως ψάχνουν συνεχώς τον υπαίτιο, το ποιος φταίει, γιατί και πρέπει όλα αυτά τα γιατί να απαντηθούν. Αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα. Το θέμα είναι τα θύματα, οι τραυματισμένοι από αυτό το δυστύχημα».
«Δυο εικόνες στη μνήμη μου»
Όπως διηγείται: «Έχω δύο εικόνες που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Μια όταν έγινε το μπαμ μέσα στο βαγόνι, που κλείσανε τα φώτα και υπήρχε ένας μικρός φωτισμός σαν φλας. Ήταν σαν ταινία θρίλερ. Και η άλλη εικόνα είναι που βγήκα από το βαγόνι και όταν γύρισα και το κοίταξα αντίκρισα ένα βαγόνι εκτροχιασμένο, ολόκληρο τρένο να έχει κάνει ένα γάμα με τα πρώτα δύο βαγόνια του και να έχει πάρει φωτιά. Εκεί συνειδητοποίησα το μέγεθος όλης αυτής της καταστροφής.
«Ήταν σαν θρίλερ… Δεν ξέρω ακόμα αν το έζησα» – Συγκλονίζει ο 20χρονος επιβάτης του τρένου που βοήθησε 10 ανθρώπους να σωθούν
επόμενο άρθροnext-article
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης (YouTube)Ο Ανδρέας Αλικανιώτης (YouTube)
Στο στούντιο του OPEN βρέθηκε το πρωί του Σαββάτου ο φοιτητής Ανδρέας Αλικανιώτης ο οποίος βοήθησε 10 επιβάτες του μοιραίου τρένου που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη να σωθούν μέσα από την κόλαση του 2ου βαγονιού που καιγόταν.
«Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι όλες αυτές τις εικόνες, γυρνάνε ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε μέσα στο μυαλό μου. Υπάρχουν κάποια σκηνικά που τα σκέφτομαι σε μια λούπα συνεχόμενη αλλά πιο σπάνια. Γενικά προσπαθώ να ξεχάσω τις πιο σκληρές εικόνες που είδα. Προσπαθώ να φύγει όλη αυτή η χασούρα από το μυαλό μου. Για να είμαι εγώ ψυχικά υγιής. Απ ‘ ότι με ενημέρωσε η ψυχολόγος, όσο λιγότερο το αναφέρω τόσο καλύτερα θα είναι για μένα. Είμαι σε μια κατάσταση την οποία δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τι έχει γίνει. Είμαι ακόμα στο στάδιο της άρνησης ότι αυτό ήταν ένα κακό όνειρο, ότι έζησα κάτι που δεν ξέρω αν το έζησα εγώ, που δεν ξέρω αν όντως βρισκόμουν εκεί ή απλά το είδα στις ειδήσεις και μπήκα στη θέση κάποιου…», αναφέρει αρχικά ο φοιτητής.
«Αυτό που με βοηθάει είναι να δείξω αρχικά το θρήνο για τα παιδιά που χάθηκαν, σε δεύτερη φάση να ξυπνήσει και το κράτος και οι αρμόδιοι για το τι πάει να πει ανθρώπινη ζωή και κατά συνέπεια ασφάλεια», λέει και επισημαίνει:
«Σε τρένο δεν θα ξαναμπώ. Δεν το φοβάμαι αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δώσω χρήματα ξανά σε μια τέτοια εταιρεία η οποία δεν υπολογίζει ούτε την ίδια μου τη ζω.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως ψάχνουν συνεχώς τον υπαίτιο, το ποιος φταίει, γιατί και πρέπει όλα αυτά τα γιατί να απαντηθούν. Αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα. Το θέμα είναι τα θύματα, οι τραυματισμένοι από αυτό το δυστύχημα».
«Δυο εικόνες στη μνήμη μου»
Όπως διηγείται: «Έχω δύο εικόνες που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου. Μια όταν έγινε το μπαμ μέσα στο βαγόνι, που κλείσανε τα φώτα και υπήρχε ένας μικρός φωτισμός σαν φλας. Ήταν σαν ταινία θρίλερ. Και η άλλη εικόνα είναι που βγήκα από το βαγόνι και όταν γύρισα και το κοίταξα αντίκρισα ένα βαγόνι εκτροχιασμένο, ολόκληρο τρένο να έχει κάνει ένα γάμα με τα πρώτα δύο βαγόνια του και να έχει πάρει φωτιά. Εκεί συνειδητοποίησα το μέγεθος όλης αυτής της καταστροφής.
Σπάσαμε το τζάμι από ένα παράθυρο, πετάξαμε βαλίτσες για να προσγειωθούμε στα μαλακά και έπρεπε να πηδήξουμε από τρία περίπου μέτρα γιατί στην πίσω πλευρά υπήρχε φωτιά.
Εκείνη την ώρα πάνω στον πανικό, όσο ψύχραιμος και αν ήμουνα δεν μπορούσα να ακούσω τι γινόταν στα άλλα βαγόνια γιατί καλά καλά δεν είχα καταλάβει τι γινόταν στο δικό μου. Υπήρχαν άτομα που είχαν εκσφενδονιστεί με εγκαύματα, με σοβαρούς τραυματισμούς. Εικόνες που δεν θα ήθελα να ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου».
Εκείνη την ώρα που βοηθούσα τον κόσμο δεν σκεφτόμουν τίποτα. Έπρεπε να το κάνω. Είχα συνειδητοποιήσει πως ήμουν καλά και πρέπει να βοηθήσω τα άτομα αυτά που είτε δεν έχουν την σωματική ακεραιότητα να μπορούν να βοηθηθούν μόνα τους είτε τα άτομα που είναι σοβαρά τραυματισμένα και θα χρειαστούν τη βοήθεια κάποιου».
«Δεν έχω μιλήσει με κανέναν επιβάτη»
Σε ερώτηση για το εάν έχει έρθει σε επαφή με άλλους διασωθέντες λέει: «Δεν έχω προλάβει να μιλήσω με κανέναν, είδα όμως δύο κοπέλες με το που μπήκα στο νοσοκομείο και έρχεται η μια και μου λέει ‘’εσύ δεν είσαι το παιδί που με είχε βοηθήσει να έρθω από την μια καμπίνα στην άλλη;’’».
«Το δεύτερο βαγόνι που βρισκόμουν είχε πιάσει φωτιά στο μπροστινό του μέρος. Για κακή μας τύχη ο αέρας φύσαγε προς τα πίσω που σημαίνει ότι η φωτιά ερχόταν κατά πάνω μας και μας πίεζε στον χρόνο», καταλήγει στην περιγραφή του ο Ανδρέας.
ethnos.gr
