Η πονηριά του κ. Τσίπρα – Του Γιάννη Γκουντιού

Ο κύριος πρωθυπουργός στρίμωξε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνοντας τηλεοπτική αντιπαράθεση για το Σκοπιανό.

Ο κύριος Μητσοτάκης αιφνιδιάστηκε πλήρως και δέχθηκε την επόμενη μέρα την πρόκληση ακολουθώντας ασθμαίνοντας.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η αντιπαράθεση ευνοεί τον κύριο Τσίπρα όχι τόσο γιατί έχει πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων όσο για το γεγονός ότι ενώ ο πρώτος έχει ξεκάθαρη θέση για το ονοματολογικό, ο δεύτερος δεν ξεκαθάρισε ποτέ με σαφήνεια τη θέση του παρότι είναι κοινό μυστικό ότι είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes, δηλαδή Βόρεια Μακεδονία ή κάτι παρόμοιο.

Έτσι ο κύριος Τσίπρας θα καταφέρει είτε να εκθέσει τον κύριο Μητσοτάκη, είτε θα τον αναγκάσει να παραδεχθεί τη σύνθετη ονομασία ταμπουρωμένος πίσω από την εθνότητα και τη γλώσσα και μόνο. Επίσης, ο κύριος πρωθυπουργός ελπίζει να πείσει τον ελληνικό λαό αφού θα έχει το προβάδισμα στην κουβέντα. Μόνη διέξοδος του κυρίου Μητσοτάκη είναι να επιμείνει σε όνομα που δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγό του. Στην περίπτωση αυτή θα δραπετεύσει από την παγίδα του κυρίου Τσίπρα άλλα θα είναι ανακόλουθος της ίδιας του της γραμμής.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν δύο θα είναι οι χαμένοι της τηλεαναμέτρησης και μια η παράπλευρη απώλεια.

Πρώτα – πρώτα ο κύριος Μητσοτάκης ο οποίος πρέπει να απολύσει όλη την επικοινωνιακή του ομάδα αν δεχθούμε ότι ο ίδιος «το έχει», γεγονός που πολύ αμφιβάλω. Μικρό το κακό.

Μεγάλη χαμένη όμως θα είναι η Μακεδονία. Γιατί δεν θα βρίσκεται κανείς εκεί για να υπερασπιστεί με αξιοπιστία (δυστυχώς αρκετοί την έχασαν τον τελευταίο χρόνο) την συντριπτικά επικρατούσα άποψη του ελληνικού λαού που απαιτεί να μην υπάρχει ο όρος Μακεδονία σε όλες τις μορφές και γλώσσες στην ονομασία του γειτονικού κρατιδίου, κατασκευασμένου από Αμερικανικά (για γεωστρατηγικούς λόγους) και Γερμανικά (για γεωοικονομικούς λόγους) συμφέροντα.

Παράπλευρη απώλεια η δημοκρατία μας γιατί κανείς από τους δύο δεν μιλά για ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ.

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει (Ελύτης).

Γκουντιός Β. Γιάννης