Κι όπου υπάρχει συννεφιά… εγώ θα βάζω ήλιους – Της Λίτσας Γκάγκαλη Μαρκοπούλου

Της Λίτσας Γκάγκαλη – Μαρκοπούλου:

Έχω τη δύναμη ακόμη κι αν η ελπίδα αχνοφέγγει
την ψυχή μου να κρατώ πάντα ΖΩΝΤΑΝΉ και να προχωρώ

Έχω τη δύναμη να προχωρώ κι όταν ακόμη βρέχει και φυσάει δυνατά
να ζωγραφίζω ήλιους και να φυτεύω γιασεμιά και μέσα στη ” βαρυχειμωνιά ”

Στον άναστρο τον ουρανό χρώματα να χαράζω φωτεινά
δίνοντας στις αισθήσεις ομορφιά
μα κυρίως νόημα , ουσία στην ψυχή και στην καρδιά

Κι όταν σιμώνει η μοναξιά κοιτάζω το φεγγάρι εκεί ψηλά και λέω
μόνο του είναι και αυτό μα λούζει όλο τον κόσμο με το φως

Στην έρημο την αχανή των σκέψεων σα βουλιάζω
που η εποχή μας ή υλιστική , της βίας ….. και της προβολής
εκμηδενίζει την αξία της ζωής , κάνει την υποκρισία περισσή
στα άσχημα κυριαρχεί η έγκριση η σιωπηρή
και χάνονται αξίες μέσα στην υποταγή……..

Τότε αναφωνώ ΠΟΥ ΟΔΕΎΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ ;;;;;

Μα πάλι την ήσυχη φωνή μου ακολουθώ που λέει ΚΟΥΡΆΓΙΟ κι ΑΝΑΘΑΡΡΏ
Γεμίζω με ήλιους τις χούφτες μου τις δυό και ΠΡΟΧΩΡΏ

ΠΊΣΩ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΟΙΤΏ ΚΙ ΑΠΌ ΤΑ ΛΆΘΗ ΜΟΥ ΟΦΕΊΛΩ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΏ

Και λέω: Τώρα , όχι αργότερα ……Σήμερα , όχι αύριο
κι εγώ κι εσύ κι όλοι μαζί να ζωγραφίζουμε ήλιους πάνω στη Γη
για να σηκώσουμε τα ΌΝΕΙΡΑ ψηλά δίνοντας ζωή στο ΑΎΡΙΟ ξανά
το ΜΈΛΛΟΝ στα παιδιά με σεβασμό , ειρήνη, ιδανικά και κυρίως ΑΝΘΡΩΠΙΆ

ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΠΟΥ ΟΛΟΈΝΑ ΣΤΕΝΕΎΕΙ Ο ΚΑΘΈΝΑΣ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΆΛΛΟΝ

( Αφιερωμένο στα παιδιά με διαφορετικό χρωμόσωμα , θρησκεία ή φυλή αλλά με ισοτιμία και αγάπη απανταχού στη γη )