Η χαρά τη ζωής – Γράφει η Ελένη Δεληβοριά

Γράφει η Ελένη Δεληβοριά:

Ο Αλάνης έτρεχε ανέμελος στο χιόνι. Κάθε τόσο σταματούσε να γευτεί μερικές παγωμένες νιφάδες και ποτέ δεν του έφταναν μόνο λίγες τελικά. Η ουρά του πήγαινε πέρα δώθε και η μύτη του ελάχιστα φαινόταν αφού ήταν μονίμως πασπαλισμένη με μπόλικο χιόνι. Μπορούσες να δεις το χνώτο του στον παγωμένο αέρα καθώς κάλπαζε πάνω στο απέραντο λευκό και τη γλώσσα του να κινείται δεξιά κι αριστερά σαν ανάποδος υαλοκαθαριστήρας. Παρατηρώντας ένα γερμανικό ποιμενικό να χαίρεται στο έπακρο τη βόλτα του στο χιόνι, συνειδητοποιείς ποια είναι η χαρά της ζωής. Η σκέψη αυτή ξετρύπωσε μαζί με έναν αναστεναγμό μέσα από το στόμα μου κι έφτασε στα αυτιά της έφηβης κόρης μου.

– «Α, ρε Αλάνη! Εσύ ξέρεις καλά ποια είναι η χαρά της ζωής!».

– «Σιγά ρε μαμά τι κάνει! Απλώς τρέχει στο χιόνι!».

– «Τι κάνει; Απολαμβάνει τη στιγμή αυτή με όσα μέσα διαθέτει! Τέσσερα πόδια, μία μακριά ουρά, τα στητά του αυτιά, την υγρή και ευαίσθητη μύτη του, την τόλμη του, την προθυμία του … και το χιόνι γύρω του! Αυτό κάνει!

Προφανώς και δεν την έπεισα, αλλά ίσως -ΙΣΩΣ- την προβλημάτισα. Το βέβαιο είναι πως προβλημάτισα τον εαυτό μου!

Εγώ αυτή τη χαρά του Αλάνη στο χιόνι λαχτάρησα! Ξεκάθαρα…